Category:

Europe

Zweden als fijne springplank voor de oversteek

by Paul June 16, 2019

written by Paul

Met de veerboot naar Zweden. Inchecken en aan boord de site updaten en wat foto’s schieten. De overtocht duurt behoorlijk wat uurtjes met een tussenstop in Mariehamn. Onderweg scoren we nog een nieuw vlaggetje op Polarsteps, dat van Åland, een Finse regio met verregaande autonomie. Geinig, wisten we niet. In Stockholm gaan we naar een husbilcamping. In de stad. Handig als uitvalsbasis om wat zaken te regelen. Qua lawaai wel wennen. Onder een grote brug, veel verkeer, de luchthaven in de buurt en als klap op de vuurpijl om 3.30 uur zingende jongeren in een wat beschonken toestand in het park waar we aan staan.

Stockholm. Kennen we van de winter, nu bekijken in de zomer. Mooie stad, fijne stad. Hoe anders zijn hier de wachten bij het paleis. Relaxed. Mogen gewoon rondkijken en van houding veranderen (geweer net even anders pakken). Het hoeft allemaal niet zo strak. We maken wat leuke foto’s, genieten ook van het mooie weer. We eten erg Zweeds, namelijk bij de Eatnam, de plaatselijke Vietnamees.

We verkassen naar een andere plek om de verplaatsing naar Canada verder voor te bereiden, onder de rook van Stockholm, bij een ‘Naturreservat’. We zoeken spullen uit die we niet nodig hebben en vullen zo 1,5 verhuisdoos! Zo zie je maar met hoe weinig je prima terecht kunt. Kost wel even wat uitzoekwerk. We trekken alles leeg en bepakken ons bussie opnieuw. Tevens bereiden we al de shipping voor. Wat moet achter slot en grendel, wat kan niet en hebben we echt nodig (maken we foto’s van) en wat maakt niet zo uit waar het ligt? Want toch gek, we geven ons bussie (ons huis) straks uit handen voor een dag of 15.

Op naar Göteborg op wat blijkt de nationale feestdag voor Zweden. Dus druk op de weg, het lijkt wel alsof alle Zweden rondom Stockholm op de weg zijn. Alsof ze niks anders te doen hebben of gaan ze ‘en masse’ naar de Ikea? En dat terwijl het vandaag 30 tot 35 graden is. Het is wel mooi om zo binnendoor richting Göteborg te rijden. Het landschap is mooi, met meren, uitgestrekte akkers en bomen. We rijden richting Askim, in de buurt van Göteborg, dichtbij de VW Transportbilen waar ons bussie morgen een beurtje/check-up krijgt. De plek waar we overnachten ligt aan een meertje, het is er natuurlijk gezellig druk en dat zeker met de temperatuur van vandaag.

De dag erna is het in een keer minder weer, regen en koel. En dat na die temperaturen van gisteren! Bussie was top in orde, naast beurtje ook de wielen kruislings laten wisselen. We kunnen er weer tegen. Op richting hotel, spullen droppen en richting haven. Dat is allemaal dicht bij elkaar, op zo’n 20 minuten rijden. We ‘trespassen’ het haventerrein op, achter een paar auto’s aan, onder de geopende slagbomen door. Beetje illegaal. Na een wat stugge ontvangst (omdat we illegaal binnen gekomen waren) worden we top geholpen. Vreemd is het allemaal wel. We moeten ons bussie met alles er in en er an gewoon ergens neerzetten, deuren open, sleutel in het contact. ‘Komt goed’, zeggen ze. En, iemand die we tegenkwamen had de bus op de laadlijst zien staan, van de Thermopylea. We gaan er dus maar vanuit dat het goed komt. Terug richting hotel en wat door de stad wandelen. Uiteraard, zoals merkwaardig genoeg bij meer steden waar we de afgelopen periode zijn geweest, is ook in Göteborg wat te doen. In dit geval een housefestival. Open lucht. Dus veel jeugd in de stad. Wel lachen. En best gek zonder bussie. En helemaal gek om via Frankfurt te vliegen, over Nederland naar Canada….

June 16, 2019 0 comment

Destinations Europe Finland

Lichtere dagen in Finland

by Paul June 14, 2019

written by Paul

Sint Petersburg – Finland is een easy stuk om te rijden. Veel snelweg. De grensovergang was weer bijzonder. En heel lomp. Uiteraard weer een paar loketten af. Interessant te zien dat zo’n beambte het formulier, dat hij waarschijnlijk al tig keer heeft gezien, toch zó kan bekijken, met zoveel verbazing en onbegrip, dat het lijkt alsof hij water ziet branden en het voor de allereerste keer ziet. Zal wel bij de act horen. De paspoortcontrole was van een zeldzame lompheid. Wat dat betreft goed dat we Rusland weer kunnen verlaten. De bagagecontrole ging wel heel soepel. De truc is er een zooitje van te maken (achterbak), dan hebben ze al geen zin meer, althans deze niet (keek het eens aan, zuchtte diep en wuifde met z’n hand. Dat heb ik maar uitgelegd als ‘wegwezen hier’). Heerlijk daarna die Finse grens. Vriendelijke mensen, gewoon normaal, kan ook. Wel nog even voor de grens, als echte Hollanders, de tank volgegooid, dat dan weer wel. We rijden naar een top-spot, aan het water, in het bos. Op z’n Fins, met stookhutje, toiletten (van die gaten in de grond maar dan heel netjes en schoon allemaal), prullenbakken en een waterpomp (waar de keuringsgegevens van het water bij geplakt zijn…). Georganiseerd is best fijn.

De hele dag lekker luieren, in ieder geval niet reizen. Ik maak het hele bussie schoon, buitenzijde. Ziet er weer uit als nieuw! Al wat bagage voorsorteren en wat zaken boeken voor de komende 2 weken en de shipping naar Canada regelen. Het zou slecht weer zijn, is het echter niet, wel behoorlijk wat wind, met een zonnetje, prima te doen. Zeker met een kampvuurtje erbij! Slapen gaat hier lekker, het is alleen maar een uur of 2 ’n beetje schemerdonker. Da’s best gek. Maar ja, midzomernacht komt er aan… Het enige echt opwindende vandaag was het slangetje dat voorbij kwam schuiven.

Naar Helsinki via Café Onnie. Daar werden we allervriendelijkst ontvangen. “Nederland aha, kijk daar staan de klompen die we cadeau hebben gekregen. By the way, gisteren waren er ook 2 Nederlanders hier…”. We lunchen op een leuke plek aan het meer met een broodje zalm en gaan dan op zoek of we iets leuks kunnen vinden. Wel prachtige weggetjes, mooie vergezichten en kleine meertjes en helaas geen fijne plek om te staan. Dan maar naar een stadscamping met de metro naast de deur. Daarmee kunnen we dan morgen makkelijk de stad in. Daar aangekomen komen we terecht in een bijeenkomst, kringgesprek van een Nederlandse touring en caravan club. Een feest dus zeg maar. Van de inhoud hebben we niets mee gekregen. Wel zagen we tot onze sch(r)ik de hapjes met een NL vlaggetje als prikkertje voorbijschuiven en rook het al snel naar piepers en karbo’s. Toch net iets teveel van het goede, morgen dus maar weer verkassen nadat we eerst de stad gaan bezoeken.

Mooie stad, Helsinki, erg mooi. Goede foodmarket. Voor ons altijd extra punten voor de ranglijst ‘mooiste stad’. Heerlijke Thaise soup. Dan met de ferry naar het fort, Suomenlinna. Een 6-tal eilanden die met elkaar verbonden zijn en als verdedigingslinie is opgebouwd. Er wonen ook nog mensen op de eilandjes, in de woningen die vroeger door de soldaten werden bewoond. We bekijken de onderzeeër Vessiko, waar 20 man op elkaar gepropt dienst hadden. Helft op, helft af. Met bedjes, van die smalle britsen. Niks geen deurtjes of zo, gewoon in het gangpad, naast de machinekamer. We bekijken nog de rol van Finland in WO2…eigenlijk hebben we wel genoeg oorlog gezien. Een overnachtingsplek vinden we in nationalpark Nuuksio. De reeën lopen door het veld, zowel in de avond als wanneer we wakker worden. Kan slechter 😉

Op weg naar Turku. Het zou daar vanaf 14 uur zonnig zijn. En zo is het! Heerlijk, alle terrassen vol, het is wel maar zo’n 16 graden, warm genoeg voor de Finnen om een t-shirtje, korte broek, rokje te dragen. Mwaah. We bekijken de stad die lang de belangrijkste stad in Finland is geweest, al vanaf de 13^e eeuw, bruggenhoofd tussen Zweden en Finland. In 1827 is vrijwel de gehele stad afgebrand en verwoest. Dat betekent relatief veel nieuwe gebouwen met een industriële uitstraling. Het havengebied met een soort kanaal dat er naar toe loopt is een mooie boulevard met haventjes, boten, grotere schepen en ook nog wat oorlogsbodems van het maritieme museum. Ook aardige kunst onderweg, afijn leuke stad.

Een plek om te overnachten zoeken is wat lastiger. We gaan morgenvroeg met de boot richting Stockholm vanuit Turku, dus besluiten we maar bij de haven een plekje te zoeken. Zal een wat onrustiger nachtje worden. We genieten nog even van de zon in het park bij het fort van Turku. Wanneer we verderop nog een wijntje drinken gaat mijn telefoon, ’n Fins nummer. Wat blijkt, iemand heeft mijn laptop gevonden! In het park. Top he, we hadden ‘m nog niet gemist. Wat een mazzel! Voor David, de vinder, is het ‘full circle’, ‘pay back’ voor de keer dat hij in Amsterdam zijn telefoon verloor en hij deze ook gewoon weer bij iemand kon ophalen. Zo gaan die dingen! Hij zou over een paar weken weer in NL zijn, dan zijn wij er niet. We spreken af dat ik hem laat weten wanneer we er wel weer zijn. Altijd welkom! By the way, we zitten op het terras en raken aan de praat met een aantal vriendinnen die op stap zijn. Ze vinden onze reis een inspiratie en willen ons graag volgen! En willen van ons een foto maken, voor ons. Finland, lekker land, eigenlijk na ons bezoek aan Jure in Oulu in het najaar ook wel wat thuiskomen ;).

June 14, 2019 0 comment

Destinations Europe Georgië

‘Nagwamdies’ Georgië

by Paul May 24, 2019

written by Paul

Vroeg op pad richting de grens. Dat verloopt soepeltjes. Bedenk eens dat je hier vrachtwagenchauffeur bent…dan sta je al zo’n 10 km voor de grens in de rij, in tunnels, langs de weg, stil…af en toe schuif je een vrachtwagen op… Wij rijden er rustig langs op. Bij de Turkse uitreis douane gaat het makkelijk; ‘Holland?’ Sneijder, best player Galatasary. En verder kunnen we. Ik zal Wes een appje sturen ;). Dan Georgië in, gaat ook okay. Al moeten ze wel even wennen aan de auto, checks van chassis nummers, is ’t echt een 4×4, al die aanpassingen. Duimen gaan omhoog, vinden ze mooi. We wisten dat we na de grens op 12 km een verzekering kunnen kopen. En we wisten dat er mannetjes bij de grens staan die je willen ‘helpen’, tot het opdringerige af. Dus deurtjes dicht en doorrijden en vriendelijk lachen en wijzen. Ze rennen zelfs met het bussie mee. We fixen een verzekering voor 14 dagen (een tientje) en gaan langs een supermarkt. Altijd weer een feestje, supermarkt in een nieuw land!

Op naar een minicamping, tip van de iOverlander app. In de bergen, 20 km van Batumi. Een prachtige route. We kunnen het echter niet vinden…komen een Georgiër met een bijl en een hond tegen ;). No English. Russia! Cigaret? Haha. Met z’n bijl tekent hij de route in de grond, zo komen we er ook wel. Toch een verkeerde investering dat Spaans…. Minicamping ziet er top uit en is gesloten. Dus plan B; ’n plek aan de Zwarte Zee, bij de stad. Overigens lopen de gasleidingen hier bovengronds.

We bezoeken Batumi. Het regent de hele dag. Maakt de stad wel wat somber. De mix van gebouwen is interessant. Van zeer modern tot mooie grote oude herenhuizen, een aantal mooie en bijzondere oude kerken (waaronder ook een Armeense) en echte oude, vervallen en toch deels bewoonde, sovjetflats. Een behoorlijke drukte overal, meer getoeter in de straten en toch voelt het allemaal wel relaxed. Fijne mensen die Georgiërs en uitermate vriendelijk en behulpzaam. We hebben trek, zoeken een aardig restaurant op en laten ons verrassen door wat de keuken te bieden heeft (en dat is erg lekker). Het internet is hier snel en we kunnen zelfs, onder het genot van een goede Georgische wijn, de site van een nieuwe post (Turkije) voorzien. Bovendien hebben we nog een recept gescoord; zelfgemaakte mosterd. Heerlijk was die. Eerst even zoet en dan hakt ie er ‘wasabi-achtig’ in. We krijgen van de chef een klein plastic bakje mee voor in ons bussie. Om de calorieën (dat waren er nogal wat met het varkensspek, de lamsribbetjes, de lever/nieren/longen [lokale specialiteit], voor Mariska overigens een gezonde dorade, en de zelfgemaakte honingtaart….pwiewh lekker) nog wat te compenseren maken we nog een lange wandeling door de stad. Bij de boulevard zien we de dolfijnen zwemmen. Ze zijn er dus echt nog in de Zwarte Zee! Mooi om te zien. We scoren een paar nieuwe Nike gympen en gaan terug naar ons stekkie. Met dodenherdenking liggen we in ons daktentje en houden 2 minuten stilte…

We ruimen hier ook eens even een hele zak plastic bij elkaar. Dat lukt je zonder problemen in een minuut of vijf! Wat zouden de Georgiërs denken die nu langskomen, terwijl ze vriendelijk zwaaien? Eigenlijk is het echt reuze zonde zo’n mooie plek/land en dan zoveel troep.

We rijden naar Kutaisi via het binnenland. En dat is mooi, heel mooi. Dorpjes zijn ook mooi, sommige vervallen, bijna onbewoond. Je ziet statige huizen, met een mooie voorgevel en alle ander gevels (minder in het zicht) afgewerkt met golfplaten/ijzeren platen. Flats, die stammen uit het sovjet tijdperk. Soms slechts de helft bewoond en de ander helft compleet vervallen. Een bijzonder gezicht. Zo rustig en behulpzaam als de mensen hier zijn zo idioot rijden ze. Inhalen op plekken waarvan je denkt kan niet. Nou, het kan wel, en de andere bestuurders worden er niet warm of koud van. Dus goed opletten, met z’n 3-en naast elkaar geeft weinig bewegingsvrijheid en de wegen zijn ook om alert te zijn. Veel gaten en kuilen op onverwachte plekken. En neem bochten niet teveel aan de binnenkant want daar kan het zo maar zijn dat je in een gat van een halve meter duikt.

De vergezichten zijn geweldig dus het is een genot om hier te rijden. Je ziet bijzondere taferelen die we niet allemaal op de foto krijgen. Bijvoorbeeld, neem de bus en gooi je scooter op het dak van de bus. Deur tot deur vervoer. Of een auto met 4 matrassen op het dak, niks imperiaal, gewoon touw door de open ramen en beetje bukken binnenin. Of alle kippen in hokken op het dak vastgebonden, zo’n 1,5 bij 1,5 meter. Overigens kost een kip hier langs de weg 2,50 Lari (0,80 eurocent). Volgens de iOverlander app ligt in Kutaisi een hotel waar we kunnen parkeren, gebruik kunnen maken van de douches en de was kunnen laten doen. Goed vooruitzicht. Daar aangekomen wordt ons gevraagd waarom geen kamer? Voor 20 euro. Laten we dat dan maar doen, net zo comfortabel. Althans. Mariska heeft lekker geslapen, ik wat minder, enorme kraakbedden. Wel alle was schoon, lekker door de stad gewandeld, over de food market gelopen. Kutaisi doet armoediger aan, weer zo’n mix van grote statige sovjet panden, enorme verouderde flats, is toch ook wel wennen. Wanneer je de geschiedenis van Georgië er op naslaat dan heeft het land ook wel wat te verduren gehad door de jaren heen. Meer dan 50% leeft hier onder de armoede grens maar de potentie van dit land is door zijn natuurschoon en de gastvrijheid van de mensen enorm.

Op meerdere plekken in dorpen en steden staan openbare fitnesstoestellen. Je traint op basis van bodyweight. Laat er nu ook een vlak bij het hotel liggen. Mooi wat rondjes hardlopen, fitnessen. Dan kunnen we ons daarna op pad begeven richting Zestaponi (of Zestafoni). Een oude industrie stad, met ook vele oude vervallen fabrieken maar ook nog werkende exemplaren. We zien hier ook hoe belangrijk de religie hier is wanneer we een orthodoxe kerk bezoeken. Jong en oud slaan kruisjes bij het zien, betreden en weer verlaten van de kerk. Er is hier een restaurant, dat ligt naast het spoor (zo’n industrieel spoorcomplex). En dan in de kelder van het pand. We besluiten toch maar te proberen, we hebben inmiddels trek, het is al ver in de middag. En ons ontbijtje bestond uit komkommer en paprika. Er zitten hier alleen maar Georgiërs, hele families. We nemen kip met brood en dat is heerlijk! Opeens staat één van de Georgiërs van de tafel achter ons met 2 glazen met sterke drank, tjsatjsa genaamd, bij ons aan tafel. Inderdaad sterk spul. We proosten met elkaar en als ze weggaan komt hij weer naar ons toe en geeft ons de Coca-Cola fles waar het zelfgestookte goedje inzit. Is nog een halve liter. Mogen we hebben, zelf gemaakt van druiven. Zo aardig, weer een mooie ervaring!

Op naar Borjomi. De plek waar vroeger de rijke Russen en Partijbonzen naar toe kwamen, een soort kuuroord. De plek is even zoeken, onverhard pad, langs een riviertje, riviertje doorwaden en dan komen we op een veldje. Daar staat een 2 overlanders; een Belg met een geprepareerde Defender die gaat en staat waar hij op dat moment zin in heeft, een Zwitsers stel met een net als ons geprepareerde T5 (onderweg naar Mongolië). Verder nog een Duits stel met een gehuurde Georgische camper en een Tsjechisch stel (zij slapen onder de sterrenhemel, hebben geen auto, zijn backpackers). Gezellige boel dus. Kampvuur aan, drankjes er bij en sterke verhalen vertellen. Onze tjsatjsa komt goed van pas!

We bezoeken Gori, de geboortestad van Stalin. Het is de dag van de overwinning (WO II) die hier door iedereen gevierd wordt, dus ook bij het Stalin museum. Veel pers op de been en zelfs een demonstratie; ‘no nato = no war’ lijkt de kernboodschap. Wie zou die demonstratie gesponsord hebben? Dat vroeg ook een professor die in Rusland gespecialiseerd is uit de USA zich af toen ik met hem stond te kijken en even wat foto’s ging nemen. Hij wist alles van Rusland, van de oorlog en van Stalin. Het verhaal door de gids was nogal mooi opgepoetst. Ze kampen hier duidelijk met een innerlijk conflict; moeten we nu trots zijn dat Stalin hier vandaan komt of juist niet, wetende wat hij allemaal op z’n geweten heeft…daar wordt overigens met geen woord over gerept. Alleen als de professor in een een-tweetje met de gids het er over heeft komt een meer eerlijk verhaal. Wel mooi om meegemaakt te hebben.

Onderweg naar Tbilisi. We overnachten aan de rivier de Koera. Daar komen we via een muddy, bumpy road. Mag de pret niet drukken, de ondergrond is hard genoeg om doorheen te rijden en met overal bomen en palen, lierplekken genoeg mocht het mis gaan ;). De nacht wordt onrustig. Heel veel onweer en regen. En wat stress omtrent onze visa die naar Tbilisi zijn gestuurd. Of die goed aan zullen komen is de vraag. Post NL heeft (zo bleek uit de track & trace) het juiste adres gebruikt alleen de geadresseerden wat gewijzigd. Niet Mercure maar Embedding. Als dat maar goed gaat. We bellen direct met Post NL, met UPS, met het hotel met instructies dat het toch echt goed moet gaan… Dat, samen met de regen en het onweer, levert een onrustig nachtje op.

In ons hotel (jawel, we gaan 3 dagen lekker luxe in een hotel zitten) weten ze van onze visa af. Een geruststellende gedachte. Zij bellen naar UPS voor ons en het blijkt dat ons pakket daar al is aangekomen en voor maandag op leveren staat. Laten we daar maar niet op wachten, we gaan het meteen (op zaterdag) al ophalen. Mongolië is daarmee dichterbij gekomen. Tbilisi is echt een prachtige stad, met een heel mooi oud deel dat al is opgeknapt. Een oud deel dat nog echt vervallen is maar heel veel potentie heeft als het wordt beetgepakt. De nieuwe stad heeft een mooie mix van nieuw/strak dat samengaat met de oude panden. Echt fraai. Wanneer de ontwikkeling zich hier zo doorzet wordt dit echt een heel hippe stad. En eten kun je hier voortreffelijk.

Na 3 dagen (!) heerlijk ontbijtbuffet, fitnessruimte, massage, een ruime kamer waar je goed in rond kunt lopen en zeer vriendelijke en behulpzame bediening (ons bussie is zelfs van binnen schoongemaakt en het water is bijgevuld!) gaan we weer op pad. We willen het cave klooster van David Garedza bezoeken. Dat ligt aan de grens met Azerbeidzjan. Die David heeft me toch een epische weg aangelegd. Bumpy road is niet de juiste omschrijving. Het wordt een uur of 2,5 slalommen, gaten en kuilen ontwijken, met 2 wielen in de berm en de andere 2 op de weg, nou ja weg. En veel plassen water en modder van het onweer van gisteren. Bussie ziet er top uit. De monastery is prachtig, in de middle of nowhere, deels uitgehakt in de rotsen.

Overnachten doen we in een dorpje nabij de burcht van Manavi. We vragen of we in het dorp mogen blijven staan op een grasveldje. Dat mag. En even later zit ons bussie vol. Met Iso, Medico en Lilly (van rechts naar links). Allemaal hebben ze iets meegenomen. Zelfgemaakte cake, …., appeltjes, walnoten, chocolade, zelfs bloemen met een vaas. En de plaatselijke herder, die wij trakteren op onze tjsatjsa, komt terug met zijn eigen versie. Die mogen we hebben. Wij mixen die met die andere en zo hebben we weer 0,7 liter van dat spullie.

Vandaag onderweg naar de Georgian Military Highway. We hebben daar met de Zwitsers afgesproken, Daniel en Margit. Wij rijden via Tbilisi, kunnen we nog een Carrefour plunderen en alvast wat inslaan voor naar Rusland. Nog een paar oplaadstekkers scoren, kun je er niet genoeg van hebben blijkt. Het is een mooie tocht richting de highway, om bij de kampeerplek te komen hebben nog een goede bumpy road te doen. En een heel smal bruggetje. Past allemaal net en het metaal waar we over rijden piept en kraakt.

We bezoeken het klooster Anaturi. Een soort van citadel. En daar is het druk, de eerste keer dat we veel bussen zien, heel veel bussen. We hebben mazzel want er zijn ook schapen en geiten. Heel veel schapen en geiten. Zoveel dat er een complete traffic jam ontstaat. Mooi, lekker foto’s schieten van de chaos! Verder de highway op, een mooie route, kun je niks van zeggen, maar je had ook in de Alpen kunnen rijden. We komen door een skigebied, ook dat is erg in ontwikkeling en dat is te zien. Veel wordt er gebouwd, zo ook hier weer vervallen en nieuw door elkaar. Hoe zal dit gebied er over 10 jaar uitzien? We bezoeken nog het vrijheidsmonument van Rusland en Georgië. Best mooi maar och och wat maken ze er een puinzooi van. Overal plastic, overal zooi. Wat ontzettend jammer!

Wij overnachten bij Kasbegi, dicht tegen de Russische grens aan. We komen er via een behoorlijk straf paadje. Gelukkig zijn er ook olifanten paadjes, die rijden een stuk beter dan de weg zelf, vanuit de lucht is dat mooi te zien. Omdat we tijd hebben vanmiddag kunnen we ook vast onze grensovergang voorbereiden. In een boekje schrijf ik de nodige dingen op die we bij ons hebben, vertalen naar het Russisch en dan in zowel Engels als Россия noteren. Ik hoop dat ze er zo blij van worden en reken op een smooth grensovergang. We maken een prachtige lange wandeling, 17,8 km, 24.767 stappen volgens de i-phone app. De bergen in. Uurtje of 4 stappen. Onderweg uiteraard schapen met herders, ’n boze en gestreste koe met 4 kalfjes. Een koe was zo gestrest dat die een klimgeit na ging doen. Echt gewoon steil de berg op, met gevaar voor eigen leven. Dat een koe dat kan?! Dat wandelen zorgt er ook voor dat we lekker moe de middag/avond doorbrengen. De laatste voorbereidingen treffen voor de grens, we willen vroeg vertrekken, om 5 uur opstaan en om 6.15 naar de grens. We vinden een weer een top plek, aan een stroompje. Handig om te wassen ;). Nog even een boodschap doen in Kasbeki, ‘gewoon’ onder een berg van 5047 meter hoogte in de Kaukasus! Prachtig. Op naar Russia, ‘nagwamdies (bye bye)’ Georgië!

May 24, 2019 0 comment

Destinations Europe Turkey

Op de çay in Turkije

by Paul May 4, 2019

written by Paul

“Op de thee in Turkije”

Voordat we Turkije ingaan hebben we nog even onze lier opnieuw in/opgerold. De kabel bleek bij onze recovery actie op het strand gelust te zitten waardoor we niet de gehele lengte konden gebruiken. Even een check met Jip (Saris 4×4). ‘Hang maar aan een boom, in de vrijloop en zachtjes achteruit, wel zachtjes klonk het als waarschuwing nog’. Zo gezegd zo gedaan, alles weer in orde. Om 13.45 staan we, na wat achteraf zal blijken, onze laatste lekkere koffietjes, voor de Turkse grens. De weg voert ons over een smal bruggetje, dus worden we bloksgewijs toegelaten, daar vraagt nogal wat tijd. Dan Turkije in, 2 x ‘baggash kontrol’, hier en daar wat verhitte discussies met mensen die voor proberen te dringen, wij lezen gewoon rustig een boek. Het komt zoals het komt. Na bijna 5 uur (!) zijn we de grens gepasseerd.

Voor ons is een nieuw land toch altijd weer even wennen en we hebben als ‘protocol’ meteen contact te maken met mensen. We zien een groot winkelcentrum bij Kesan, zijn best moe en vragen aan de bewaking aldaar of we hier mogen overnachten. ‘Natuurlijk, geen probleem’. Allemaal super aardig hier. In een restaurant naast de Shell (de Burger King in de mall laat ik zelfs links liggen….) gaan we een hapje eten. We raken in gesprek met de eigenaar. Die heeft 20 jaar in Berlijn gewerkt, spreekt nog goed Duits. Als hij hoort van wat we gaan doen (Japan), dat we ook naar Trabzon gaan (daar is hij geboren), dan moeten we ook aan de Raki. Hij drinkt zelf geen alcohol, maar voor de rest hier iedereen wel. Turkse thee erbij, nog een extra fruitschaal van de baas als toetje en de uitnodiging om morgenvroeg weer thee te komen drinken met hem… Zo gaat dat hier dus! Mariska scoort tevens haar eerste recept voor het Bezielen op Wielen Wereldse Gerechtenboek. De chefkok komt het speciaal toelichten (ze heeft het in het Turks opgeschreven en brengt een bordje met ingrediënten). Wanneer we gaan loopt de eigenaar even mee naar buiten om te kijken naar waar we staan en verzekert ons dat als er problemen zijn we hem er altijd bij kunnen roepen. Hoeveel meer gastvrijheid wil je hebben! Ik slaap overigens heerlijk, door alle lawaai heen, Mariska iets minder. Die voelt wat spanning van een nieuw land en van ons avontuur.

Richting Istanbul. Eerst koffie, nou ja koffie… Wat boodschappen doen, thee met de restauranteigenaar en dan weer op weg. We besluiten toch maar Istanbul (in dit geval) rechts te laten liggen. Even rijden we verkeerd, komen we in een buitenwijk vast te staan omdat er 2 gasten tegen elkaar aan zijn gereden en de hele afslag blokkeren. Dan geldt het recht van de sterkste, dus gewoon doordrukken en brutaal zijn. Af en toe toeteren om te waarschuwen en niet te bang zijn. Gaat mij prima af. Zo komen weer op de goede route en zien de stad van de buitenkant. Mega huge, 14 miljoen inwoners… dat is een land in een stad! Daar gaan we maar niet in om te overnachten, doen we nog wel een keer met het vliegtuig. Wij zetten koers naar de Zwarte Zee, stoppen onderweg bij de Shell voor een vignet (voor autoweg en brug Bosporus) en leren ‘hallo’, ‘bedankt’ en ‘tot ziens’ in het Turks van de man aan de pomp. Even meeschrijven, lastig zat haha. Rond 16 uur zijn we in Sile, leuk vissersdorpje. We parkeren aan de haven en gaan er op uit, belanden zo in een leuk restaurant waar ze verse vis op de kaart hebben voor weinig. Toetje met tahin, soort crème brûlée en dan anders. Turkse koffie erbij? Ja, laten we dat maar proberen. Tja, maar niet meer doen dan. Dan is onze cafetière/doordrukkoffie nog beter en dat zien we eigenlijk als laatste redmiddel qua koffie dan. We posteren ons bussie een parkeerplaats verderop, aan de sportvelden. Da’s mooi, sintelbaan voor morgenvroeg bij de hand!

Prima geslapen, Mariska wat minder door het vele (uitgaans)lawaai en de moskee om 05.05 uur. De voorganger zong bovendien wat vals en iets te lang ;). Gisteravond nog bezoek gehad van de politie. Ze parkeerden naast ons, liepen om het bussie heen (wij lagen bovenin) en reden toen weer weg. In orde dus en geen prent ;). Om het af te leren en te proberen toch maar even een koffie halen; espresso en cappuccino. Beiden geen succes. Dat is hier afzien. Plannen maken voor de dag. We besluiten het gas er op te gooien en richting Trabzon te rijden. Da’s wel zo’n 950 km en dus erg lang sturen hier. We zien wel tot waar we komen. De wegen zijn echt top. Breed, ruim, veelal driebaans, ook door dorpen en steden heen! Lastig je snelheid te houden; dan 110, dan 90, 70, 50 (voor elke oversteekplaats en dat zijn er de nodige) en dan nog de trajectcontroles (jazeker) die per dorp of stad verschillen. Soms mag je 70, soms 80, soms zelfs 82…afijn opletten dus, zeker met al die politie op de been en de vele controles. Verder, wat moeten we zeggen van Turkije, dit noordelijke deel langs de Zwarte Zee? Van kleine golfplaten winkeltjes en restaurantjes tot mega grote shoppingmalls. Op plekken waar je ze niet verwacht. Van oude krotterige huisjes tot luxe nieuwbouwwijken. Waar je ze niet verwacht. Van kleine Turkse vlaggen op auto’s en aan balkons, tot mega grote vlaggen die sierlijk in een soort van vertraging wapperen. Op plekken waar je ze niet verwacht. Van oude barrels, ja zelfs paard en wagen tot hele dikke karren. Juist ja, waar je ze niet verwacht.

We rijden naar Samsun, onderweg wassen we ons bussie en kijken we uit naar koffie…vergeefse moeite. Overigens waren we gisteren bij een tankstation in een shoppingmall, wachtrijen bij de Starbucks?!? Is er dan geen Turk die bedenkt zo’n tentje zelf te beginnen of is dat vloeken in de Moskee? We treffen een echt klein Turks eethuisje. We nemen een dagschotel met karnemelk. Helemaal niks mis mee, erg lekker zelfs. We komen langs een printshop. Kijken of ze hier onze visa kunnen printen voor Azerbaijan. Ze spreken geen woord Engels maar gelukkig zijn de woorden ‘mail’ en ‘print’ universeel. Dus zij pakt de telefoon van Mariska over en mailt naar de shop, print het uit, mooi mapje er omheen, 75 cent afrekenen en klaar is Klara. Tegen beter weten in toch nog een koffie proberen….laatste keer, no go.

We gaan weer op pad, nu richting Terme. Een plek zoeken voor de nacht. Nog even een brood scoren voor nood, want we hebben besloten alleen nog maar een kleine tentjes de lokale gerechten te proberen (voor die bedragen kun je zelf niet gaan lopen sappelen). Op de parkeerplaats ontmoeten we Hasan. Een Duitser, zo zegt ie. We raken aan de praat en hij moet vreselijk lachen om ons verhaal. Verrückte Holländer… Dikke duim omhoog en toeterend rijden we weg. Op z’n Turks haha. We vinden, een voor hier, topplek. Okay, dicht aan de weg (lang leve de ‘sleepsoft’ oordoppen van Alpine!) en dicht aan de Zwarte Zee. Nog even iets over de mensen hier. Aardig, dat in ieder geval. Het feit dat ze geen Engels spreken maakt de mensen ook wat onzeker, maar iedereen probeert je wel te helpen. Het lijkt wel alsof je hier minder hoofddoekjes ziet dan bij ons. Als, dan vaak de oudere generatie. Ook zie je relatief weinig boerka’s en nikaabs enzo. Overheidsdienaren (dames) dragen wel een hoofddoek. Je ziet vriendinnen bij elkaar, net als bij ons, 2 wel met hoofddoek, 2 niet, wel veelal rokend ;). Eigenlijk wel een heel relaxed straatbeeld. Ook wijken met veel ‘oude mannetjes’ die spelen backgammon, en dragen een colbert (krijtstreep). Overal Turkse thee, potten op het vuur. Waar de Italianen even een espresso bar binnenlopen tussendoor, pakken ze hier een theetje. We zaten te eten bij een middelbare school, die ging uit. Mooi om te zien hoe global dat allemaal is. Allemaal mobiel, super hip en sommigen zelfs in cropped shirts, zo dus. Dat gezegd hebbende, staan we dus op ons plekkie en komen er steeds meer auto’s om ons heen. Tafeltjes worden uitgeklapt, biertje erbij, wat te eten, vuurtje en de lokale top 40 gaat op. En daar mogen wij allemaal gratis en voor niets van meegenieten! We starten de ochtend met hardlopen, doen wat fitness oefeningen aan ons fitnessstation en doen onze yoga oefeningen.

Op naar de dolfijnen, die zouden in de baai van Persembe ‘over elkaar heen buitelen’ volgens de reisgidsen. Om daar te komen kunnen we een wat kleinere kustweg rijden. Eerst doen we een Turks ontbijtje met alles er op en er an. Worstjes, frites, diverse kaasjes, vlees, pancakes met vleesvulling, paprika, pepers, tomaat, brood en honing, jam en siroop. Sapje erbij. Wonderlijke combi en erg smakelijk. Ontbijten doet men hier rond een uur of 10/11. De smalle weggetjes en oude dorpjes waar we doorkomen laten een ander Turkije zien. In de dorpjes zitten mannen te kaarten, we zien geen vrouw op straat. We worden als een bezienswaardigheid bekeken. Wij op reis en soms zien we mensen bv werken op het land waarvan we ons afvragen of ze ooit verder dan dit dorp zijn geweest. We voelen ons rijk dat wij dit kunnen en mogen doen. Onderweg naar de dolfijnenbaai komen we nog langs een Orthodoxe kerk. Ja, die staan hier ook, heel weinig dat wel. Persembe en de baai vallen vies tegen. Dit is weer het Turkije zoals we het tot nu toe gezien hebben. Hoge flats, brede straten, ongezellig, wel functioneel. Overigens geen dolfijn te zien! Zal wel aan het seizoen liggen. Onderweg hadden we al een goede slaapplek gespot, aan het strand. Daar rijden we naar toe terug. Inderdaad een goede stek. Ook populair bij de mensen hier, blijkt uit het af en aan rijden van autootjes. Dan komt men hier veelal een biertje drinken, wat kletsen, muziekje draaien en wat over het strand slenteren. Wel een zooitje hier, flessen, papier, plastic. Ook bij onze plek, geeft toch altijd een minder fijn gevoel. Dus pakken we een komo-zak en doen handschoentjes aan en gaan vuil verzamelen. Al snel hebben we een hele zak vol. Daar laten we het bij. We hadden het er al eens over om elke plek waar we staan schoner achter te laten dan we de plek hebben aangetroffen. Er staat een autootje iets verder op geparkeerd en de man in de auto bekijkt dit alles van een afstand. Wanneer hij weg rijdt komt hij naar mij toe en laat mij proeven van zijn zelfgemaakte snijbonen met knoflook. Heerlijk. Dan duwt hij mij de pot in de handen, ‘for joe, senkjoe…’. Hij stopt nog een keer en kijkt wat hij nog heeft; ’n appel’ en zijn ‘persoonlijke zakmesje’, krijg ik ook in mijn handen geduwd onder ‘senkjoe, senkjoe…’. Hij spreekt geen Engels, dus het is vooral handen schudden en danken. Het onweert en regent wat en we bouwen wat kleins te eten (het ontbijt heeft er in gehakt). Zijn we net klaar met eten stopt een auto pal voor ons bussie. Het is meneer senkjoe. Met eten! Hij brengt ons een schaal met soort van pancakes en een bakje met heerlijke, Turkse soort Gulash, stoofvlees, aardappels, lichte tomatensaus met verse peterselie. Dat smaakt echt voortreffelijk. Waar we dit allemaal aan te danken hebben? We zijn er stil van.

Relaxte opstart van de dag met een strandwandeling en wat oefeningen. Al vroeg komt er een busje met mannen aanzetten, de theepotten en barbecues worden geïnstalleerd, hun dag kan beginnen. Als de wind wat gaat draaien en de heerlijke geuren van het vuurtje met braadsels ons dakbedje in dreigen te waaien (waardoor wij waarschijnlijk de komende weken in een Turkse buitenkeuken slapen) is het voor ons tijd onze spullen te pakken en verder te reizen. Zwaaiend nemen we afscheid. Op pad naar Trabzon, met onderweg weer wat typische Turkse ontbijtgerechten, vanuit het bussie wat moskeeënfoto’s scorend, rijden we over de brede Turkse boulevardwegen. Vaak driebaans, dwars door alle dorpjes en steden heen. Het is hoogbouw wat de klok slaat, van zeer oud tot zeer modern, van bewoond tot onbewoond, van afgebouwd tot slechts het betonnen skelet. Aan de kustkant vaak parken, kermissen, speeltuinen en sportplaatsen/voetbal of basketbalveldjes. En overal druk, moeders met kinderen en jeugd. Dit is kennelijk de plek voor stads vertier. Wat eigenlijk ook niet zo gek is, gegeven alle hoogbouw. Overigens zitten de mannen veelal kaartend of backgammon spelend in theehuizen. In de buurt van Rize (hier komt de grote leider vandaan… en dat is duidelijk te zien aan al die posters, om de 10 meter één) stoppen we en parkeren we ons bussie voor, naar wij hopen, de laatste keer langs de ‘snelweg’. We doen ons tegoed aan een Turks buffet en ploffen neer op onze stoeltjes op de parkeerplaats met zicht op de Zwarte Zee. Dat dan weer wel. En af en toe wat gezang uit de moskee. In dit geval staan we tussen 3 moskeeën in die, zoals het op ons als leken overkomt, tegen elkaar opbieden. En dat is slaaptechnisch gezien geen fijne.

ps: de ene foto van mij op een stoeltje doet vermoeden dat we er rustig bij zitten…de andere laat de realiteit zien…

Wakker worden, naar buiten stappen en meteen horen ‘I love your car…, great car…’ en dan met z’n hand op z’n hart slaan’, da’s een leuke start van de dag! Vandaag naar de Turkse Alpen. Dat doen we via een uiterst aardig lunch tentje waar we de eerste gasten zijn die aan de grill willen (om 11.30 uur ;). Via google translate komen we er achter dat we 30 minuten moeten wachten voordat de grill heet is. Uiteraard geen probleem want tja, zonder kebab Turkije uit, zou wat al te gortig zijn (volgens Paul). Dit is in de buurt van Rize, waar de grote leider vandaan komt. Zoals eerder gezegd is dat te zien aan al die portretten, het is hier ook traditioneler. Meer gesluierde vrouwen, meer boerka’s, veel meer eigenlijk. Hier zijn de verhoudingen omgekeerd, 20% niet, 80% wel gesluierd of met boerka. Door naar de Turkse Alpen met mooie oude houten huisjes, boogbruggen, almen, authentieke dorpjes en dat gecombineerd met minaretten. Zo de beschrijving. Oh ja, en een raft en zipline walhalla. Er is daar ook een mooie, snelstromende rivier. Raften en ziplinen kun je hier zeker. Ware het niet dat je door een soort van rafting boulevard rijdt, kilometer of 10 lang het ene raft bedrijf na het andere. Hoe zal dat hier in de zomer zijn; combinatie raften en botsauto’s zo stellen wij ons voor. Dit is ook zowat de enige plek waar Engels gesproken wordt; raften and ziplinen, fun…! Wij laten dat aan ons voorbij gaan op zoek naar de almen en de houten huisjes en dorpjes. Niet gevonden 😉 Wel nieuwbouw houten hoogbouw (of beton met houten gevelbeplating?), geen alm ‘weit und breit’, wel souvenirwinkel na souvenirwinkel. Je kunt er bijvoorbeeld een kleine vuurtoren kopen (?!) of een miniatuur vleugel (?!). Dat zijn natuurlijk de originele souvenirs van hier (?!?). Gelukkig vinden we een paar plekjes, achteraf, met inderdaad die oude houten huisjes. Die zijn fraai, wel vervallen maar okay. We rijden nog een natuurpark in, betalen tol, rijden door en dan stopt opeens de weg. Afijn, prima zo, we gaan richting de grens, richting Georgië. Mooi geweest. Lang leve de overlander app die een verwijzing heeft naar een ‘redelijk stille site’. Laten we daar maar eens gaan kijken. Met free wifi en toiletten, douches zijn er niet. We zijn al snel tevreden nowadays. Wifi was goed, chai (thee) was ook goed, toiletten, tja wat zal ik zeggen. Best vreemd als wat je wegbrengt weer onder uit de pot onder je voeten wegstroomt. Maar goed, we zijn snel tevreden.

Het was lastiger om foto’s te maken omdat je eigenlijk alleen snelweg rijdt en niet zomaar kunt stoppen in het drukke verkeer. Turkije was voor ons een interessante ervaring. Alles in uitersten. In ieder geval dan de noordzijde. Mooi om gezien en meegemaakt te hebben. Georgië is onze volgende bestemming. En weer ontzettend fijn al jullie leuke reacties te lezen en te zien op zowel de site als op Polarsteps!!

May 4, 2019 0 comment

Destinations Europe Greece

Een extra lus door midden en noord Griekenland

by Paul April 26, 2019

written by Paul

De volgers op Polarsteps zullen zich wel afvragen ‘wat voor route nemen zij…?’. Nou, we hebben besloten een extra lus te maken door Midden en Noord Griekenland.

Zo bezoeken we Zagoria, een streek met veel oude dorpjes, in de bergen, bekend van ‘boogbruggen’ en natuurschoon. Overnachten doen we bij het beeld van de ‘vrouwen van Zagoria’ van 6 meter hoog. Dit beeld verwijst naar de ondersteuning die de vrouwen van Zagoria hebben gegeven in de oorlog, 1940, toen de Duitsers dit gebied binnenvielen. Zij hebben hun mannen onafgebroken voorzien van munitie, voorraden etc.

In de streek Zagoria gaan we eerst naar een klein bergdorpje in de authentieke stijl van hier, waar het gebied om bekend staat. Prachtige huisjes gemaakt van grote stenen/keien uit het gebied en met leistenendaken. De ramen zijn geschilderd in allerlei kleuren, blauw, rood, groen. Om ze vooral te laten aftekenen van de gebruikte keien. In dit dorpje is helemaal niets te doen, hier heeft de tijd stil gestaan. Je kunt er niet inrijden, parkeren doe je aan het eind van de weg. Daarna alleen maar karrensporen, gelegd met kleine keien, te smal voor auto’s en mega hobbelig. In het midden liepen de ezels, aan de zijkanten de hoeders. Uitwerpselen konden door de regen uit het middenpad naar beneden wegspoelen. Zo’n dorpje dus.

Het is ook de streek van de ‘boogbruggen’. Prachtige oude bruggetjes gebouwd over riviertjes. We bezoeken de ‘captain bears brug’, daarna nog een grotere variant en tot slot de bekende ‘driebogenbrug’. Echt heel mooi. En allemaal midden in de prachtige natuur. In die natuur ligt ook de Vikos kloof. Om daar te komen rijden we door ‘stone forest’ (op 1500 meter hoogte). Een bos van steen. Bijzonder dit zo te zien. Het uitzicht bij de Vikos kloof is spectaculair. Er voert nog een pad verder langs de kloof, dit loop je op eigen risico. En inderdaad, een slippertje hier betekent een vrije val van honderd of meer meter. In de buurt bezoeken we ook nog een monastery (uit 1665) in Monodendri. Leuke wandeltocht door het dorp, door het bos, naar het klooster op een klif. Ook hier geldt weer; verder wandelen op eigen risico. Doen we wel een stukje, niet omdat het moet maar omdat het kan (en vanwege de schitterende panorama’s). In Monodendri spreken we een Griek over hoe mooi het is. Wanneer wij iets over ‘culture’ zeggen, zegt hij, ‘we have ancient culture, no culture…’. Goeie humor en zelfspot die Grieken.

Overnachten doen we naast een ‘boogbrug’. Steil pad naar beneden, even een extra check om te kijken of we er ook weer weg komen wanneer het fors gaat regenen. Ideaal staan we, zo dicht bij de rivier. Mooie wasplaats! En een top plek voor fitness en yoga. Daarna maken we een mooie hike vanuit onze standplaats langs de rivier, die we een aantal keren moeten oversteken, balancerend over steentjes, door kloven, kruipdoor-sluipdoor. Dan het pad omhoog naar weer een klein, zo goed als verlaten, dorpje. Een mooie tocht die voert door een prachtig bos, het gaat wel steil omhoog, dus even afzien.

Op naar Kastoria, via Nestoria. Die route voert ons over een epische bergpas. Boven ligt nog sneeuw (nu kunnen we gelukkig wel doorrijden). We komen geen auto tegen. En sommige bergen lijken wel gekleid te zijn. Dat moeten we even onderzoeken. Het blijkt van dichtbij een soort van zwart, groene gravel te zijn. Heel apart, gruis. We kunnen er niet achter komen wat het is. Kastoria, bekend van de meer dan 50 Byzantijnse kerken (op elke hoek één) met goed bewaarde fresco’s, ligt aan een bergmeer Orestiada (op 630 meter) waar Pelikanen leven. Die zijn lastig op de foto te krijgen, schuwe beestjes. Wanneer ze vliegen is echt een gaaf gezicht, 50 cm boven het water aanzetten met een aantal klappen van de vleugels en dan 10 cm boven het water scheren om te ‘vissen’.

De stad is wel wat vergane glorie, veel staat leeg, veel troep in de stad. En dat terwijl deze stad vroeger een zeer welvarende stad was (17 en 18^e eeuw) en veel banden had en handel dreef met Venetië. Er zaten in deze stad 700 familiebedrijven in bont/pelsen. Veel handel ook met de Balkan van hieruit. Vanuit die tijd staan er veel mooie oude herenhuizen (tussen de flats en de lege winkels). Bont is nog wel veel te krijgen, langs de boulevard zien we alleen maar bontwinkeltjes. Kastoria betekent overigens ‘plaats voor Bevers’. Haha. Goed dan dat we hier geweest zijn en dat Mariska hier heelhuids weer weg komt ;). We bezoeken het Byzantijnse museum waar we meer te weten komen over de geschiedenis en de prachtige fresco’s en hoe deze gemaakt werden/worden.

Onze haartjes zijn behoorlijk aan een onderhoudsbeurtje toe. We vinden een kapper, lachen, ‘Hair Force One’. Die blijkt helaas dicht te zijn. Morgen dan maar ergens onderweg. Wel een epische naam.

We ontmoeten nog een stel Hongaren, ze zijn onderweg naar Meteora. We wisselen de goede plekjes en tips uit, zij voor waar wij naar toe rijden (Chalkidiki) en wij voor waar zij naar toe rijden (Meteora). Wij krijgen een goed tip voor een plek aan het strand om te overnachten, bij Pyrgadikia (wordt vervolgd…) en een fles Hongaarse wijn.

De nederzetting uit het stenen tijdperk in Dispilio (5.000 vC) is ook gaaf om te bezoeken. Hier is een paalwoningnederzetting nagebouwd zoals men denkt dat ie er toen uitgezien heeft en naar hoe de mensen toen leefden. Indrukwekkend te bedenken hoe zij leefden, handel dreven, al konden communiceren met een soort van tekeningenschrift. En dat wij dat nu mogen beleven vanuit een bussie onderweg naar waar het ons brengen gaat.

Next stop is Vergina, waar de opgravingen zijn van het graf van de ouders van Alexander de Grote. We komen door kleine Griekse dorpjes, met marktjes, waar we dus mooi verse groenten voor vanavond kunnen scoren. Voor 4 eurootjes de hele zak vol. En het treft, er is ook een kapper. En zij heeft tijd. En wij ook, we zijn er aan toe 😉 Heerlijk haartjes wassen en laten föhnen (ja, Paul ook, hij moest er aan geloven, zij stond er op!).

By the way Vergina; de koninklijke graftombes die daar gevonden zijn. Niet eens zo lang geleden, pas in 1977(!) zijn deze tombes ontdekt. Het betreft de tombe van Phillippus II, de vader van Alexander de Grote. Je mag er niet filmen of fotograferen (helaas, dat geldt ook voor Paul) en het is er druk. Dus adem in, adem uit. Maar hoe prachtig is dit zeg! Aan de hand van een schaalmodel wordt de opbouw en indeling van het graf duidelijk. Een grote dubbele deur met zuilen met daarachter een rechthoekig voorportaal en daar weer achter de feitelijke grafkamer. Je kunt via een trap afdalen tot de ingang van de grafkamer (die staat achter glas en wordt op temperatuur gehouden om de fantastische kleuren van de schilderingen in tact te houden). Er is een fresco boven de deuren en de zuilen dat een jachttafereel laat zien. Een van de jagers zou Alexander de Grote zijn. Het lichaam van Phillippus II is gecremeerd, de overgebleven botten gewassen in wijn en gewikkeld in een doek en daarna geplaatst in de gouden kist, samen met de koningskroon. De gouden kist weegt 11 kilo, 22 karaats! Op de deksel het Macedonische stersymbool. Boven op de kist lag de kroon. Met dit in het achterhoofd ook wel weer begrijpelijk dat Griekenland zich verzet heeft tegen de naam Macedonië (nu dus republiek Noord Macedonië geheten). De kroon is ook impressive. Puur goud, 714 gram schoon aan de haak (313 blaadjes en 68 eikeltjes). En de fijnheid waarmee alles gemaakt en gegraveerd is. Zo zagen we bijvoorbeeld het hoofd van Alexander de Grote in ivoor. Van 2 of 3 cm groot en dan zo gedetailleerd! Ook wapens zijn gevonden in het graf. Een schild van doorsnede 1 meter. Een gouden harnas, zwaard met goud afgezet, speren, afijn teveel om op te noemen. In de voorkamer van het graf lag de gouden (ietwat kleinere) kist van de laatste vrouw van de koning. Zij is vrijwillig mee het graf in gegaan (dus ook [levend] gecremeerd). Er is nog een 2^e graftombe waarvan wordt aangenomen dat dit het graf betreft van de zoon van Alexander de Grote. Echt te gek om dit gezien te hebben. De drukte nemen we op de koop toe! Qua foto’s doen we een selfie serie; eentje bij de ingang, eentje bij de souvenirswinkels met vlaggen en eentje voor alle replica plastic wapensets (schilden, zwaarden, helmen) ;). Btw; plaatje kist en kroon van internet…

Op naar Thessaloníki, onze post ophalen (als het goed is ligt onze groene kaart daar te wachten). Onderweg lunchen we vanuit het bussie in een kiwigaard. Bij de DHL slecht nieuws, de koerier van UPC heeft de brief weer meegenomen want we kennen hier bij DHL geen meneer Fijten. Wat blijkt is dat we waarschijnlijk van UPC naar UPC of van DHL naar DHL moeten verzenden, anders komt het niet goed. Balen, want nu moeten we terug, in de loop van de volgende week. Ook wel weer goed omdat we nu gewaarschuwd zijn (i.v.m. onze ‘Mongolië visum aanvraag’, die we in NL doen en waarvoor onze paspoorten dan, gestempeld en wel, vanuit NL weer ergens naar waar we dan zijn, gestuurd moeten worden [jeetje wat ’n zin;)]). We komen langs een shopping mall en daar kunnen we nog wat zaken scoren die we missen. Dat loopt wat uit de hand. Het wordt te laat en we zijn genoodzaakt in het donker naar een slaapplek te zoeken. We hadden ons nog zo voorgenomen dat niet te doen! Geen fijn einde van de dag, te inspannend zo, zeker omdat we pas om 22.30 eindelijk een tankstation tegenkomen waar we kunnen staan. En dat terwijl ze ons tot hier bijna doodgegooid hebben met tankstations! Waar zijn ze als je ze nodig hebt ;).

Voordeel is dat we al vroeg in Pyrgadikia zijn (enig, klein vissersdorpje en niet toeristisch). We zoeken de strandplek op (tip van de Hongaren) en dat blijkt inderdaad een fraai plekje, zolang we op het stuk van het strand blijven waar nog gras staat. We staan naast een bergbron waar iedereen water komt tappen (en waarvan ze ons aanbevelen dat ook te doen…). De rest van de middag wat luieren en wat was doen. Moet ook gebeuren. Nog even iets fixen met ons droogrek zodat de was niet vuiler wordt dan we die er op hangen doordat het anders tegen ons (vieze) bussie hangt. Bamboe biedt uitkomst.

Eerste Paasdag. We hangen eerst onze Paasversiering in ons bussie (dank Trudie voor de stickervellen…) en dan doen we onze oefeningen. Zo aan het strand, erg fijn. We hebben gisteren ons bussie verplaatst naar een meer geborgen plek achter wat bossages, ook aan het strand en nog op het begroeide deel. Wanneer we weg willen rijden nemen we een iets te wijde bocht en ja hoor, we rijden onszelf vast. Dat wordt graven en lieren. Afijn, 2 uur later zijn we losgetrokken! Eerst ons grondanker geprobeerd, die hield het niet in deze toch nog te losse grond (zijn inderdaad meer voor harde/klei ondergrond). Toen naar boompjes gezocht; die bleken te dun, trokken we er zowat uit. Dan toch maar kijken of we de lantaarnpaal verderop kunnen redden. We gebruiken ons langste lint en het boomlint en dan blijkt tot overmaat van ramp dat we onze lier niet maximaal kunnen uitrollen. We komen zo’n 10-15 cm tekort! Gelukkig weet praktische Mariska raad, we gebruiken de lus van een ander lint en overbruggen zo de 15 cm. Meter voor meter komen we los. Paul’s bijnaam voor intimi was al Cody, die van Mariska is wat mij betreft vanaf nu Codine ;).

We gaan er op uit richting Sithonia, de streek van Aristoteles. We tuffen over de landtong, natuur is prachtig met olijfboomgaarden, naaldboombossen, strandjes, azuurblauw water. Het enige wat tegenvalt zijn de zogenaamd authentieke dorpjes…die zijn er niet. Allemaal vakantiehuizen, hotels, appartementen. Dan weet je wel wat hier loos is in het hoogseizoen. We rijden door tot Sarti, daar vinden we in ieder geval een leuk ‘kroegje’, waar we mee naar binnen moeten als de eigenaar hoort dat we uit NL komen. Op diverse plekken klompen, Amsterdam, tulpen enzoverder. Geinig. We kachelen terug naar ons strandje, we besluiten wel op een andere plek (100% safe tegen doorzakken) te gaan staan ;).

Op weg naar Alexandroupolis, via Thessaloníki. Daar ligt onze groene kaart nog te wachten en die is nodig in Turkije. Verder hebben we op internet nog wat adressen gevonden om gasflessen te vullen, die zoeken we ook op. Bij de McDo (jawel, geheel tegen mijn principes, BK is hier niet te vinden…) dan toch maar een Greek Mac eten en gebruik maken van de wifi. Het is inmiddels al dik in de middag en na die koffie van vanmorgen hebben we trek…niet dat dit dan helpt maar toch. Onderweg zoeken we nog contact met Jip om een lier-issuetje te checken en dan gaan we op weg naar Alexandroupolis, ruim 300 km verder, tegen de Turkse grens aan. Wel een mooie route, goede autoweg. We doen een gemeente camping in Alexandroupolis, wel even fijn, nog wat was doen, rustig oriënteren op ons Turkse avontuur. Visa online geregeld, ook die even laten printen op de camping. De camping is niet zo heel veel, maar ach met ’n douche zijn wij al lang tevreden ;). Mariska kleurt haar haar wat bij, we doen de was (zeker omdat we geen reactie van de Turkse campings in de buurt van Istanbul krijgen), maken het bussie van binnen schoon. De buitenkant laten we mogelijk even doen bij de buren (wasstraat). Alexandroupolis is eigenlijk een on-Griekse stad. Zo is die ook gebouwd, on-Grieks. Eigenlijk door de Russen opgezet, zij hebben het stadsplan gemaakt. Met brede, rechte, parallel aan elkaar lopende wegen. Dat in tegenstelling tot de steden die we tot nu toe hebben gezien, met smalle straatjes, keren, draaien, doodlopend, eenrichting, etc. De vibe in de stad is wel erg goed. We nemen afscheid van Griekenland tussen de Grieken in een lokaal restaurant met allemaal Griekse specialiteiten. Afgetopt komen we van tafel. We hebben in ieder geval de vuurtoren gezien (volgens de dame bij de receptie van de camping het belangrijkste om te bezoeken ?!?) Omdat we hier okay wifi hebben vragen we ook vast de visa voor Azerbaijan aan. ‘Plan’ is via Turkije naar Georgië en dan naar Azerbaijan. By the way “plan”, we liggen al 12 dagen achter op schema haha, goed bezig! Waar Turkije visa aanvragen eenvoudig ging, is het nu wat meer werk. We moeten namelijk ook een adres opgeven waar we verblijven. En ‘ons bussie’ gaan ze niet kopen denken we. Dan maar een hotel in Baku uitzoeken. Lijkt ons sowieso een okay plan, lekker hotelletje met P, fitness en spa. Hebben we tegen die tijd wel verdiend vinden we zelf. Overigens hebben we het visum al binnen.

We videobellen nog even met Lasse en Jure, fijn om ze te zien en te horen. En helemaal mooi om te zien dat tijdens ons gesprek vrienden langskomen om te buurten. Goed teken vinden wij! Er zijn trouwens ook nog 2 filmpjes op de site geplaatst, een van Meteora en een van Zagoria.

Griekenland was heel fraai. Nu op naar een volgend avontuur, op naar Turkije!

By the way; super fijn al die mooie reacties en lieve berichten van onze volgers, hoe verder we van huis komen hoe meer dat met ons doet (merken we…).

April 26, 2019 0 comment

Destinations Europe Greece

Statue Women of Zagoria uit de lucht

by Mariska April 25, 2019

written by Mariska

April 25, 2019 0 comment

Destinations Europe Greece

Meteora vanuit de lucht

by Paul April 25, 2019

written by Paul

April 25, 2019 0 comment

Destinations Europe Greece

Grieks Macedonië

by Paul April 16, 2019

written by Paul

Na de bonusdag in Macedonië (aanbod van Emilia) gaan we op weg naar Griekenland. Niet nadat we de Fransen geholpen hebben met het oppompen van hun band (dank Jip Saris; top compressor!). Interessant om te zien, waar Albanië eigenlijk overal wel zooi heeft, eigendom van mensen of niet is dat anders in Macedonië: schoon waar eigendom, meer rommel waar niet. Griekenland is alweer veel schoner en opgeruimder en meer georganiseerd (Noord in ieder geval). Hier staan ook langs de weg vuilcontainers en bij bv archeologische sites prullenbakken, een principe dat in die andere landen een zeldzaamheid was/is.

Op weg naar Griekenland en nog net in Macedonië en gewend aan een dagelijkse koffie rijden we ons klem in een klein dorpje op zoek naar koffie (ideetje van Mariska). Uiteraard ben ik de rust zelve;) en gaat Mariska het verkeer regelen (tegen de richting in er weer uit…..). Het wonderlijke is dat Macedoniërs erg rustig en vriendelijk blijven. Mariska wijdt dat aan de cultuur, ik dicht het toe aan de charmes van Mariska ;). Afijn, geen koffie, wel een mooi avontuur al kan het niet tippen aan Sante Severina (voor intimi). Het laatste deel Macedonië is echt prachtig. Opeens staan we aan de grens met Griekenland. Dat voelt toch als een soort van ‘thuiskomen’. De EU. Wie had dat gedacht, dat je je meer thuis zou voelen in de EU dan daar buiten. De douanier is verbaasd weer een NL camper te zien…’waar gaan jullie naar toe?’ is zijn vraag. ‘Horen jullie bij die andere 3 van vandaag?’. Nee, antwoorden wij. Wij gaan naar Thessaloníki. ‘Okay, and then’, vraagt hij. Wij: ‘to Japan..’. ‘By boat from Piraeus?’. ‘No, via Vladivostok.’ Hij denkt er het zijne van, ‘nothing to declare…?’. ‘No!’ Welcome and have a good trip! Weg zijn we. En wat een prachtige streek is Noord Griekenland, West Macedonië. Genieten onderweg. Een feestje is altijd de plaatselijke supermarkt en we vinden een heeeele goeie in Edessa. Uiteraard scoren we hier onze eerste (en zeker niet laatste) verse tzatsiki. Dan op zoek naar een slaapplek (we lijken wel zigeuners…). Die vinden we uiteindelijk bij ‘the ancient theatre of Mieza’. Je voelt de historie op deze plek (200 jaar BC!). Het ligt tussen de wijn- en fruitgaarden. Dus een beetje Betuwe. Bussie waterpas, Grieks wijntje, tzatsiki en olijven. Hoeveel beter kan het worden (het gekke is dat zeggen we tot nu toe behoorlijk vaak…). Okay, we sliepen wat minder rustig, het leek wel alsof we naast een hondenkennel stonden, alleen maar blaffen. En niet de tegenwoordigheid van geest hebben om de oordoppen te pakken…

We starten met een ontbijtje en doen daarna wat oefeningen. Rond 10.30 uur rijden we weg en komen we meteen een koffietentje tegen. Lekker. We rijden richting Olympos, de mythische berg, de berg van de Griekse goden. Het is een prachtig gebied hier, zeg maar Noord Griekenland. De natuur is mooi, veel groen, bergen, heuvels, valleien. Soort mengelmoes van Toscane, Alpen en Noorwegen, we kijken onze ogen uit. Lunchen doen we ergens midden op een akker, er zou een archeologische site hier liggen, die hebben we alleen niet gevonden. Geeft niet, onze boterhammen smaken top in deze setting, met blik op meer en berg en glooiende akkers. Nog even tanken, boodschappen doen en een plek opzoeken. En die vinden we weer. Blik op een meertje, blik op de Olympos (nog in de mist) en onze eigen waterbron (handig voor wassen morgen…). We moeten er wel een steil bergie voor op en af en we krijgen ’s avonds laat gezelschap van een kikkerfamilie die rond het meer huist en aardig wat kabaal maakt. Dit keer hebben we wel de tegenwoordigheid van geest; oordoppen in!

In Olympiada drinken we koffie en scoren we een verse versie van een Griekse krakeling. Via een onverharde route rijden we naar het national parc Olympos. Hier en daar grote rotsblokken op de weg, plassen water, ruige route. Bij een bron stoppen we en maken we een wandeling. Bos en weilanden. Prachtige combi. Met koeien en koeien met bellen, Mariska blijft maar foto’s maken. Na wat extra onderzoek blijkt dat we eigenlijk de Olympos vanuit de zee moeten benaderen, althans dat doen de meeste mensen. Okay, dan rijden we om de berg heen. Daar aangekomen dus weer een slaapplek zoeken. Dat wordt een dingetje…van een niet-okay plek (onwaterpas) naar een vuilnis- en daardoor zwerfhondenverzamelplaats (okay met 2 te leuke kleine puppy’s en geen ruimte extra in het bussie om ze mee te nemen) naar een stad (meestal geen goed teken qua vrij kamperen). Zoeken en zoeken, we worden er wat moe van. Dan toch maar toegeven aan sub-optimale plaatsen? Nee, vertrouwen dat er iets goeds komt. Om 18.30 rijden we een onverhard pad op, beetje van de weg af, een boer rijdt ons achterna, vindt het allemaal best. We vinden een plek en wat denk je? We moesten echt even een aantal keren goed kijken; er zit zowaar een schildpad in de struik, bij onze standplaats. Als dat geen teken is! En wat horen we dan. Bellen, niet van koeien maar van een enorme kudde geiten met hun herder. Hij vindt ’t prachtig allemaal, leidt de kudde langs ons bussie en zorgt voor mooie foto’s. Mariska zei vandaag nog wel eens wat foto’s van zo’n herder en kudde te willen maken. We staan/zitten nu 1^ste rij! Nu hadden we al eens een hondenkennel naast ons, kikkers, veel wind (lawaai van het klapperende tentdoek) nu blijken we naast de airbase te liggen. De choppers gaan oefenen met, naar wij aannemen, met losse flodders. Gelukkig hebben we onze oordoppen (en stoppen ze ook rond bedtijd ;).

Nu zijn we omgereden om te kunnen wandelen en worden we wakker met regen…wel gezellig zo op ons daktentje, minder gezellig om te wandelen. Althans, ik heb er geen zin. Mariska is het snel eens. Dus duiken we een koffietentje in. We selecteren op ‘goede koffie, parkeren en free wifi’. We besluiten door te rijden naar Meteora. Het regent toch (en daar is het mooi weer, zeg ik). Het is zo’n 1,5 uur sturen en inderdaad, daar schijnt de zon. We lunchen in een plaatselijk specialiteiten restaurant (only local vegetables, real fresh…), fried black pig (best pig meat from pig that had nice life…), grilspies met thijm en lemonolie (very goot greek foot…). Niks aan gelogen. Op de vraag of de eigenaar nog tips voor ons heeft gaat ie los. Kaartje erbij, waar liggen de kloosters die je moet zien, waar een plek om te slapen… En ook daar niks aan gelogen. Onze slaapplek is ook top, hoog op een berg, beschut met schitterend uitzicht. De weg er naartoe; buitenaards mooi! Echt waanzinnig. Van hieruit kunnen we morgen mooi het gebied gaan ontdekken.

Drone en camera’s op zak, wandelkleren aan en dan kun je hier je lol op. Je kunt helemaal los gaan. Het ene vergezicht is nog mooier dan het andere. Het ene klooster specialer etc. Van binnen is zo’n klooster helemaal bijzonder. Oude fresco’s, bijzondere relikwieën. Je mag er geen foto’s maken, dat doe ik stiekem toch… Maar okay, zoals ome Eelco het op Polarsteps verwoordde; ‘deze foto’s zijn pure reclame voor hun toko, dus….’. We zijn superblij dat we dit gebied aangedaan hebben. Echt adembenemend! Qua route wordt duidelijk dat we niks voorbereid hebben en maar wat doen, haha. We plukken de dag. Zoals het er nu uitziet gaan we via een ‘extra lus’ Griekenland weer uit. Langzaam, eerst nog wat zaken bekijken, we zijn hier nog niet klaar!

April 16, 2019 0 comment

Destinations Europe Macedonië

Macedonië; voor elke dag een kerk

by Paul April 8, 2019

written by Paul

Als de achtste grootste stad in Macedonië en de grootste stad aan het meer van Ohrid, is Ohrid een van de meest bezochte steden in het land en vaak beschreven als het “Jeruzalem van de Balkan” vanwege de vele kerken (365 in totaal; voor elke dag één). We bezoeken hier de oude stad. We lopen door de stadspoort en zien al meteen het Oud Griekse Amfitheater dat ook nog als arena voor gladiator gevechten in de Romeinse tijd heeft dienst gedaan. Omdat het zo vroeg in het seizoen is kunnen we mooi ‘lege’ foto’s maken (zonder mensen). Verder is de stad bekend van speciale huisjes, die gelaagd, getrapt, breed naar boven toelopen. Er zijn ook veel archeologische vindplaatsen. In deze stad is ook het cyrillisch handschrift ontstaan, een stad dus met echt veel geschiedenis. In het midden van de oude stad staat een kerk; een van de grootste Middeleeuwse kerken uit dit gebied die lang als Kathedraal dienst heeft gedaan, de Sint Sophia kerk in Byzantijnse architectuur.

Na dat op en af lopen in deze oude stad (zo blijf je wel fit haha) hebben we trek en besluiten uit te kijken naar een restaurant waar alleen maar locals zitten. In dit geval belanden we tussen de bouwvakkers, gelukkig is er binnen ook een kleine rookvrije zone, want die gasten paffen er hier binnen nog lustig op los. ‘No wine, only local beer… Skopsko (Скопско)’. Dat vindt Paul niet erg, Mariska neemt ’n thee ;). We lopen weer de stad in en nu een stuk boulevard en dan naar boven naar de masterpiece of the day, de kerk van Saints Clement and Panteleimon. Prachtig, te midden van allerlei archeologische opgravingen. En een magnifiek uitzicht over zee, het staat hoog op een klif. Oorspronkelijk gebouwd in de 13e eeuw en bekend als de St. Panteleimon-kerk (Byzantijnse stijl), herbergt het de relikwieën van St. Clement. De kerk werd omgebouwd tot een moskee in de 15e eeuw tijdens de Ottomaanse periode voordat het werd gereconstrueerd in de 16e eeuw en opnieuw veranderde in een kerk. Dat is hier in deze omgeving meer gebeurd.

Een andere bezienswaardigheid hier is het klooster van Sveti Naum. Dat was oorspronkelijk Albanees maar is in 1925 aan, destijds, Joegoslavië geschonken als teken van goede wil. Wat een prachtige (kust)route er naar toe en wat een schitterend complex. Hier is onze timing helemaal perfect te zien aan de grote parkeerplaatsen voor vooral veel bussen… Het Orthodoxe klooster is uit de 9^e/10^e eeuw en is ook bekend om z’n pauwen. We maken mooie foto’s, van de oude fresco’s in de kerk, uiteraard ook van de pauwen en wandelen vervolgens de route die ons voert langs meerdere kerkjes, oud en nieuw. Een van de kerkjes is de Saint Athanasius kerk. 12 Jaar geleden van binnen zijn de Byzantijnse fresco’s gerestaureerd. Dit kerkje wordt speciaal voor ons open gedaan, we kunnen er helaas geen foto’s van maken… De kleuren zijn echt prachtig (die treffen we gelukkig ook aan in een andere kerk waar we wel foto’s mogen maken).

Er liggen hier 2 grote meren; dat van Ohrid en dat van Prespan. Vandaag willen we naar Prespan, via een bergpas. Eerst weer even ons ochtend ritueel; koffietje van het huis. Nu het nog kan… want op het moment dat we hier zo goed de weg leren kennen en weten welke supermarkt wat verkoopt en hoe daar te komen, kris kras door het verkeer is het misschien tijd om te verkassen?!? Afijn, eerst nog naar Prespan. De bergpas is schitterende, heel ruig, niet heel verzorgd. Ik zie een bepaald waarschuwingsbord maar ja in een taal waarvan ik als we zouden stoppen en mijn ‘alfabet vertaler’ erbij zouden nemen had kunnen weten dat er stond na 9 km is de weg gesloten….maar ja, we rijden door, geprepareerde bus nietwaar? De route wordt steeds ruiger en de hoeveelheid sneeuw neemt alsmaar toe. Tot we een Golf vast zien staan, in een sneeuwberg. Die kan zichzelf er nog uit los rijden, 2 Zweden rijden achter ons aan. Ik ga maar even een kijkje om de hoek nemen, heb een schep bij me, maar het zijn wel behoorlijke hopen sneeuw. De weg lijkt daarna weer goed, dan zouden we 2 plekken moeten weggraven, ik schat in uurtje of 1,5 werk? Alleen ligt dat stuk daarna aan de zuidzijde, logisch dat daar de sneeuw weg gesmolten is, wat treffen we dan aan bij een volgende bocht en eventueel verder naar beneden? Zoals het zich op de kaart laat aanzien rijden we ook nog een stuk op hoogte voor we weer afdalen naar het meer van Prespan. We besluiten dus maar om te draaien. Rijden terug en komen dan in het dorpje Trpejca. Laten we daar maar eens inlopen, kunnen we ook nog wat wandelen. Dat blijkt een schot in de roos. Wat een leuk, oud authentiek dorpje. Hier heeft het leven stil gestaan. Mooi kerkje, leuk restaurantje met terras aan het meer, daar ploffen we neer. We nemen een lekkere lokale slobberwijn en veel salade met brood, wat rijst en een sjasliek. Heerlijk genieten zo. Na een uurtje of 2 wandelen we nog het dorp door, langs het water en schieten we nog wat foto’s. De Orthodoxe kerk bezoeken met Byzantijnse fresco’s, prachtig. Hier mogen we wel foto’s maken. En een drukte van jewelste, veel dorpelingen komen hier kaarsjes aansteken, jong en oud. De graven verzorgen, schoonmaken en kaarsjes plaatsen. Best indrukwekkend. Onderweg passeren we nog een auto met jongeren die ook bij een kapelletje stoppen en al kruisjes slaand met papiergeld offers brengen. Wel mooi om te zien. In die kerkjes, ook die hele kleine, ligt altijd papiergeld. Zou dat in Nederland ook blijven liggen, we vragen ons dat af… of zo’n kapelletje bij ons ook dat respect zou krijgen/hebben.

Terug naar basecamp. We spreken Emilia nog en ze vraagt wat we gedaan hebben vandaag. We vertellen over onze tocht naar het Prespan meer…op mijn vraag ‘hoe is het daar aan dat meer?’ antwoordt ze ‘dat weet ik niet, daar ben ik nog nooit geweest….’. Dat plaatst e.e.a. weer in perspectief.

Het was een prachtige tijd in Macedonië. Echt van genoten. Prachtig weer (zo vroeg in het jaar), mooie camping (dagelijks douchen!) en super lieve mensen! En dan te bedenken dat we bij het maken van een soort van route ter voorbereiding op onze reis voor Macedonië welgeteld 1 dag hadden gepland. Het zijn er 10 geworden. En terecht! We hebben ook wat dagen gewoon nix gedaan. Is ook fijn. Gelukkig hadden we een plan… om er van af te wijken, dat scheelt.

April 8, 2019 0 comment

Destinations Europe Macedonië

Macedonië; een verborgen parel

by Paul April 8, 2019

written by Paul

Sdravo (Здраво) Macedonié; skrieni biser (скриени бисер). Hallo Macedonië; verborgen parel.

Ohrid is ook bekend van de Ohrid-parel. Die parel staat bekend om zijn helderheid en glans; kwaliteit gecreëerd door een speciale emulsie gemaakt van de schubben van de lokale plasica-vis, een goed bewaard geheim. Net als de streek; een verborgen parel!

Vanuit Albanië rijden we richting Macedonië. We hadden er ook voor kunnen kiezen om direct naar Griekenland te rijden maar op een of andere manier had Paul Macedonië hoog op z’n lijstje staan. Om precies te zijn het deel rond de grote meren, Ohrid en Prespan met daartussen het Nationale Park Galicica, maar toch. De weg vanuit Albanië wordt ruiger, slechter en het vergezicht schoner, mooier. We zien al snel het meer van Ohrid, met daarachter besneeuwde bergen. Heel erg gaaf. De grensovergang is dit keer een warm welkom, ‘easy going’. In dit geval is de controle aan de bijrijderskant. Mariska stapt uit met de papieren. Alles okay. Groene kaart? Only digital. ’No problem’ klinkt het uit het hokje. Even een check en karren maar. We rijden richting meer en zoeken een plek om te overnachten. Die lijken we te vinden wanneer we een oud hek doorrijden naar een hotel dat nog niet open is en waar we waterpas, aan de kade, naast het meer kunnen staan. ‘Lijken’ want Mariska blijft met haar jas aan zitten. We hebben de afspraak dat degene voor wie het niet goed genoeg voelt bepaalt of we blijven. Ik check nog bij het hotel of we mogen blijven staan, nog bij wat jeugd…’no problem’, klinkt het uiterst vriendelijk. Toch is er iets dat niet okay voelt voor Mariska. Ok, laten we dan een stukje verder rijden, we kunnen altijd terug. Dak weer naar beneden, alles weer even in standje tuffen en dan gaan we rijden. Het eerste dorp dat we aandoen is Kališta (Калишта), en daar zien we een bordje ‘camp Lakeside’. Beter wordt het niet! Wat een topplek en wat een welkom! Uiteraard met koffie, meer zal volgen. We zijn de eerste gasten van het seizoen en worden hier enorm in de watten gelegd!

Emilia (haar man werkt in het visrestaurant bij de buren) runt hier het zaakje. Voor ons betekent dat elke morgen een vriendelijk Sdravo (Здраво) ‘hallo/goedemorgen’ en een dubbele espresso en een macchiato wat wij steevast beantwoorden met een dankbaar Fala (фала) ‘dankjewel’. We zijn al op veel campings geweest in ons leven. We zijn echter nog nooit zo verwend op een camping. We zullen deze camping goed promoten en daarvoor is het ook handig om wat mooie dronebeelden te maken (voor de liefhebber, de drone is een ‘dji mavic pro platinum); foto’s en filmpjes. Emilia kan die dan mooi gebruiken voor haar eigen site. Was nog wel even spannend toen bij de ochtendopnamen een meeuw poolshoogte kwam nemen, de drone hing boven het meer… een botsing zou een crash betekenen, dus maar snel binnenhalen dat apparaat! Dat verwennen bleef overigens niet bij koffie; verse vis wordt opgediend, zalmforel door broerlief net gevangen, van het huis. En wat te denken van onze zoektocht naar spiritus voor onze stove? Zij nemen het van ons over en komen terug met een fles… Afijn, een plek die voelt als een warme deken en waar we wel even zullen verblijven…. Zeker met de blik op het meer zo aan de waterkant. ’s Avonds als we gaan slapen, horen we het kabbelende water. Mariska houdt enorm van water, wordt ze helemaal gelukkig van. Dus deze plek is weer top.

Het stadje Struga ligt 4 kilometer verderop aan het meer. Hier gaan we naar toe op onze vouwstep (Micro Flex Air, 4,8 kg Swiss made). Lekker even bewegen, heerlijk weer. Levert wel wat verwonderde blikken op ;). In Struga genieten we van het dagelijkse leven, gaan we de ‘foodmarket’ op, genieten we op een terrasje en bekijken hoe het er hier aan toe gaat. Wat direct opvalt is hoe rustig de mensen hier zijn. Niks geschreeuw, luid praten of toeteren. Heel relaxed allemaal. Jong (allemaal erg hip) en oud gaan hier zeer respectvol met elkaar om. Stel je een vraag in een winkel dan wordt alles in het werk gesteld een antwoord te vinden/geven. ‘My daughter knows that, wait I call…’, dat soort dingen. Het wordt trouwens ook tijd voor een wasje. We vinden een wasserette. Via via, in dit geval een directe concurrent die ‘very busy is’ en waar we de paniek in de ogen zien wanneer Mariska onze hoeveelheid was (3 machines) laat zien…. We leveren onze was in, geven nog wat aanwijzingen (Paul is bezorgd om z’n tere shirtjes…) en vertrekken. Gaat goed komen. Morgen ophalen. Zo gezegd zo gedaan. Komen we terug in ons bussie, trekken we de waszakken open, blijkt de was nog behoorlijk vochtig te zijn. Standkacheltje op max, alles uithangen en zelf nog een plekje vinden om te zitten in deze stoomcabine… ons hoor je niet klagen, alles is weer lekker schoon. Overigens wel gek, je kleren in een andere geur…

Macedonië en eetcultuur. Interessant verhaal. Naast ons dus the famous fishrestaurant. Known for its famous fishsoup…. zo gaan de verhalen hier. We besluiten op een avond lekker uit te gaan eten. Lekker wordt het zeker. Alleen kijkt de ober vreemd op van een aantal dingen. Te beginnen met de tijd waarop we willen eten, rond 19 uur Dat is voor hier laat voor diner, dat doen ze rond 16 uur (?!). Dan bestellen we de famous fishsoup; ‘hmmm, okay’, zegt de ober, ‘I see what I can do, is breakfast…’. En inderdaad als we er op gaan letten zien we mensen hier dagelijks vanaf 9 tot 11 aanschuiven voor even snel een fishsoup met brood en salade. ’s Lands wijs, ’s Lands eer. Gelukkig kan de chef voor ons een fishsoup regelen (heerlijk!!) en daarna een mooie grote verse zalmforel. Genieten.

Elke nacht (voor ons nacht, ja ook voor Paul in z’n nieuwe ritme) om 5.30 uur is het hier prijs. Dan wordt er opgeroepen tot gebed (vanuit de moskee in het dorp). En horen we ook de moskee van een dorp verderop. Gaat een beetje door elkaar. Heeft ook wel weer wat, hoewel het voor Mariska wat zachter mag rond dat tijdstip J. Qua geloof gaat alles hier ook mooi samen. Moslim (33%), Macedonisch Orthodox (65%) en Katholiek geloof/anders (3%). Het komt hier ook letterlijk samen. Naast een grote Orthodoxe kapel en begraafplaats staat de moskee.

Overigens heet Macedonië vanaf 12 februari 2019 officieel de ‘Republiek Noord-Macedonië’. De naam Noord-Macedonië is een compromis in een jarenlange strijd met Griekenland. Dat land drong aan op een nieuwe naam, omdat een provincie in Noord-Griekenland ook Macedonië heet. Ook de geschiedenis heeft hier een rol in gespeeld.

We krijgen trouwens steeds leuke reacties op onze site (doen we per periode/land updaten) en op de Polarsteps app (voor de dagelijkse updates). Bedankt voor jullie lieve berichten en likes. Vinden we heel erg leuk. Voor ons begint het ’s avonds al een gewoonte te worden; foto’s downloaden en bewerken, Polarsteps updaten, tekstjes voor de site voorbereiden. Met dank aan de technische backup vanuit Ravenswaaij! (Top Jure!)

April 8, 2019 0 comment