Omdat we weer aan de Flaming Gorge staan, verleggen we onze route richting oosten, naar Baggs, aan de grens met Colorado. Wel weer behoorlijk wat km sturen, zo’n kleine 200. Dan wordt het allemaal wel heel donker en zwart en de weggetjes BLM land in zijn al behoorlijk nat en drassig. Het heet hier niet voor niets ‘Muddy Creek’. Het is al wat later en we zoeken een plek voor de nacht. Onze eerste poging is wel heel ‘muddy’. En met die donkere luchten en de weersvoorspellingen (onweer en regen), staan we hier wel erg in ‘the open’. Gelukkig vinden we een paar mijl verderop een meer beschutte plek. Wel aan een ‘muddy dirtroad’ maar het lijkt ‘veilig’. Zodat we niet vast of verzakt komen te staan. Er zijn geen bomen om ons er uit te lieren en of onze recovery ‘pinnenset’ het hier trekt, we willen het er niet op wagen. ’s Nachts begint het echter goed te hozen. En flink te waaien, we waaien zowat ons daktentje uit. Maar ja, midden in de nacht kunnen we niet verkassen, we zitten/liggen, het uit en zien morgen wel. Het zou na 02.00 uur droog worden, morgenvroeg zonnig en winderig, hopelijk droogt het snel genoeg allemaal. We worden wakker en het is erg muddy… dikke klonters blijven aan onze schoenen hangen, dat wordt een klusje om hier goed weg te rijden… Eerst maar een bakkie, dan de motor goed laten verwarmen zodat we in een keer door kunnen trekken. Schoenen in plastic zakken. Die zijn te vies en een paar kilo zwaarder van de vette modder die er als een dik plakkaat onder en naast hangt. We vinden nog een stuk ijzer dat we als een soort van rijplaat(je) onder een van de voorwielen leggen voor wat extra starttractie. Noodscenario’s zijn uitgedacht, daar gaat ie, gas er op en glibberend en glijdend komen we er in een keer uit…pffff, dat scheelt! Goed gedaan busje!