Op richting Colorado. We starten met sneeuw en eindigen met zon. Op hetzelfde plekje waar we 1,5 week geleden ternauwernood uit de blub weg kwamen…. Alles bij elkaar ruim 500 kilometer gereden en leuke dorpjes en mooie vergezichten gezien. Al met al sluiten we Wyoming goed af. Beter trouwens heet het hier ‘Windy Wyoming’. Het waait hier namelijk elke dag stevig door met behoorlijke windstoten. Met een daktentje is dat soms best behelpen….
Vanuit Yellowstone rijden we zo het Grand Teton National Park in. We zoeken een plekje net buiten het park om te overnachten. Die vinden we. Een plek met een een scenic view zoals dat heet. Geweldig uitzicht op de Teton Range. Het NP bestaat uit een schitterende groene en brede vallei met de machtige Teton Range er naast (vierduizenders). Prachtig. Wandelen is er helaas niet bij. Trails liggen nog onder een dikke laag sneeuw. We bezoeken de Chapel of the Transfiguration (net als Carter en Clinton 😉 en daarna het Mormon Row Historic District met de prachtige oude schuren uit vervlogen tijden (met op de achtergrond de Teton Range). Jackson is een leuk stadje, voelt goed, ziet er pittoresk uit, leuke tentjes, shopjes, goede vibe. Wij stoppen er alleen om te tanken. Het zoeken naar een plek voor de nacht is hier weer een uitdaging. De spot die we op het oog hadden was onbereikbaar. Dicht, teveel sneeuw. Dan maar minder scenic deze nacht, gewoon op de parkeerplaats voor de sneeuwscooters. Geen scooter te zien, wel sneeuw. Wat een verschil in temperaturen. Maandag nog 30 graden, nu ca 150 kilometer zuidelijker nog slechts 1 graad. Iedere avond dus weer een verrassing hoe we slapen. Kacheltje aan of uit, extra slaapzakje in je basis slaapzaak of niet, blote benen of toch maar een charmant lang onderbroekje, blote voeten of romantisch met sokken?
We zijn inmiddels 2 weken in Wyoming. Het is best een mooie staat, maar het raakt ons (nog) niet. Maar aangezien we nou eenmaal een spa afspraak voor ons busje bij de VW salon hebben, kunnen we niet zomaar ergens anders heenreizen. Het is de 3e keer onderweg dat we een service-afspraak bij een garage hebben en het zit ons voor de 3e keer in de weg. Je moet vooruitplannen en vervolgens weet je dat je op die op die plek moet zijn. Dat betekent dat we onze vrijheid even kwijt zijn. In dit geval hadden we anders gereisd dan we nu gedaan hebben. We zijn langer in een gebied gebleven dat we minder mooi vonden omwille van deze afspraak. Maar het goede nieuws is dat in die tijd bekend werd dat Yellowstone National Park weer (gedeeltelijk) opengaat. En het park? Oh, oh, oh, wat is het prachtig. En immens groot. Het hele park beslaat zo’n kleine 9.000 km2 (Nederland is 4,5 keer groter). Het is 19 mei, we rijden op zo’n 2.700 meter hoogte en er ligt nog een dik pak sneeuw. Het meer is nog grotendeels bevroren. We kenden de foto’s van Yellowstone van de gekleurde basins en de spuitende geisers. Maar het in het echt zien; wauw, echt bizar mooi. Indrukwekkend. Iedere geiser, ieder basin groot en klein is een wonder van de natuur. Je gelooft bijna niet wat je ziet. Soms lijkt het alsof je in een maandlandschap loopt. We staan er toch telkens weer versteld van hoe prachtig onze aarde is. Het is nog erg rustig dus we hebben alle ruimte om foto’s te maken. Alhoewel rustig, we staan er toch versteld van hoeveel bezoekers er alweer op de 2e dag zijn. We zien auto’s vanuit allerlei staten. Blijkbaar is de grote geiser die meters hoog spuit de trekpleister. We zien de grote parkeerplaats al halfvol en veel mensen langs en door elkaar lopen. We besluiten door te rijden, dat risico vinden we te groot. Bovendien, we zien op verschillende andere plekken ook super gave spuitende geisers. P.s: we konden weer niet kiezen, dus het zijn nogal wat foto’s.
Vanuit Cody naar Yellowstone rijden we door de prachtige Wapiti Valei. Het westen van Wyoming is prachtig, de weilanden sappig groen en de ranches groot en voorzien van mooie hekwerken. We komen langs de Smith Mansion. Een bizar huis. Francis Lee Smith was een man met een obsessie. Geboren in Cody, werd hij geïnspireerd door een kans die hij niet kon laten liggen. Na een enorme brand op Rattlesnake Mountain, werd veel van het hout in het gebied voor het grijpen achtergelaten voor iedereen die het kon wegslepen. Smith had een vrachtwagen en twee sterke armen, dus begon hij te laden – en hij stopte niet meer. Aanvankelijk wilde hij gewoon een comfortabel, leefbaar huis bouwen voor zichzelf en zijn gezin. Maar toen dat eenmaal stond, bleef het project gewoon groeien. En groeien. En groeien. Al snel was het kronkelende, torenhoge gebouw de thuisbasis van een magische eetzaal met een enorme boom als tafel en verschillende kleinere stronken als eetkamerstoelen. Op de bovenste verdiepingen ontsproten uitkijkplatforms; op de lagere ontstonden woonruimtes met suggestieve namen als “de warme kamer” en “de koude kamer”. In de winter zou het gezin rondhangen bij de houtkachel van het eerste; in de zomer ontspanden ze in de koelere temperaturen van de laatste kamer, die tegen de heuvel was gebouwd. Helaas heeft het verhaal van Smith en zijn fantasievolle huis een tragisch einde. In een gesprek met de New York Times beschreef de ex-vrouw van Smith, Linda Mills, hoe zijn toenemende obsessie hun tol eiste van hun huwelijk en uiteindelijk leidde tot hun scheiding. Wat Smith er toe bracht om zich opnieuw op het gebouw te concentreren. Op een dag, in 1992, werkte de 48-jarige Smith aan een van zijn schuine, ronde daken toen hij een ongeluk kreeg, viel (niet voor de eerste keer) en stierf.
Waaaaaaahhhh! Lekker eten op een terrasje. Dat is lang geleden! In Cody, Buffalo Bill town kan het, met 30 graden in het zonnetje. Lekker gezellig, lekker druk en wel met duidelijke instructies en menu op een A4 print (beiden worden na de bestelling in de prullenbak gegooid), tafeltjes ver uit elkaar, plastic glazen en vliegtuigbestek. De sheriff zat een tafeltje naast ons, maakte van ons een foto en vroeg ons daarna ons toestel te desinfecteren… ‘it’s the law ;)’. Heel erg gezellig om na zo’n tijd weer op een terrasje te zitten. En Cody ademt ‘cowboy’.
Overigens stonden we weer op een fijne plek, op Spirit Mountain, een voor de natives heilige berg, zo weet een local ons te vertellen. Alleen de meest heldhaftige krijgers werden hier begraven. En het schijnt goed gebruik te zijn om wanneer je zelf wat eet of drinkt, ook wat eten of drinken op de berg achter te laten. Voor de spirits….’good karma’….
