In Cedar Breaks National Monument heeft Bezielen op Wielen reorganisatie. Op allerlei fronten. Onze afdeling telecommunicatie wordt onder de loep genomen en uit onze data-analyse blijkt dat het anders kan én moet. Dus op naar de AT&T voor een heus Bezielen op Wielen mobiel nummer (alleen voor data, unlimited zelfs, jippy!). De financiële afdeling moet het ontgelden, want Q1 is voorbij en dat betekent aangiften doen. De fiscus wacht niet. Ook niet in het Corona tijdperk. Ook onze food supply chain kan de dans niet ontspringen. We mikken op 4 weken zelfvoorzienend in de natuur. Inslaan dus. Dat betekent voor onze logistieke en magazijn inrichtingen dat zij moeten volgen. Alles wordt ‘binnenste buiten’ gekeerd, we maken de voorraadinventarisatie en een prognose. Bovendien zal onze magazijn indeling moeten veranderen om deze plotse voorraadtoename te kunnen verwerken. Voorts richten wij ons op het watermanagement en activeren wij onze life saver met activated carbon filter zodat we waar dan ook water kunnen tappen en voor 99,9% kunnen filteren. Uiteraard wordt ook onze ‘butane’ voorraad aangevuld (zodat we ons gaspitje kunnen gebruiken). Als laatste hebben we onze afdeling Luchtverkeersintelligence opdracht gegeven een omgevingsscan te maken. All clear! Preppers in de dop ?!? Daarnaast hebben we zelfs nog tijd om te spelen in de sneeuw…
March 2020
Weer een winner uit de ‘State Parks of the United States’, de Coral Pink Sand Dunes. De zandduinen worden gevormd door 3 factoren, uiteraard het zand, harde wind en de specifieke ligging. De vallei ligt aan het eind van 2 bergketens, de Moquith en de Moccassin Mountains. De wind waait hier doorheen, pikt snelheid op, en wel zo hard dat het geërodeerde zand van de Navajo Sandstone omhoog wordt getild. Dit heet het Venturi effect. Wanneer de wind dan in de vallei komt, neemt de kracht af en valt het zand neer; de Coral Pink Sand Dunes. We ‘strollen’ er doorheen, schoentjes uit, lekker aarden. Dat voelt zo goed en het zand is zo fijn, het kan zo in een zandloper. We pauzeren met een bakkie thee midden in de duinen, doen wat yoga en struinen verder. En maken uiteraard weer mooie foto’s. We zien ook de Coral Pink Tiger Beetle. Dat kevertje leeft alleen hier en nergens anders op aarde. Hoe bijzonder!
Stom toevallig komen we bij ‘Best Friends’ omdat we gewoon ergens rechtsaf zijn gereden. ‘Best Friends’ is een animal sanctuary. Met, naast alle voorzieningen waaronder een kliniek, opvang voor homeless pets, een ouderendierenvoorziening, ook een enorme vredige, prachtige, serene, indrukwekkende begraafplaats voor dieren. Alles vanuit respect en zorg voor dieren. We zijn er stil van en ook dit zet ons weer aan tot denken. Luister en kijk mee.
Ook in Zion NP kijk je weer je ogen uit, wat een prachtige natuur. Zeker wanneer je binnen komt rijden vanuit Mount Carmel. Eerlijkheid gebied ons te zeggend dat we een soort haat-liefde verhouding hebben met National Parks. Ja, ze zijn prachtig, allemaal ‘must-sees’ en het is ons allemaal iets te ‘convenient’. Altijd een highway door het Park. Shuttle bussen, scenic overlooks die je bijna vanuit je auto kunt genieten. En dan te bedenken dat wij in dit tijdperk eigenlijk de parken zowat voor onszelf hebben. Hoe zal dat dan zijn als het hier druk is? Niet ons ding. De East Rim Trail is overigens echt een aanrader. Die ligt in het ‘rustige’ deel van het Park. De route voert je naar een klein watervalletje, in een kloof, oh zo diep!
Een bijzonder gebied in Arizona voor de North Rim van de Grand Canyon is de Vermillion Cliffs. Dit National Monument ligt op het Colorado plateau en kent fantastische rotsformaties met namen als ‘The Wave’, ‘White Pockets’ en ‘Buckskin Gulch’. Het ligt als het ware plomp verloren midden in het vlakke ranchland. Ook de bruggen over de Colorado zijn gaaf om te zien. Hier zie je de rivier van dichtbij, dezelfde rivier die ook door de Grand Canyon stroomt. En die we overigens nog wel vaker zullen tegen komen.
Terug naar Utah via de North Rim van de Grand Canyon. Deze is nog steeds gesloten ivm wintersluiting, sterker nog, er is een extra pak sneeuw bijgevallen! We planten ons bussie bij Jacob Lake midden in Kaibab National Forest (Arizona). Hier worden we getrakteerd op meer sneeuw. En dat vind ik zeker niet erg. Sneeuw, winterse omstandigheden, dat is mijn ding. Maris ziet dat iets anders ;). Gelukkig hebben we prachtig weer en kunnen we heerlijk struinen door het vers besneeuwde bos.
Het is wat onzeker hier hoe de verschillende Staten om zullen gaan met Corona. Omdat we dicht bij de Grand Canyon zitten (we zijn in Zuid Utah) besluiten we die vast mee te pakken. Dat blijkt een goede keuze. Een week later is de GC gesloten! Ondanks dat de gouverneur een week geleden nog aangaf de arken in Arizona open houden, zo lang het kan. Hij moedigt mensen uit juist nu gebruik te maken van de prachtige en omvangrijke natuur die deze State te bieden heeft; ‘recreate en embrace nature and implement some social distancing’. We hadden het liefst via de North Rim naar de GC gereden, die was echter nog gesloten i.v.m. de winterse omstandigheden. Dus omrijden via de East en South Rim. Geen straf! We overnachten in Kaibab National Forest. Paar kilometer voor de entrance, lekker off grid. En de GC? Waanzinnig, hoe gaaf, hoe indrukwekkend? En we hebben mazzel, het is extreem rustig (‘elk nadeel heb zo z’n voordeel…’). We genieten.
Vanuit de Grand Canyon rijden we terug naar Utah via Painted Desert. Dit ligt nabij Tuba City, de grootste Navajo Community. We moeten wat eten inslaan en zoeken een Navajo Supermarket. Daar word je dus heel blij van. Hoezo hamsteren? Hier wordt gezorgd voor de community. Op alle hardlopende waar zit een limiet qua aantallen per ‘family’. En dus een mooie, volle winkel. Daarnaast iedereen op gepaste afstand, veelal met mondkapjes en handschoentjes. We raken aan de klets met de kassière en zij is oprecht verbaasd over wat wij vertellen over wat we tot nu toe gezien hebben. ‘That’s how we take care of each other ….’. Wij denken bij onszelf, ‘als de shit hier echt de fan hits’ dan gaan we naar een tribal community. Respect!! In Painted Desert worden we gezandstraald, zitten af en toe midden in een zandstorm. Wat een schitterende plaatjes levert dat op. De toch al kleurrijke woestijn zorgt nu ook nog eens voor roze luchten door het zand in de lucht.
Weer een park uit ons boek ‘State Parks of the United States’ van National Geographic. Het boek zelf is een aanrader en dit State Park is dat zeer zeker! Wat een beauty. We doen de Red Mountain Trail en worden boven getrakteerd op een fenomenaal uitzicht. We worden er echt stil van het uitzicht, emotioneel, tranen in de ogen. We gaan er even bij zitten en mijmeren wat voor ons uit. Hoe mooi is toch onze aarde. En hoe slecht gaan wij er mee om! Wij zijn er van overtuigd dat er een relatie is tussen hoe wij met de aarde omgaan en de huidige Corona crises. Ons zet het in ieder geval enorm aan het denken. Overigens komen we in totaal 4 mensen tegen gedurende de hele trail van ruim 8 kilometer, allemaal afstand houdend.
Las Vegas. We lazen dat het daar ook al aardig rustig begint te raken door het Corona virus. Shows afgezegd, veel toeristen die niet komen op het laatste moment, Corona heeft ook Vegas in haar greep. We hebben nog even overwogen toch een overnachting te doen, kost nu nog maar bv 12 dollar voor een kamer, gratis drinken bij happy hour, alles om maar klanten te trekken. We doen het toch maar niet, zoeken de mensenmassa’s niet op en doen Las Vegas dus eigenlijk op zijn Amerikaans, via de drive thru. De strip heen en terug. We zijn er rond 9.30, niks te doen, we kunnen midden op de strip stilstaan en foto’s maken. Eigenlijk helemaal top om die gekte hier zo op deze manier te zien. En eigenlijk zijn we er na 2 ritjes ook wel klaar mee. Wat een overdaad en vooral ook overal lawaai. Nee, dat is niks voor ons, worden we toch wat te oud voor ;). Na Vegas zetten we koers naar Boulder City en de Hoover Dam. Ook dat kon mooi via de drive thru. En de Hoover Dam was echt wel gaaf om te zien (wilden we eerst aan ons voorbij laten gaan). We konden zelfs even uit het bussie om wat mooie foto’s te maken want ook hier; niet echt heel druk. Laat ons daarna dan nog met de neus in de boter vallen. Een show car auction event vlak voor sluiting. Dus ook hier, weinig mensen. Hele vette auto’s daarentegen. En daarvan hadden we nog niet gehoord dat die Corona konden krijgen…;).
We hebben een boek gekocht ’Guide to the State Parks of the United States’. Een echte aanrader! Anza Borrego Desert kwam uit dit boek. Zo ook Valley of Fire. En we verwachten dat er nog velen zullen volgen. Het park ontleent zijn naam aan het feit dat de lage zon ’s ochtends en ’s avonds de rotsformaties als het ware in brand zet. Niet normaal mooi. In het park lopen we de ‘Prospect Trail’, zo’n 12 kilometer door de rode rotsformaties, klimmen en klauteren op sommige stukken. Mooi om te zien zijn ook prehistorische de rotstekeningen die door Indianen zijn gemaakt. Slapen doen we op de campground, we waren vroeg en hier is het ‘first come, first serve’ en handdoekjes leggen is er hier niet bij ;). We waren trouwens wel weer toe aan een schrobbeurtje. Hoe luxe is het dan om water naast je bussie te hebben (i.p.v. je druk te maken of je genoeg bij je hebt), een vuilnisbak in de buurt (i.p.v. vuilnis te verzamelen en te zoeken naar afvalbakken), een toilet om de hoek (i.p.v. te kijken waar dat met goed fatsoen kan) en een, jawel, douche met warm water (i.p.v. bijvoorbeeld wet ones of een beekje). Genieten!
We zijn onderweg naar de Cathedral Gorge en rijden een blokje om. In deze omgeving ligt namelijk Area 51. Een dat willen we uiteraard ‘uitchecken’. Streng verboden terrein trouwens (meest geheime militaire faciliteit van de wereld, zeggen ‘ze’). De bekendste complottheorie is dat er een buitenaards ruimteschip incl. aliens (neergestort in 1947 in New Mexico) hier onderzocht is en verborgen zou liggen (zeggen ‘ze’). We (Paul 😉 heeft uitgevonden dat er ergens op die weg, in die ‘middle of nowhere’ een brievenbus staat, de zgn. ‘black mailbox’. Het ligt aan de Extraterrestrial Highway tussen Alamo en Rachel in Nevada. Het is de ‘mysterious meeting place for UFO hunters near Area 51’. Hier zijn veel UFO’s gespot (zeggen ‘ze’). Via de mailbox wordt gecommuniceerd met de aliens (zeggen ‘ze’). Paul moet en zal dit zien ;). De ontvanger van de grootse box heet Steve Madlin, de kleine box is geadresseerd aan ‘Alien’.
We maken contact met de Aliens door middel van een ‘Vulcan’ groet (voor de Trekkies onder ons). ‘Live Long and Prosper’, zeiden ze terug ;).’
Via Caliente rijden we naar Cathedral Gorge. Caliente heeft overigens de twijfelachtige eer om de 2e plek te zijn waar we zijn weggestuurd (niet mochten overnachten) gedurende 241 dagen reizen ;). De eerste plek was ergens in Griekenland. Overigens is Caliente een alleraardigst dorpje. Het is van daaruit 25 kilometer rijden naar Cathedral Gorge State Park (weer eentje uit het boek) en onze mond valt open. Hoe bijzonder is dit! Een soort van maanlandschap (al weten we dat niet zeker want daar zijn we nooit geweest; gisteren bij de brievenbus kregen we wel aanwijzingen;). Het ‘badlands’ terrein bestaat uit rotsformaties van klei van vulkanische oorsprong. Het is erg zacht en door wind-, vorst- en watererosie ontstaan de spectaculaire en unieke vormen. Op veel plaatsen doen de vormen denken aan ornamenten van de grote kathedralen, hieraan dankt het park haar naam. Je kunt door de rotsformaties heen lopen. Er zijn allerhande ‘gangen’ uitgesleten, het lijkt wel een natuurlijk doolhof. De wanden zijn wel 20 tot 30 meter hoog, ‘kruipdoor, sluipdoor’. De camera’s maken weer overuren. Het weer doet nog goed mee. Wisselend bewolkt, af en toe een bui, bij een graad op 8. Vandaar dat we goed gemutst en dik ingepakt op pad zijn. Kabouter Plop is er ook ;). Voor de komende dagen is natter en kouder weer voorspeld. We besluiten dus maar even rustig aan te doen, de camping in het SP te nemen (daar staan slechts 3 andere gasten) zodat we, wanneer het weer verbetert, de mooie parken in Utah gaan bezoeken. Die willen we absoluut bij mooier weer doen. Dat was Nevada, een State van uitersten wat ons betreft. Wel een aanrader!
- 1
- 2