Welcome to ‘Colorful Colorado’. Wat een prachtige staat is dit. Uiteraard door de machtige Rockies, maar ook door de mensen. Alles ademt hier, zeker buiten de grote steden, ‘outdoor’. En dat is altijd al fijn. En helemaal nu, in deze (Corona) tijd, een goede plek om te zijn. Het Rocky Mountains National Park is prachtig en zeer de moeite om mooie hikes te maken.
Je zit hier al snel op hoogte, gemiddeld zo rond de 3.000 meter. Dat betekent ook nog behoorlijk veel sneeuw in begin juni. En dat levert dan weer fijne wandelingen en vergezichten op. Zoals bijvoorbeeld bij de Hoosier Pass (3.518 meter) waar we een plek boven op de pas vinden om te staan. De hikes hier gaan dan richting de 4.000 meter hoogte.
Anders dan we in andere staten hebben gezien, besteden ze hier in Colorado veel aandacht aan het onderhouden van de oude (Wilde Westen) pandjes. Dat levert een beeld op van hoe het hier toen moet zijn geweest. In sommige dorpjes zijn die panden nog in gebruik (zoals bijvoorbeeld in Fairplay of Georgetown), andere dorpjes zijn geheel verlaten en verworden tot ghost-towns (zoals bijvoorbeeld St. Elmo). Beiden zijn overigens zeer het bekijken waard.
Pikes Peak en ‘the Garden of the Gods’ (nabij Colorado Springs) zijn plekken om zeker niet over te slaan wanneer je in de buurt bent. Okay, wel drukker dan we gewend zijn, daar geven we ons maar aan over. De rotsformaties van the Garden zijn fraai, ligt eigenlijk wel gek, opeens, in de bebouwde omgeving, zo’n fraai park. Pikes Peak is natuurlijk een verhaal op zich. Bekend van de jaarlijkse Pikes Peak International Hill Climb, een van de oudste motorsportwedstrijden van Amerika. De rit biedt 156 bochten, is bijna 20 km lang en deelnemers starten vanaf een hoogte van 2.862 m om tot 4.300 m te klimmen. Ik, Paul, rijd deze wedstrijd virtueel met de race simulator (game DIRT Rallye) en ken dus elke bocht ;). Dat maakt de tocht wel heel bijzonder. Luchtig is het in het echt zeker, veel haarspeldbochten, weinig vangrail (een stuurfoutje is online minder funest…) en diepe afgronden. Overigens is de top wegens renovatie gesloten, kun je wel in een busje naar toe, dat moesten we maar niet doen. Afstand bewaren en waar dat niet kan, mondkapjes op….
Ook onderweg hebben we af en toe een ‘office-dag’. Site bijwerken, steps maken, filmpjes monteren, facebook berichten maken, mails, administratie bijwerken etc. Dat doen we dan het liefst in een klein dorpje in het park aldaar. Dit is een toppertje in Paonia. Met water en electra!
Met regelmaat treffen we onze kleine gevleugelde vrienden aan, in en om ons busje of op plekken die we bezoeken. De kolibries (hummingbirds). Behendig, kleurrijk, sierlijk en nieuwsgierig. Ze kunnen vooruit (uiteraard) maar ook zijwaarts, ondersteboven en zelfs (als enige vogelsoort) achteruit vliegen.
Na een aantal skigebieden te hebben gezien in de Rockies, bezoeken we ook Aspen. Dit doet bijna Europees aan. Eigenlijk geen wonder, want opgezet en ontwikkeld door Friedl Pfeifer (Oostenrijker) ergens vanaf 1950. Nu een mondain skigebied voor de rich & famous hier. We rijden overigens naar Aspen via de Independence Pass (3.700 meter), net weer een paar weken open. Deze pas is de gehele winter i.v.m. de vele sneeuw gesloten. Zeer de moeite waard om te rijden. Heel smal, zeer bochtig, dicht langs snelstromende rivieren. Gelukkig wel geasfalteerd…. Een plek om te overnachten vinden we (naar later blijkt illegaal) boven het dorpje Redstone. Illegaal omdat je hier in Colorado niet mag overnachten binnen 30 meter van een rivier en 15 meter van de weg. Ook niet als het een dirtroad is, zoals hier. Moet je ook maar weten. Ons NL-kenteken helpt dan en levert altijd begrip op bij de lokale dienders ;).
Nu we hier in de buurt zijn willen we de famous ‘Crystal Mill’ bekijken. Busje parkeren in Marble en dan 7 km wandelen met 500 hoogtemeters. Behoorlijk pittig en zeer de moeite waard! Die ‘mill’ is echt geweldig.
Reizen is ook durven vertrouwen op je intuïtie. Zo zoeken we een plek bij Crawford in het Gunnison National Forest. We rijden een dirtroad naar boven, het wordt steeds rotsiger en slechter. Voor Maris voelde dat niet goed. ‘Wat als het gaat regenen hier, komen we dan nog weg…?’ We besluiten terug te rijden en vinden een plek wat dichterbij de entrance van het National Forest, met uitzicht op de famous Needle Rock. We hebben hier geen internet en hebben ook de weer-app van te voren niet bekeken. Het voorgevoel blijkt te kloppen. Binnen een uur regent het, dat gaat over in sneeuw. We worden in een witte wereld wakker…. We besluiten verder te rijden, dat lukt goed de eerste 10 meter. Tot we op de dirtroad komen, rode klei. En daarvan wisten we, hadden we eerder gehoord, dat kan bij nat weer slippery worden. Slippery is een understatement! Je kunt geen kant op. Onze offroad banden lopen vol met modder, je rijdt als op ijs. Busje uit (lekkere modderschoenen scoren;) en kijken of naar beneden rijden überhaupt mogelijk is. Anders rest ons niks dan te blijven staan, midden op de weg… Het zou moeten kunnen, een lastige passage….we gaan weer op ons gevoel af, dit moet lukken. En jawel, het lukt inderdaad. Pfff, spannend was het wel…
Een beeld van de aanpassingen en voorbereidingen voor onze reis van ons busje, ofwel onze kanjer in het zonnetje gezet…
The Black Canyon of the Gunnison National Park. Prachtig. Diepe kloven, woest, puur. De Gunnison rivier is een zij-rivier van de Colorado. De kloof is een van de diepste, smalste en langste kloven van de wereld. Voor de Mountain Lion zijn we net te laat! We zien de footprints in de klei staan. De West Elk Loop Scenic Byway is overigens ook zeer de moeite waard. De natuur verandert hier in 2 uur van Rockies naar Mountain Desert.
We zitten hier ook in het gebied van de goldrush. Via de Silver Thread Scenic Byway komen we in Creede. Een pittoresk mijndorpje (zie filmpje hieronder). In de omgeving zijn de oude mijnen nog te zien. Sommige intact (en nog werkend) en anderen vervallen.
In deze buurt hebben we geen internet. Navigeren doen we overigens altijd met een ‘ouderwetse’ kaart. En daarop zien we een mooie weg staan die ons vanuit Lake City naar Silverton leidt. Via de zogenaamde ‘Alpine Loop’. Waarschuwing onderaan: ‘high clearance and 4×4 needed’. Beiden hebben we, dus we gaan het zien. Wat blijkt, we rijden een echt steile pas, naar 4.000 meter hoogte, super ‘luchtig’ en technisch behoorlijk zwaar off road. Sommige bochten (haarspeld) is het gewoon doorstoempen en hopen dat we niks geks tegen komen (tegenliggers, rotsen, ijs of sneeuw). En het busje hapt op deze hoogte af en toe naar adem. Het is echt heel spannend, filmen of foto’s maken doet Maris waar het kan, op de spannende stukken is dat teveel gevraagd, dit vraagt maximale concentratie. En we kunnen niet meer terug, dat is onmogelijk. Afijn, we redden het tot boven, rusten even, maken een foto en dan vervolgen we onze weg naar beneden. Ook hier weer op sommige stukken echt heel spannend. Een local blijft ons, ongevraagd, in de gaten houden op een aantal sleutelpassages. Daar zijn we blij mee, zeker met zijn tip om naar Silverton te rijden (in plaats van naar Ouray wat ons plan was). Een iets langere route maar nog net ‘do-able’. Onze bodemplaten worden op de proef gesteld, maar we redden het. Zonder problemen. Echt een kanjer ons busje!
We slapen erg onrustig. Zowel Maris als ik doen de route dunnetjes over. Wat was het een epische tocht. En helemaal toen we op internet konden lezen over de ‘Engineer pass’. Door een Rus ontworpen. Dat is al een veeg teken ;). Getuige onze ervaringen met wegen in Russia. En dan ‘dangerousroads.org’. Daar staat deze pas op als een van de gevaarlijkste en hoogste van Colorado. Dat hebben we gemerkt. Maar goed dat we niet alles vooraf weten. Dan regeert mogelijk de angst, nu de overtuiging. Geloof in eigen kunnen, in onze voorbereiding, onze spullen en skills. Onderweg trouwens ook wel mooie reacties gehad. Van verbazing (‘I can not believe you made it with this thing…’) tot excitement (‘wow, up here with your campervan…’). Want ja, wat we aan rijdend materiaal zagen waren of dik opgepimpte offroad jeeps of van die off road buggy’s. Overigens zijn Silverton en Ouray prachtige plaatsen! En is de Million Dollar Highway een van de fraaiste (verharde) wegen die we tot nu toe gereden hebben.
In het Zuid-Westen van Colorado zijn de nodige cliff-dwellings te bekijken. Dorpen in de rotsen van de Ancestral Pueblo People (1200 n.C.). In Mesa Verde bekijken we (van afstand) Cliff Palace, het masterpiece. En Balcony house, die kunnen we ook alleen via een trail zien. De rechtstreekse ingang is gesloten i.v.m. Corona. Hoe hebben ze dat zo kunnen bouwen? En dan nog te bedenken dat ze hier betrekkelijk kort gewoond hebben, tussen de 11e en 13e eeuw. Meer van de Pueblo People en hoe zij geleefd hebben is te zien in de Canyons of the Ancients. Hier vinden we ook weer een top plek om te staan, met uitzicht op de Canyons. En krijgen we bezoek van een Eastern Collared Lizard.
En zo staan we er dan bij, boven de ‘Canyon of the Ancients’.