Ohrid is ook bekend van de Ohrid-parel. Die parel staat ​​bekend om zijn helderheid en glans; kwaliteit gecreëerd door een speciale emulsie gemaakt van de schubben van de lokale plasica-vis, een goed bewaard geheim. Net als de streek; een verborgen parel!

Vanuit Albanië rijden we richting Macedonië. We hadden er ook voor kunnen kiezen om direct naar Griekenland te rijden maar op een of andere manier had Paul Macedonië hoog op z’n lijstje staan. Om precies te zijn het deel rond de grote meren, Ohrid en Prespan met daartussen het Nationale Park Galicica, maar toch. De weg vanuit Albanië wordt ruiger, slechter en het vergezicht schoner, mooier. We zien al snel het meer van Ohrid, met daarachter besneeuwde bergen. Heel erg gaaf. De grensovergang is dit keer een warm welkom, ‘easy going’. In dit geval is de controle aan de bijrijderskant. Mariska stapt uit met de papieren. Alles okay. Groene kaart? Only digital. ’No problem’ klinkt het uit het hokje. Even een check en karren maar. We rijden richting meer en zoeken een plek om te overnachten. Die lijken we te vinden wanneer we een oud hek doorrijden naar een hotel dat nog niet open is en waar we waterpas, aan de kade, naast het meer kunnen staan. ‘Lijken’ want Mariska blijft met haar jas aan zitten. We hebben de afspraak dat degene voor wie het niet goed genoeg voelt bepaalt of we blijven. Ik check nog bij het hotel of we mogen blijven staan, nog bij wat jeugd…’no problem’, klinkt het uiterst vriendelijk. Toch is er iets dat niet okay voelt voor Mariska. Ok, laten we dan een stukje verder rijden, we kunnen altijd terug. Dak weer naar beneden, alles weer even in standje tuffen en dan gaan we rijden. Het eerste dorp dat we aandoen is Kališta (Калишта), en daar zien we een bordje ‘camp Lakeside’. Beter wordt het niet! Wat een topplek en wat een welkom! Uiteraard met koffie, meer zal volgen. We zijn de eerste gasten van het seizoen en worden hier enorm in de watten gelegd!