Op richting Colorado. We starten met sneeuw en eindigen met zon. Op hetzelfde plekje waar we 1,5 week geleden ternauwernood uit de blub weg kwamen…. Alles bij elkaar ruim 500 kilometer gereden en leuke dorpjes en mooie vergezichten gezien. Al met al sluiten we Wyoming goed af. Beter trouwens heet het hier ‘Windy Wyoming’. Het waait hier namelijk elke dag stevig door met behoorlijke windstoten. Met een daktentje is dat soms best behelpen….
Vanuit Yellowstone rijden we zo het Grand Teton National Park in. We zoeken een plekje net buiten het park om te overnachten. Die vinden we. Een plek met een een scenic view zoals dat heet. Geweldig uitzicht op de Teton Range. Het NP bestaat uit een schitterende groene en brede vallei met de machtige Teton Range er naast (vierduizenders). Prachtig. Wandelen is er helaas niet bij. Trails liggen nog onder een dikke laag sneeuw. We bezoeken de Chapel of the Transfiguration (net als Carter en Clinton 😉 en daarna het Mormon Row Historic District met de prachtige oude schuren uit vervlogen tijden (met op de achtergrond de Teton Range). Jackson is een leuk stadje, voelt goed, ziet er pittoresk uit, leuke tentjes, shopjes, goede vibe. Wij stoppen er alleen om te tanken. Het zoeken naar een plek voor de nacht is hier weer een uitdaging. De spot die we op het oog hadden was onbereikbaar. Dicht, teveel sneeuw. Dan maar minder scenic deze nacht, gewoon op de parkeerplaats voor de sneeuwscooters. Geen scooter te zien, wel sneeuw. Wat een verschil in temperaturen. Maandag nog 30 graden, nu ca 150 kilometer zuidelijker nog slechts 1 graad. Iedere avond dus weer een verrassing hoe we slapen. Kacheltje aan of uit, extra slaapzakje in je basis slaapzaak of niet, blote benen of toch maar een charmant lang onderbroekje, blote voeten of romantisch met sokken?
We zijn inmiddels 2 weken in Wyoming. Het is best een mooie staat, maar het raakt ons (nog) niet. Maar aangezien we nou eenmaal een spa afspraak voor ons busje bij de VW salon hebben, kunnen we niet zomaar ergens anders heenreizen. Het is de 3e keer onderweg dat we een service-afspraak bij een garage hebben en het zit ons voor de 3e keer in de weg. Je moet vooruitplannen en vervolgens weet je dat je op die op die plek moet zijn. Dat betekent dat we onze vrijheid even kwijt zijn. In dit geval hadden we anders gereisd dan we nu gedaan hebben. We zijn langer in een gebied gebleven dat we minder mooi vonden omwille van deze afspraak. Maar het goede nieuws is dat in die tijd bekend werd dat Yellowstone National Park weer (gedeeltelijk) opengaat. En het park? Oh, oh, oh, wat is het prachtig. En immens groot. Het hele park beslaat zo’n kleine 9.000 km2 (Nederland is 4,5 keer groter). Het is 19 mei, we rijden op zo’n 2.700 meter hoogte en er ligt nog een dik pak sneeuw. Het meer is nog grotendeels bevroren. We kenden de foto’s van Yellowstone van de gekleurde basins en de spuitende geisers. Maar het in het echt zien; wauw, echt bizar mooi. Indrukwekkend. Iedere geiser, ieder basin groot en klein is een wonder van de natuur. Je gelooft bijna niet wat je ziet. Soms lijkt het alsof je in een maandlandschap loopt. We staan er toch telkens weer versteld van hoe prachtig onze aarde is. Het is nog erg rustig dus we hebben alle ruimte om foto’s te maken. Alhoewel rustig, we staan er toch versteld van hoeveel bezoekers er alweer op de 2e dag zijn. We zien auto’s vanuit allerlei staten. Blijkbaar is de grote geiser die meters hoog spuit de trekpleister. We zien de grote parkeerplaats al halfvol en veel mensen langs en door elkaar lopen. We besluiten door te rijden, dat risico vinden we te groot. Bovendien, we zien op verschillende andere plekken ook super gave spuitende geisers. P.s: we konden weer niet kiezen, dus het zijn nogal wat foto’s.
Vanuit Cody naar Yellowstone rijden we door de prachtige Wapiti Valei. Het westen van Wyoming is prachtig, de weilanden sappig groen en de ranches groot en voorzien van mooie hekwerken. We komen langs de Smith Mansion. Een bizar huis. Francis Lee Smith was een man met een obsessie. Geboren in Cody, werd hij geïnspireerd door een kans die hij niet kon laten liggen. Na een enorme brand op Rattlesnake Mountain, werd veel van het hout in het gebied voor het grijpen achtergelaten voor iedereen die het kon wegslepen. Smith had een vrachtwagen en twee sterke armen, dus begon hij te laden – en hij stopte niet meer. Aanvankelijk wilde hij gewoon een comfortabel, leefbaar huis bouwen voor zichzelf en zijn gezin. Maar toen dat eenmaal stond, bleef het project gewoon groeien. En groeien. En groeien. Al snel was het kronkelende, torenhoge gebouw de thuisbasis van een magische eetzaal met een enorme boom als tafel en verschillende kleinere stronken als eetkamerstoelen. Op de bovenste verdiepingen ontsproten uitkijkplatforms; op de lagere ontstonden woonruimtes met suggestieve namen als “de warme kamer” en “de koude kamer”. In de winter zou het gezin rondhangen bij de houtkachel van het eerste; in de zomer ontspanden ze in de koelere temperaturen van de laatste kamer, die tegen de heuvel was gebouwd. Helaas heeft het verhaal van Smith en zijn fantasievolle huis een tragisch einde. In een gesprek met de New York Times beschreef de ex-vrouw van Smith, Linda Mills, hoe zijn toenemende obsessie hun tol eiste van hun huwelijk en uiteindelijk leidde tot hun scheiding. Wat Smith er toe bracht om zich opnieuw op het gebouw te concentreren. Op een dag, in 1992, werkte de 48-jarige Smith aan een van zijn schuine, ronde daken toen hij een ongeluk kreeg, viel (niet voor de eerste keer) en stierf.
Waaaaaaahhhh! Lekker eten op een terrasje. Dat is lang geleden! In Cody, Buffalo Bill town kan het, met 30 graden in het zonnetje. Lekker gezellig, lekker druk en wel met duidelijke instructies en menu op een A4 print (beiden worden na de bestelling in de prullenbak gegooid), tafeltjes ver uit elkaar, plastic glazen en vliegtuigbestek. De sheriff zat een tafeltje naast ons, maakte van ons een foto en vroeg ons daarna ons toestel te desinfecteren… ‘it’s the law ;)’. Heel erg gezellig om na zo’n tijd weer op een terrasje te zitten. En Cody ademt ‘cowboy’.
Overigens stonden we weer op een fijne plek, op Spirit Mountain, een voor de natives heilige berg, zo weet een local ons te vertellen. Alleen de meest heldhaftige krijgers werden hier begraven. En het schijnt goed gebruik te zijn om wanneer je zelf wat eet of drinkt, ook wat eten of drinken op de berg achter te laten. Voor de spirits….’good karma’….
Ons busje is vertroeteld in de VW spa. Volgens de monteur; ‘as good as new, ya’ll are good to go…’.
Vandaag weer ‘haren-wassen-dag’. Met 25 graden warmen onze buiten/solardouches in de zon lekker snel op. En als het buiten lekker warm is, is het ook comfortabeler douchen. Onze laatste ‘echte’ douche onder warm, stromend water dateert van 6 april jl. Da’s alweer 6 weken geleden! Time flies when you’re having fun ;). Hoe vanzelfsprekend is het om thuis dagelijks te douchen. Als je met een busje reist valt die vanzelfsprekendheid weg. Althans, als je zoals wij, vrij kampeert en niet op een camping staat (die overigens nu ook veelal gesloten zijn…). Doordat we het reizen en het vrij kamperen in de natuur zo leuk vinden, nemen we dat voor lief. Nemen we genoegen met andere manieren om jezelf te wassen. Stellen we een douche of haren wassen gemakkelijker uit als het even niet mogelijk is omdat we op een plek staan waar dat onhandig is of te koud. Trouwens als het buiten koud is krijg je het water niet warm, ook niet in de zon. We zetten de douche dan de avond tevoren binnen bij de standkachel zodat het water de volgende ochtend op kamertemperatuur is. Als dat nog te fris is, koken we een keteltje water en doen we dat erbij. Met 25 graden hebben we geen keteltje kokend water nodig, het is extra genieten zo in de zon het warme water over je heen te voelen stromen (lees: jezelf nat spoelen, insoppen en vervolgens weer afspoelen). En ja, natuurlijk is het heerlijk om het comfort van je eigen douche te hebben. Maar eerlijkheid gebied ons te zeggen dat we het (nog) niet missen (en nee, we stinken niet, althans….dat denken wij…., alhoewel, mensen blijven wel op een afstand….we weten niet of dat aan Corona of aan ons ligt ;). Voor onze eigen gemoedstoestand houden we het op Corona.
Het is altijd verstandig je te verdiepen in de plaatselijke wetgeving en zeker hier in Wyoming. Voor je het weet hang je namelijk in de prijzen of zit je in jail. It’s the law! Wat je ‘unbedingt’ moet weten:
The law en verkeersborden hier is een interessante combinatie. Het adagium ‘hier wird nicht gefragt, hier wird erst geschossen’ is hier wel van toepassing. En dan te bedenken dat er een ‘fine’ staat op het stelen van borden van de State van 750 dollar. Stelen is lang niet zo leuk als ze gebruiken als schietschijf ;). Rare jongens die Wyomingers.
By the way 1; Krijg je de pleedeur niet open? Try your gun…
By the way 2; ‘Hmmm handhaving, tussen de 500.000 en 600.000 inwoners, 7 x zo groot als NL, je ziet hier 2 a 3 auto’s per dag en in totaal 1.700 law officers….
Aan de North Platte River vinden we een fijne plek om een aantal dagen te blijven. Maandag hebben we in Casper een afspraak bij de VW dealer om ons busje een servicebeurtje te gunnen. Altijd goed om een paar dagen ergens te staan want dan kunnen we ook wat klusjes doen. Repareren van onze muggenhor bv, of wassen van alle schoenen, ons voorbereiden op de komende periode qua warmer weer en opslag van verse groenten en fruit (Onze ruimte in de koelkast is beperkt en we bekijken de mogelijkheid een extra 12 volt koelbox in het busje te plaatsen. Want ondanks de re-opening willen we vasthouden aan ons concept maximaal in de natuur te blijven en zo min mogelijk in de drukte te zijn. Dat vraagt om een kleine reorganisatie van onze spullen). Verder krijgt het busje een schoonmaakbeurt van binnen en wordt de klei van Muddy Creek uit de wielkasten en van de veringen afgespoeld. Met regelmaat lopen we dus om water te halen naar de rivier door het gras. Dat is hier in deze streken altijd uitkijken, getuige de dikke Bull snake (bijna 1,5 meter) die voor onze voeten loopt. Het ‘geinige’ is dat deze slang niet giftig is, maar wel om vijanden te laten schrikken, gewoon een rattle snake na doet. Typisch ‘slim’ US slangetje dus; ‘fake it till you make it’ ;).
We zagen ook weer een visarend jagen. En dit keer was het een fraaie battle. Hij ziet zijn prooi, duikt naar het water en hoppa, hij heeft hem te pakken. Maar het vissie is een XL versie en lijkt iets te groot en te zwaar als hij er mee weg wil vliegen…. De arend gaat mee koppie onder, vis wint!
Het lijkt in deze tijd een soort terugkerend patroon; ‘road closed’. Ook nu weer, alleen staan er nu hekken en kunnen we echt niet verder (burgerlijk ongehoorzaam of niet, we hebben veel ‘gear’ bij ons, helaas geen betonschaar. Als we dit geweten hadden…;)). In dit geval moeten we onze route verleggen en besluiten we maar richting Rawlins te rijden. Geen straf want we mogen de Seminoe-Alcova Scenic Byway rijden. Een dirtroad door de bergen die ons voert langs een aantal ‘reservoirs’ met stuwdammen.
p.s.1: Ik ben blij want kan in Rawlins eindelijk van dichtbij z’n Union Pacific Loc fotograferen 😉
p.s.2: Tanken doen we hier voor tot nu toe een laagterecord, 0,48 cent per liter (diesel)
