We komen Californie ongeveer binnen via Redwoods National Parc. Via de Howland Hill Road, een onverharde gravel road rijden we tussen de immense bomen door. Huge. Hoe klein en nietig zijn we dan. Deze zijn vooral hoog, anders dan de Sequoia’s die we later nog gaan zien. Die zijn vooral dik (omtrek). Om het in perspectief te plaatsen klimmen we maar op de bomen, in de bomen, op de wortels. Bussie ernaast of ervoor. En even knuffelen zo’n boompje. Je voelt de oerkracht. Onderdeel van het Redwoods National Parc is de prachtige, scenic route, de Bald Hills Road. Die voert ons vanuit het bos naar de prairies. Hier vinden we een top spot om te pitten. Met uitzicht over de Redwoods. Wel een waarschuwing van de boer; ‘you are in Bear and Mountain Lion country….’ en oh ja, voegt hij er aan toe ‘pas echt op voor de male Elk, maak die niet aan het schrikken, dan vallen ze meteen aan, they are the most dangerous of all animals around here…’. We doen ons best ;).
Vanuit de Redwoods richting Mount Shasta via Forks of Salmon en Callahan in het binnenland. Prachtige route, erg luchtig, dat wel. Onverhard, diepe kloven, ultra smalle, bochtige en af en toe verzakte weg. Uitkijken dus. Onderweg stappen we nog een saloon binnen. Drinken we wat, even flipperen en uiteraard spijkeren we een ‘bezielen op wielen’ dollar aan de muur. By the way, de eigenaresse is Juliana, ‘named after your former queen…’. En hoe mooi is het om daarna weer lekker in de natuur te overnachten. 25 Graden, strak blauw. Mount Shasta doemt midden in het ranchland op. Imposant!
Mount Shasta is een van de Vortex gebieden, waar energiestromen samen komen. Er gaan heel wat verhalen de ronde over de slapende stratovulkaan Shasta (4319 meter hoog). Er zijn 7 chakras in ons lichaam en ook 7 in de wereld. Mount Chasta staat voor de eerste chakra, het wortel of basischakra. Het staat voor ‘aarden en gronden’. Wat zijn verdere verhalen over Shasta? Het wordt gezien als een van de ‘most sacred places’ op aarde. Het wordt gezien als the incarnation of the Great Central Sun of this universe. Bovendien zou de berg het huis zijn van de overlevenden van Lemuria (dat gezonken zou zijn zo’n 12.000 jaar geleden). Ook de Bigfoot people zouden rond Mount Shasta leven. Mount Shasta, de ‘white jewel that can be seen from at least 100 miles away’ is tevens een major site voor UFO contacts. Kortom; als de energie hier niet stroomt dan stroomt het nergens ;). We vinden een fijne spot, aan de voet van de berg. Er staan her en der ook anderen. Ieder met zijn eigen doel en beweegreden. Dat betekent dat we klankschalen horen (mooi), panfluitmuziek (mooi voor het slapen gaan en om wakker mee te worden), mantra’s die gezongen worden. Afijn een rustgevende plek, we kunnen het niet anders zeggen. En het stadje Shasta zelf? Lekker flower power, beetje alternatief. Fijne vibe.
Minder off-grid. We staan op een gratis campground, speciaal voor paardenliefhebbers. Wel grappig te zien dat je in je hele cowboy outfit, met Stetson, buckels, boots, leren overbroek met franjes ook gras kunt maaien omdat je paarden het nog niet doen haha.
Richting the Pacific, op weg naar Point Arena. ’n Tip van Pamela & Bruce. Hoe gevarieerd is deze route. Van prairies en ranchland tot oerbos met van die Redwoods bomen. Wijngaarden, stranden, duinen, kliffen en dan uiteraard de Pacific. En dat allemaal ‘within 200 klicks (km’s)’! Echt geweldig. De Lighthouse van Point Arena is een ‘must-see’ in de buurt.
De route langs de kust, de 1, is echt een aanrader hier, zeker dit stuk. Je rijdt langs afgronden van zo’n tig meter, bochtig, zo niet zeer bochtig. Hoe gaaf. We staan af en toe stil bij een view point, en spotten dan uiteraard zou je bijna zeggen whales en een hoop zeehonden die lekker in de zon liggen te bakken. Op een gegeven moment komen we op een plek en raken we aan de praat met Amerikanen, uiteraard over het bussie. Zij hebben een T4. Naast ons stopt een T3. En dan nog een T4. Staan er zomaar 4 op een rij. We krijgen een ‘geheimtipp’; Bolinas, een surferstadje. Ons bussie doet het hier goed, we missen alleen nog de planken op het dak!
We rijden San Francisco in en hoe gaaf is het om hier met ons bussie over de Golden Gate te rijden. Echt onwerkelijk en heel vet. We lopen tig kilomer door de stad, onze stappenteller maakt overuren. Downtown, Lombard Street, Haight-Ashbury, the Warf. Uiteraard daar even de zeehonden bekijken….wat stinken die gasten…. Enne, wie bekijkt hier nu wie, dat is de vraag. Chinatown, wat een zooitje, daar wil je niet eten en ook weer wel (zo lekker). Italian District. Alcatraz. Even wennen om daarvoor in de rij staan, de toerist uit te hangen. Niet onze hobby. En toch zeer de moeite waard. Wat een cellen; 3Lx1,5Bx2H. Soort bussie en dan anders ;). En whale watching? Dat doe je hier gewoon vanaf de GG bridge.
Via Sausolito (wasje draaien) naar Silicon Valley. ’n Ritje van 60 kilometer, kost ruim een 1,5 uur. Dat doet ons denken aan ons kikkerlandje…qua files dan. De omgeving wordt er niet beter op, troep, snelweg is niet heel goed, veel zooi langs de weg, soort van ongeorganiseerd. Hoe ‘n andere voorstelling hadden wij van Silicon Valley, maar goed. We hebben een plek gevonden op de google campus waar we tussen andere RV’s kunnen overnachten. Die zijn niet van toeristen, maar van werknemers! Mensen met een goede baan, die de huren hier niet op kunnen brengen en dus in een rv wonen, of in hun auto. Is toch eigenlijk niet voor te stellen! We besluiten hier toch niet te blijven staan en rijden via Facebook naar Redwood City. De weg wordt ons nog gewezen door een van de bewoners uit de wijk hier waar we staan, zij zijn het gewend. Je mag hier staan, als je maar niet een week staat of zo. Hier, in Redwood City, zijn er zelfs straten aangemerkt waar wonen in je auto of RV gedoogd wordt. Hoe anders hadden we het ons hier voorgesteld.
Via de visitors centre van Groveland gaan we Yosemite in. Off season bestaat hier eigenlijk niet meer zo horen we van Charlie, de Ranger. ‘Mijd de weekenden’ is zijn tip. Dan sta je nl in de file. ‘Want ja’, zegt hij, ‘Amerikanen vragen zich dan af wat ze met oma gaan doen en hoe ze de kerk kunnen mijden’. ‘Oh ja, tuurlijk, we gaan naar Yosemite’ en voegt hij toe ‘om elkaar daar weer tegen te komen, haha’. We krijgen ook tips waar we kunnen kamperen. Gewoon in het National Forest blijven staan. Lekker een plek zoeken ergens en vooral gratis. Waarom zou je betalen voor een plek in Yosemite NP? Dat spreekt ons aan. Via Groveland, met de oudste, nog open, saloon van Calie, uit 1852 vinden we een top spot. Overigens zijn saloons en Bezielen op Wielen tot nu toe top combi’s. Neem plaats aan de bar en je hebt lol voor tien. We eten heerlijke Buffalo Burgers, jazeker van die mooie beestjes uit Manitoba ;). Tja Yosemite. Wat moeten we er van zeggen. Highway door het park. Shuttle bus. Convenience. We doen het toch maar anders. Parkeren en dan lekker een lange hike. Naar Mirror Lake (helaas nu nog maar een Mirror vijver [zomer]). Half Dome, El Capitan met rotsklimmers. En een startende bosbrand. De rook zorgt voor een spectaculaire oranje lichtverkleuring. De Tioga pas is prachtig om te rijden. De hike naar May Lake is zeer de moeite waard en het uitzicht op de Half Dome vanaf hier adembenemend.
Binnendoor van Yosemite naar Kings Canyon is ook zeer de moeite waard. Kings Canyon is volgens velen hier een ‘Geheimtipp’. 40 kilometer om er te komen via een doodlopende weg. Dat vinden de meeste Amerikanen een ‘waste of time’. Ze weten niet wat ze missen! Prachtige route. Uiteindelijk belanden we in Minkler. In de taverne ‘Old School’. Daar ontmoeten we Greg, de bartender. Hij stelt ons voor aan Beau Byrd, country zanger. Verder maken we kennis met Terry Lee (grote druiventeler) en Mark (tequila stoker). Afijn, bont gezelschap en veel lol. (en een paar foto’s in Eldon style…)
In het Sequoia National Park bezoeken we de grootste en de op een na grootste Sequoia boom, respectievelijk de General Sherman en de General Grant. Met een diameter van ongeveer 7,7 meter! Een volume van bijna 1500 m3. Geschatte datum van oorsprong; ergens tussen 700 en 300 voor Christus! Zo hoog als een flat van 26 verdiepingen. Afijn, impressive zo’n boompje…. Toch ook maar illegaal de drone opgelaten. Ziet niemand hier tussen de bomen door ;). Overigens kan de drone tot 120 meter hoog, dan kijk je net over de bomen heen!
Kings Canyon. Een echte aanrader dus. Zo prachtig en ongerept is het hier. We maken een mooie hike in de canyon. Op de terugweg gaat het mis. Mariska struikelt en valt. Pink en ringvinger aan haar rechterhand staan uit het lood. We zetten het recht zo goed en kwaad als het kan. Moeten nog 4 kilometer naar het bussie. Zoeken een rivier op om te koelen. We besluiten dan maar door te rijden naar de saloon. Onze vrienden weten wel raad. En zo is het, op naar het ziekenhuis in Reedley. X-ray niet best; gebroken. Een doorverwijzing naar de Regional Hand Clinic in Fresno. Diagnose; nog minder best, de ene vinger op 6 en de andere op 8 plaatsen gebroken. Dat betekent opereren. En dan is de vraag waar. Hier of in Nederland. Onze reisverzekering maakt de keuze makkelijker. Terug naar NL. Het is niet anders. Ook een dergelijke gebeurtenis is onderdeel van onze Bezielen-reis. En hoeveel liefde ervaren we van de mensen hier. Ons bussie kan op de ranch van Beau of Terry staan. We kunnen een paar dagen verblijven bij Mimi (Clingans Junction). Daar worden we in de watten gelegd met een fijne B&B, koffie en bagels. En ook Greg staat ons met raad en daad bij. ’s Nachts wordt er gebeld met verzekeraars, luchtvaartmaatschappijen en huisarts en specialisten in Nederland. Ook vanuit Nederland helpen vrienden en familie ons daar waar ze kunnen. Het voelt allemaal heel goed, ondanks de ontstane situatie. Onze terugvlucht verloopt soepel, we krijgen overal voorrang, vliegen nog over Mount Shasta terug. Lasse en Jure halen ons op. Wat fijn ze weer te zien en in onze armen te sluiten. Daarbuiten voelt het onwennig. We horen hier nog niet te zijn…
Intussen hebben we 8 januari 2020 van de chirurg die de operatie heeft uitgevoerd goed en minder goed nieuws gehad. De afgelopen periode heeft Mariska keihard gewerkt aan de revalidatie van haar hand/vingers. Het minder goede nieuws is dat er nog waarschijnlijk 2 keer geopereerd moet worden, een aan de bovenzijde en een aan de onderzijde van de vingers. Het lijkt er op dat de pezen verkleefd zijn. Het goede nieuws is dat dit pas over minimaal 6 maanden gaat gebeuren. Dat betekent dat we onze reis weer gaan voortzetten. Dan zien we wel wanneer we de operatie uit laten voeren. Hoe meer rust de hand/vingers krijgen hoe beter het is, zegt de arts. Dat laten we ons geen 2 keer zeggen… Bezielen op Wielen ‘hits the road again’ op 23 februari 2020!