We zijn op zoek naar een plekje aan het water. Dat mag een rivier zijn, een meer, een klein riviertje, afijn water. Daar willen we weer een paar dagen doorbrengen. Vissen, wandelen, genieten van de natuur. ‘Het houdt niet op’ hebben we deze route wel tig keer tegen elkaar gezegd. En dan bedoelen we het immense landschap, de vergezichten, Red Rock Fever zoals ze dat hier noemen. ‘Verkeerde verwachtingen’ slaat op onze NL-projectie van ‘aan het water staan’. Bij ons in Nederland sta je dan daadwerkelijk aan het water. Hier is dat anders. We dachten in Bullfrog aan Lake Powell te kunnen staan. Helaas. Dat is geen idyllisch dorpje maar een marina, een jachthaven. En dan uitvoerinkje XXXXXL. Zoals dat alleen hier kan. By the way, gesloten. Bovendien, saai, hier wil je niet zijn, zelfs nu niet. Dan maar een riviertje zoeken. Maar ja, we zitten in Glen Canyon. En Canyon betekent hier, water zien, diep beneden je. Gelukkig vinden we een mooie plek aan de Colorado River. Die kunnen we zien, vanaf de 50 meter hoge rotsen waar wij op staan. Juist ja, onder ons. En zeker niet op hengelafstand.
Destinations
Wat we vandaag meemaken is eigenlijk te gek voor woorden. Alles bij elkaar rijden we een kleine 80 mijl. Wat we voorgeschoteld krijgen kunnen we niet ‘processen’. Doe een mix van de Sand Dunes, Bryce, Zion, de Hoodoos, Snow Canyon, Red Rocks, snelstromende riviertjes, droogvallende rivierbeddingen, Canyons, Ranchland, dorpjes zo desolaat en afgelegen als maar kan zijn (waar tot 1940 de mail nog per ‘Mule’ (ezel) werd bezorgd). Wegen waar je hoogtevrees van krijgt (gewoon rechts en links ‘snak’ naar beneden), Capitol Reef NP (gesloten maar we kunnen er doorheen) en dan nog de Burr Trail Switchbacks off-road (soort kleine Stelvio en dan off-road), echt allemaal te waanzinnig. Wat dat met je doet? Het raakt je in het moment en het is allemaal teveel om je te raken aan het einde van de dag! Een bizar gevoel.
Wat een gebied is dat! Enorm uitgestrekt. Bijna 8000 km2 ruige natuur. Met 2 epische offroad wegen die je er kunt rijden. De Smokey Mountain Road en Hole in the Rock Road. De eerste is inderdaad 4×4 recommended en niet voor niets, het gaat er af en toe rough aan toe. Het is een one way, dus pitten boven en dan een paar dagen later weer terug kachelen. We maken een best Paasvuur daar boven.
De symboliek van de kolibrie. De kolibrie komt voor in Noord, Midden en Zuid Amerika. De kolibrie is een behendig, kleurrijk en sierlijk vogeltje. Bijzonder is dat ie uiteraard vooruit maar ook zijwaarts, ondersteboven en als enige vogelsoort achteruit kan vliegen. De kolibrie staat voor veerkracht en aanpassingsvermogen. Het is een reminder om je te richten op het goede in het leven. Het symboliseert de vreugde van het leven en de lichtheid van het zijn. De kolibrie leert ons de schoonheid in elke dag te zoeken. Te genieten in het hier en nu en op zoek te gaan naar wat je blij en gelukkig maakt. Een kolibrie slaat 100 keer per seconde zijn vleugels. Door de razendsnelle bewegingen ontstaat het symbool van oneindigheid. En daarom staan kolibries ook symbool voor oneindigheid en continuïteit. Wij geloven in de symboliek van bijzondere vogeltjes die op bijzondere momenten tot ons komen (we spreken uit ervaring).
Deze kolibrie kwam gistermiddag even poolshoogte nemen toen we buiten in het zonnetje zaten in Escalante National Monument. Het bleef stil in de lucht hangen, tussen ons in, en vloog daarna pijlsnel weg. Bijzonder!
Een ander verhaal is de Hole in the Rock Road. In 1879 vertrokken 234 Mormonen (mannen, vrouwen en kinderen) uit Escalante met 83 ‘wagons’ met als doel een shortcut te maken naar de San Juan River. Het terrein werd steeds ruiger (dat kunnen we beamen en wij vonden ook wel steeds fraaier!). Wat een vergezichten en hoe remote! Toen de Mormonen eindelijk bij de rivier aankwamen lag die zo’n 600 meter onder hen. Ze hebben mannen in ‘barrels’ van de rotsen laten zakken, gaten laten boren en dynamiet laten aanbrengen waarmee ze de ‘Hole in de Rock’ hebben geblazen en een trail hebben gemaakt richting het water. Op 26 Januari 1880 werd de eerste ‘wagon’ naar beneden gelaten, sommige stukken 25 tot 45 graden steil! 10 Man achter de ‘wagon’ met touwen om het gewicht te houden en de paarden wat te kunnen remmen. Op 1 februari hadden alle 83 wagons de rivier veilig bereikt! Een waar huzarenstukje, zeker als je nu zo naar beneden kijkt bij de ‘Hole in the Rock’. Je gelooft je ogen bijna niet. We slapen bij The hole in the Rock. En ook nu weer is het een one way road, dus rijden we de volgende ochtend terug naar beneden. Overigens niet voor we de beschermingsbeplating onder ons bussie hebben nagekeken en aangetrokken. Die krijgt het hier de afgelopen dagen wel voor de kiezen en houdt zich kranig!
Zijn we bijna terug in het dorpje Escalante, zien we nog een afslag naar Devils Garden. Ook weer zo’n verrassing met prachtige rotsformaties.
Dixie NF is voor een paar dagen onze uitvalsbasis. We vermaken ons op deze plek prima aan de rand van Red Canyon en dichtbij Bryce. We hebben prachtig weer, zonnig en koud, die combi. En sneeuw. Binnen een uur zo’n 20 cm! We maken fraaie wandelingen, tracken footprints, vinden nog een deel van een gewei en verbazen ons over wat je hier allemaal kunt zien in boomwortels (als je je fantasie laat werken). Bovendien nemen we wat filmpjes op. Waaronder onze ‘slapstick’ kampvuur versie (dat wordt een ‘projectje’). Voor mij is het vinden van het (linker)deel van het gewei bijzonder. Spiritueel staat een gewei voor ‘herbronning’ en dat is precies zoals onze ondervindingsreis nu voelt. Helemaal bijzonder is het dat we enkele dagen later een hert zien staan met alleen nog maar het rechterdeel van het gewei. Hoeveel meer tekenen van herbronning wil je krijgen (zoals de Natives het hier ‘Manitou’ noemen; terug naar je natuur, terug naar je essentie).
We hebben mazzel, Bryce NP is nog open. We hadden niet 2 dagen later moeten komen, dan hadden we voor een gesloten park gestaan! En dat zou jammer zijn, want dit is er wel weer eentje om in te lijsten. Een ‘must-see’, zonder twijfel. Het zogenaamde amfitheater is meer dan indrukwekkend. We lopen de 13 km lange Fairyland Trail. 523 Hoogtemeters. Lekker aanpoten dus. Een prachtige route die ons eerst over North Rim voert, dan de ‘tuin’ in en vervolgens weer omhoog naar Sunset op de Rim aan het amfitheater. Het lijkt wel de natuur-Efteling. We zien kerkorgels, een soort terracotta leger, kastelen, kathedralen, beeldentuinen, vazen, omgekeerde champignons, druipende kaarsen. Afijn, het laat aan onze fantasie niets te wensen over. We lopen door bos, door een soort van woestijn, en met altijd die fraaie afgesleten, geërodeerde rotsen om je heen (de ‘hoodoos’). Echt prachtig. Overigens op de hele trail zegge en schrijven 8 mensen tegen gekomen!
P.s. Qua foto’s was het zo mooi, we konden niet kiezen 😉
In Cedar Breaks National Monument heeft Bezielen op Wielen reorganisatie. Op allerlei fronten. Onze afdeling telecommunicatie wordt onder de loep genomen en uit onze data-analyse blijkt dat het anders kan én moet. Dus op naar de AT&T voor een heus Bezielen op Wielen mobiel nummer (alleen voor data, unlimited zelfs, jippy!). De financiële afdeling moet het ontgelden, want Q1 is voorbij en dat betekent aangiften doen. De fiscus wacht niet. Ook niet in het Corona tijdperk. Ook onze food supply chain kan de dans niet ontspringen. We mikken op 4 weken zelfvoorzienend in de natuur. Inslaan dus. Dat betekent voor onze logistieke en magazijn inrichtingen dat zij moeten volgen. Alles wordt ‘binnenste buiten’ gekeerd, we maken de voorraadinventarisatie en een prognose. Bovendien zal onze magazijn indeling moeten veranderen om deze plotse voorraadtoename te kunnen verwerken. Voorts richten wij ons op het watermanagement en activeren wij onze life saver met activated carbon filter zodat we waar dan ook water kunnen tappen en voor 99,9% kunnen filteren. Uiteraard wordt ook onze ‘butane’ voorraad aangevuld (zodat we ons gaspitje kunnen gebruiken). Als laatste hebben we onze afdeling Luchtverkeersintelligence opdracht gegeven een omgevingsscan te maken. All clear! Preppers in de dop ?!? Daarnaast hebben we zelfs nog tijd om te spelen in de sneeuw…
Weer een winner uit de ‘State Parks of the United States’, de Coral Pink Sand Dunes. De zandduinen worden gevormd door 3 factoren, uiteraard het zand, harde wind en de specifieke ligging. De vallei ligt aan het eind van 2 bergketens, de Moquith en de Moccassin Mountains. De wind waait hier doorheen, pikt snelheid op, en wel zo hard dat het geërodeerde zand van de Navajo Sandstone omhoog wordt getild. Dit heet het Venturi effect. Wanneer de wind dan in de vallei komt, neemt de kracht af en valt het zand neer; de Coral Pink Sand Dunes. We ‘strollen’ er doorheen, schoentjes uit, lekker aarden. Dat voelt zo goed en het zand is zo fijn, het kan zo in een zandloper. We pauzeren met een bakkie thee midden in de duinen, doen wat yoga en struinen verder. En maken uiteraard weer mooie foto’s. We zien ook de Coral Pink Tiger Beetle. Dat kevertje leeft alleen hier en nergens anders op aarde. Hoe bijzonder!
Stom toevallig komen we bij ‘Best Friends’ omdat we gewoon ergens rechtsaf zijn gereden. ‘Best Friends’ is een animal sanctuary. Met, naast alle voorzieningen waaronder een kliniek, opvang voor homeless pets, een ouderendierenvoorziening, ook een enorme vredige, prachtige, serene, indrukwekkende begraafplaats voor dieren. Alles vanuit respect en zorg voor dieren. We zijn er stil van en ook dit zet ons weer aan tot denken. Luister en kijk mee.
Ook in Zion NP kijk je weer je ogen uit, wat een prachtige natuur. Zeker wanneer je binnen komt rijden vanuit Mount Carmel. Eerlijkheid gebied ons te zeggend dat we een soort haat-liefde verhouding hebben met National Parks. Ja, ze zijn prachtig, allemaal ‘must-sees’ en het is ons allemaal iets te ‘convenient’. Altijd een highway door het Park. Shuttle bussen, scenic overlooks die je bijna vanuit je auto kunt genieten. En dan te bedenken dat wij in dit tijdperk eigenlijk de parken zowat voor onszelf hebben. Hoe zal dat dan zijn als het hier druk is? Niet ons ding. De East Rim Trail is overigens echt een aanrader. Die ligt in het ‘rustige’ deel van het Park. De route voert je naar een klein watervalletje, in een kloof, oh zo diep!
Een bijzonder gebied in Arizona voor de North Rim van de Grand Canyon is de Vermillion Cliffs. Dit National Monument ligt op het Colorado plateau en kent fantastische rotsformaties met namen als ‘The Wave’, ‘White Pockets’ en ‘Buckskin Gulch’. Het ligt als het ware plomp verloren midden in het vlakke ranchland. Ook de bruggen over de Colorado zijn gaaf om te zien. Hier zie je de rivier van dichtbij, dezelfde rivier die ook door de Grand Canyon stroomt. En die we overigens nog wel vaker zullen tegen komen.