Wat we vandaag meemaken is eigenlijk te gek voor woorden. Alles bij elkaar rijden we een kleine 80 mijl. Wat we voorgeschoteld krijgen kunnen we niet ‘processen’. Doe een mix van de Sand Dunes, Bryce, Zion, de Hoodoos, Snow Canyon, Red Rocks, snelstromende riviertjes, droogvallende rivierbeddingen, Canyons, Ranchland, dorpjes zo desolaat en afgelegen als maar kan zijn (waar tot 1940 de mail nog per ‘Mule’ (ezel) werd bezorgd). Wegen waar je hoogtevrees van krijgt (gewoon rechts en links ‘snak’ naar beneden), Capitol Reef NP (gesloten maar we kunnen er doorheen) en dan nog de Burr Trail Switchbacks off-road (soort kleine Stelvio en dan off-road), echt allemaal te waanzinnig. Wat dat met je doet? Het raakt je in het moment en het is allemaal teveel om je te raken aan het einde van de dag! Een bizar gevoel.
April 2020
Wat een gebied is dat! Enorm uitgestrekt. Bijna 8000 km2 ruige natuur. Met 2 epische offroad wegen die je er kunt rijden. De Smokey Mountain Road en Hole in the Rock Road. De eerste is inderdaad 4×4 recommended en niet voor niets, het gaat er af en toe rough aan toe. Het is een one way, dus pitten boven en dan een paar dagen later weer terug kachelen. We maken een best Paasvuur daar boven.
De symboliek van de kolibrie. De kolibrie komt voor in Noord, Midden en Zuid Amerika. De kolibrie is een behendig, kleurrijk en sierlijk vogeltje. Bijzonder is dat ie uiteraard vooruit maar ook zijwaarts, ondersteboven en als enige vogelsoort achteruit kan vliegen. De kolibrie staat voor veerkracht en aanpassingsvermogen. Het is een reminder om je te richten op het goede in het leven. Het symboliseert de vreugde van het leven en de lichtheid van het zijn. De kolibrie leert ons de schoonheid in elke dag te zoeken. Te genieten in het hier en nu en op zoek te gaan naar wat je blij en gelukkig maakt. Een kolibrie slaat 100 keer per seconde zijn vleugels. Door de razendsnelle bewegingen ontstaat het symbool van oneindigheid. En daarom staan kolibries ook symbool voor oneindigheid en continuïteit. Wij geloven in de symboliek van bijzondere vogeltjes die op bijzondere momenten tot ons komen (we spreken uit ervaring).
Deze kolibrie kwam gistermiddag even poolshoogte nemen toen we buiten in het zonnetje zaten in Escalante National Monument. Het bleef stil in de lucht hangen, tussen ons in, en vloog daarna pijlsnel weg. Bijzonder!
Een ander verhaal is de Hole in the Rock Road. In 1879 vertrokken 234 Mormonen (mannen, vrouwen en kinderen) uit Escalante met 83 ‘wagons’ met als doel een shortcut te maken naar de San Juan River. Het terrein werd steeds ruiger (dat kunnen we beamen en wij vonden ook wel steeds fraaier!). Wat een vergezichten en hoe remote! Toen de Mormonen eindelijk bij de rivier aankwamen lag die zo’n 600 meter onder hen. Ze hebben mannen in ‘barrels’ van de rotsen laten zakken, gaten laten boren en dynamiet laten aanbrengen waarmee ze de ‘Hole in de Rock’ hebben geblazen en een trail hebben gemaakt richting het water. Op 26 Januari 1880 werd de eerste ‘wagon’ naar beneden gelaten, sommige stukken 25 tot 45 graden steil! 10 Man achter de ‘wagon’ met touwen om het gewicht te houden en de paarden wat te kunnen remmen. Op 1 februari hadden alle 83 wagons de rivier veilig bereikt! Een waar huzarenstukje, zeker als je nu zo naar beneden kijkt bij de ‘Hole in the Rock’. Je gelooft je ogen bijna niet. We slapen bij The hole in the Rock. En ook nu weer is het een one way road, dus rijden we de volgende ochtend terug naar beneden. Overigens niet voor we de beschermingsbeplating onder ons bussie hebben nagekeken en aangetrokken. Die krijgt het hier de afgelopen dagen wel voor de kiezen en houdt zich kranig!
Zijn we bijna terug in het dorpje Escalante, zien we nog een afslag naar Devils Garden. Ook weer zo’n verrassing met prachtige rotsformaties.
Dixie NF is voor een paar dagen onze uitvalsbasis. We vermaken ons op deze plek prima aan de rand van Red Canyon en dichtbij Bryce. We hebben prachtig weer, zonnig en koud, die combi. En sneeuw. Binnen een uur zo’n 20 cm! We maken fraaie wandelingen, tracken footprints, vinden nog een deel van een gewei en verbazen ons over wat je hier allemaal kunt zien in boomwortels (als je je fantasie laat werken). Bovendien nemen we wat filmpjes op. Waaronder onze ‘slapstick’ kampvuur versie (dat wordt een ‘projectje’). Voor mij is het vinden van het (linker)deel van het gewei bijzonder. Spiritueel staat een gewei voor ‘herbronning’ en dat is precies zoals onze ondervindingsreis nu voelt. Helemaal bijzonder is het dat we enkele dagen later een hert zien staan met alleen nog maar het rechterdeel van het gewei. Hoeveel meer tekenen van herbronning wil je krijgen (zoals de Natives het hier ‘Manitou’ noemen; terug naar je natuur, terug naar je essentie).
We hebben mazzel, Bryce NP is nog open. We hadden niet 2 dagen later moeten komen, dan hadden we voor een gesloten park gestaan! En dat zou jammer zijn, want dit is er wel weer eentje om in te lijsten. Een ‘must-see’, zonder twijfel. Het zogenaamde amfitheater is meer dan indrukwekkend. We lopen de 13 km lange Fairyland Trail. 523 Hoogtemeters. Lekker aanpoten dus. Een prachtige route die ons eerst over North Rim voert, dan de ‘tuin’ in en vervolgens weer omhoog naar Sunset op de Rim aan het amfitheater. Het lijkt wel de natuur-Efteling. We zien kerkorgels, een soort terracotta leger, kastelen, kathedralen, beeldentuinen, vazen, omgekeerde champignons, druipende kaarsen. Afijn, het laat aan onze fantasie niets te wensen over. We lopen door bos, door een soort van woestijn, en met altijd die fraaie afgesleten, geërodeerde rotsen om je heen (de ‘hoodoos’). Echt prachtig. Overigens op de hele trail zegge en schrijven 8 mensen tegen gekomen!
P.s. Qua foto’s was het zo mooi, we konden niet kiezen 😉