Tijdens het lopen van een trail in Ashley NF is het wel duidelijk dat de Corona maatregelen zijn uitwerking hebben. In-dining is (nog) niet toegestaan en dat wordt hier kennelijk goed opgevolgd getuige de resten van een outdoor dining schranspartij. Geintje moet kunnen, toch?
P.s. Was Woody ook van de partij?
Ook ver van huis herdenken we. Vorig jaar deden we dat om 22.00 uur in Georgië. Nu om 12.00 uur ‘s-middags, we zijn in Vernal, Utah. Dodenherdenking is ieder jaar weer indrukwekkend. De lege Dam maakte dit keer extra indruk. Mooi gedaan met die videobeelden met opa’s/oma’s en (klein) kinderen. Die video’s waren trouwens ook erg mooi gefilmd. En onze koning? Mooie toespraak, daar zal nog wel over gesproken worden.
We zijn onderweg naar Flaming Gorge in Wyoming als we onderweg een bordje zien met Dinosaur Trax (nog net in Utah). We zagen het te laat en waren de afslag al voorbij. Toch maar even terug, want ach, kan best leuk zijn. We rijden een stukje en komen bij de Dino Trax Trail. Wandelschoenen aan en op naar de dino “footprints”. Zeer de moeite waard. En dan te bedenken dat hier 200 miljoen jaar geleden de dinosauriërs rond scharrelden. Hoe gaaf is het dat sommige voetafdrukken nog zo goed zichtbaar zijn? Impressive!
We hebben zin in groen en water. Zijn met het dorre woestijnlandschap wel even klaar, hoe prachtig ook. En zeker met al die indrukwekkende (rode) rotsformaties. Dit deel van Utah onder de Uinta Mountains is wat saai, dor, industrieel, ook wel armoedig. We denken een plekkie gevonden te hebben aan een meertje in de voorlopers van het gebergte. Dat meertje was er ook wel, bleek alleen ‘Indian Res’ te zijn, dus no go area (zelfs ik kan er niet in met mijn huidige look…;). Gelukkig zijn de natives zo vriendelijk ons de weg te wijzen naar Ashley NF. Daar kunnen we staan, waar we willen. En wat denk je? Juist ja, aan een beekje, in het groen, op dik 2000 meter hoogte. Er wordt hier zelfs nog een episch evenement georganiseerd dat toch door kan gaan, namelijk het Open Ashley NF pelpindaboten Championship. En daar mogen wij dan weer getuige van zijn ;).
De Nine Mile Canyon Road snijdt een stuk af richting Noord Utah en is bovendien zeer de moeite waard om te rijden. Deels geasfalteerd, deels off road. Met een mix van Canyon en Alpenweide zeg maar. Uiteraard rijden we deze route weer alleen. In een lekker sukkeldrafje genieten we van de vergezichten. Ben je over het hoogste punt, dan verandert de Nine Mile Canyon Road volkomen. Je komt dan in een industrieel gebied met pijpleidingen, ja-knikkers, sites voor olie- en gaswinning. Waar je maar kunt kijken. En dan te bedenken dat hier 60 miljoen jaar geleden een groot meer was! Uinta Lake. Dat is ook de bergketen waar we naar op weg zijn, met de hoogste piek van Utah, ruim 4100 meter hoog.
Via Moab naar Green River. Onderweg rijden we langs de Wilson’s Arch. Pikken we in ieder geval een arch mee (Het Arches NP is gesloten). Moab kon ons niet zo bekoren, nu al wat too much voor ons, laat staan als het hier ‘volle pulle’ is. Het goede nieuws, de laundry is open. Dat scheelt weer. Door richting Green River. Als tussenstop richting de Nine Mile Canyon Road. Bij toeval (maar ja, toeval bestaat niet 😉 vinden we een goede spot aan de rivier. Waar we dachten alleen maar te overnachten, blijven we hier 4 dagen. Het projectje ‘vuur maken’ wordt hier succesvol afgerond en we ‘vieren’ hier Koningsdag. Even de vlag en wimpel uit het bussie halen en ophangen, klompies erbij en we zijn helemaal in Hollandse sferen.
Er staat een lange versie, met instructie, op onze Facebook pagina (Bezielen op Wielen).
We zien toevallig een bordje ‘Needles Overlook 15 miles’ en besluiten daar eens te gaan kijken. Als zo vaak pakken dit soort impulsieve beslissingen top uit. Holy moly wat gaaf, zo kijken we vanuit een overlook naar Canyonland NP (uiteraard is dat park zelf gesloten). Hoe gaaf, de Colorado River zien we ook lopen, die is verantwoordelijk voor dit moois, zo’n 200 miljoen jaar geleden gevormd en nu nog slijt het jaarlijks uit. We zien onderweg ook al een fijne spot om te staan. Nu we er toch zijn, bezoeken we ook Anticline Overlook. Van daaruit zien we zelfs Arches NP in de verte liggen (ook nog gesloten). Zo vangen we toch een glimp op. Bij Needles Overlook begint ook mijn project ‘vuur maken met spullen uit de natuur’. Wordt vervolgd. Bij ons vertrek richting Moab zijn we vroeg in de ochtend nog getuige van het drijven van de koeien door cowboys. Zoals je het je voorstelt, zo gaat het hier ook nog echt.
Aan het water willen we dus staan. En een mooi meertje vinden we nabij Monticello. Klinkt trouwens ook lekker vertrouwd (Italiaans). Hengeltje uitproberen en ja hoor, lekker forel op het menu. Met dank aan de online vis- en fileer support van onze Jure.
We zijn op zoek naar een plekje aan het water. Dat mag een rivier zijn, een meer, een klein riviertje, afijn water. Daar willen we weer een paar dagen doorbrengen. Vissen, wandelen, genieten van de natuur. ‘Het houdt niet op’ hebben we deze route wel tig keer tegen elkaar gezegd. En dan bedoelen we het immense landschap, de vergezichten, Red Rock Fever zoals ze dat hier noemen. ‘Verkeerde verwachtingen’ slaat op onze NL-projectie van ‘aan het water staan’. Bij ons in Nederland sta je dan daadwerkelijk aan het water. Hier is dat anders. We dachten in Bullfrog aan Lake Powell te kunnen staan. Helaas. Dat is geen idyllisch dorpje maar een marina, een jachthaven. En dan uitvoerinkje XXXXXL. Zoals dat alleen hier kan. By the way, gesloten. Bovendien, saai, hier wil je niet zijn, zelfs nu niet. Dan maar een riviertje zoeken. Maar ja, we zitten in Glen Canyon. En Canyon betekent hier, water zien, diep beneden je. Gelukkig vinden we een mooie plek aan de Colorado River. Die kunnen we zien, vanaf de 50 meter hoge rotsen waar wij op staan. Juist ja, onder ons. En zeker niet op hengelafstand.
Wat we vandaag meemaken is eigenlijk te gek voor woorden. Alles bij elkaar rijden we een kleine 80 mijl. Wat we voorgeschoteld krijgen kunnen we niet ‘processen’. Doe een mix van de Sand Dunes, Bryce, Zion, de Hoodoos, Snow Canyon, Red Rocks, snelstromende riviertjes, droogvallende rivierbeddingen, Canyons, Ranchland, dorpjes zo desolaat en afgelegen als maar kan zijn (waar tot 1940 de mail nog per ‘Mule’ (ezel) werd bezorgd). Wegen waar je hoogtevrees van krijgt (gewoon rechts en links ‘snak’ naar beneden), Capitol Reef NP (gesloten maar we kunnen er doorheen) en dan nog de Burr Trail Switchbacks off-road (soort kleine Stelvio en dan off-road), echt allemaal te waanzinnig. Wat dat met je doet? Het raakt je in het moment en het is allemaal teveel om je te raken aan het einde van de dag! Een bizar gevoel.
