We gaan voor een vroege grensovergang, slechts 2 auto’s voor ons. De ene moet alles uitladen, de andere gaat wat oppervlakkiger. De eerste ontmoetingen met (jonge) douaniers zijn uiterst vriendelijk. Voelt goed. Uiteindelijk gaat alles erg soepel. Mariska’s leeftijd wordt geschat op 25 ;), de stemming zit er dus goed in. In tegenstelling tot de waarschuwingen van onze Zwitserse vrienden (niet lachen, serieus blijven, je wordt serieus ondervraagd, mogelijk wel een uur…). Wij hebben het over ijshockey, over voetbal etc met de douaniers. 3 Tassen willen ze zien, nou ja zien, die moeten we even uit de achterbak halen. Ze kijken er niet eens in… Nog wat papierwerk voor de tijdelijke auto invoer en we kunnen op pad. Leuk hoor zo’n geldautomaat… ondanks dat we het alfabet wat hebben geleerd… maar ja, er is altijd iemand die wil helpen. En zo doen we dat dan ook. We rijden door naar een grotere plaats, kunnen we al wat wennen aan de rijstijl. Je hebt hier 360 graden overzicht nodig! Sim kaart regelen, nog wat extra geld opnemen (veel papierwerk, paspoorten, 3 lokketten). Dan rijden we richting Vladikavkas. In een uur krijgen we nog 3 keer politie controle, ‘bagash control’. Gewoon ondergaan, voelt eigenlijk ook wel veilig. Het land, dit stuk, is prachtig, verzorgd, schoon, groots. Kinderen op een lagere school in uniform; meisjes in een jurkje (zwart met wit kant) en jongens in een grijs/zwart pak (broek met blazer). Veel moderne auto’s in een mix met van die oude Russische Lada’s en partijbonzen auto’s. We overnachten de eerste nacht op een camping, kunnen we ook douchen. En weer even verder aan het land wennen. Een camping met een heuse commandopost met veldtelefoon. Geen gehoor…
Richting Volgograd. Kilometers maken door de Russische steppe. Prachtig, uitgestrekt, weids. Er zijn wat kleine nederzettingen, sommige verlaten, maar over het algemeen alles goed voor elkaar, verzorgd en netjes. De wegen, 60% goed, 40% bar slecht. Iets er tussen is er niet. We komen door Elista en daar is in een keer alles Aziatisch! Boeddhistische tempels, Boeddha beelden, gebedsvaantjes en het uiterlijk van de mensen is ook in een keer Aziatisch. Best een vreemde gewaarwording. Wel een fijnere vibe lijkt het. We genieten van het uitzicht en maken inderdaad behoorlijk wat kilometers, zo’n 550. Dat is met de wegen hier, en de alertheid die nodig is, helemaal niet slecht. Dat we onderweg een vrachtwagen met de voorzijde in de kreukels tegenkomen en in de berm een dode koe (net aangereden) zorgt voor extra alertheid. Zo snel kan het hier gaan, de koeien rennen hier gewoon de (snel)weg over. Overnachten doen we bij de ‘strange man on the hill’. Even een stukje track, dan staan we midden in de steppe. Het ruikt hier heerlijk, naar kamille. Pakken nog even de zonsondergang mee en de opkomst van de bijna volle maan. Echt heel fraai! Je ziet hier trouwens helemaal niemand. En je wordt wel in de gaten gehouden. De volgende ochtend krijgen we namelijk bezoek van de eigenaar van (dit stuk) steppe. In z’n oude Lada Niva 4×4. Of we onze troep ook meenemen? Uiteraard, en nog wat extra! Ik voel me hier echt goed en op mijn gemak. Mariska steeds minder…
In Volgograd (voormalig Stalingrad) nemen we een hotel omdat we onze visa formeel nog ergens moeten laten registreren. Dat kan eigenlijk alleen bij hotels en moet binnen 7 dagen. er wordt aangeraden dat wel te doen om niet bij de uitreis een hoop gedoe te krijgen. En gedoe, dat wil je hier niet! We bezoeken het warmuseum, dat staat uiteraard in het teken van de slag om Stalingrad. Veel gebruikte wapens en voertuigen zijn te zien, uniformen, onderscheidingen, propaganda uitingen. Zowel Russisch als Duits. Boven in het museum is nog een panorama van de slag geschilderd. Hier wordt een aantal heldhaftige Russische daden belicht. Er wordt gesproken over een miljoen slachtoffers aan beide zijden. Bij de Russen ook veel burger slachtoffers. Die mochten van Stalin de stad niet uit. Het museum is aangebouwd tegen een van de kapot geschoten panden die ze hebben laten staan. Ziet er wel allemaal ‘mooi’ uit.
Vanuit het museum lopen we naar het monument ‘The Motherland Calls’/’Moeder Moederland’, voor de helden van de slag om Stalingrad. Je loopt via statige trappen, fonteinen en beelden richting het op een heuvel gelegen beeld (van 85 meter hoogte). Onderweg loop je ook tussen 2 muren met sculpturen door en luidsprekers. Hieruit hoor je de bombardementen, beschietingen, geluiden van het Stalin Orgel. Geen fijne binnenkomst (understatement). Het laatste stuk naar het beeld zou in 200 stappen gaan, zo lang (200 dagen) als de slag heeft geduurd. Er is in dit herdenkingspark ook een soort van mausoleum. Daar staan soldaten die de wacht houden. We horen op een gegeven moment zware muziek en dan komt de aflossing van de wacht. Er paraderen jonge soldaten zoals je dat ook wel eens op het Rode Plein ziet bij een parade. Met zware slagen van hun laarzen op de grond. Dat komt zeer intimiderend over. We zien de wisseling, de bezwete hoofden van de jonge soldaten. De commandant gaat daarna de soldaten een voor een af. Veegt het zweet van hun gezichten, met een zakdoekje, met zijn hand of met de bovenzijde van hun pet. Fluistert ze iets toe en dan staan ze er weer tot de volgende aflossing. Mariska trekt dit bijna niet, moet naar buiten… Terug naar het hotel, mooi geweest zo. Indrukken genoeg. Gelukkig heeft ons hotel het enige Duitse Oktoberfest restaurant van Volgograd. Hoe toepasselijk?! Jammer alleen dat de Schnitzels op zijn. Dan maar Leberkäse met een Weissbier.
De afgelopen week, eigenlijk al vanaf Georgië, is het voor Mariska behoorlijk afzien. Niet overdag maar wel ’s nachts. Nu we in Rusland zijn, wat we best spannend vonden om in te reizen, komt voor Mariska de weidsheid, extra binnen. Ze wordt er, hoe gek ook, een soort van claustrofobisch van. Niet goed. Helemaal niet met ‘het is nog maar bijna 6000 kilometer naar de grens met Mongolië’ in het achterhoofd. En dan nog de weidsheid van Mongolië in het verschiet (met zo’n 2500 kilometer)…tel daarbij op het tochtje van 4000 kilometer dat ons rest vanaf Mongolië naar Vladivostok… Dat gaat zij niet trekken. Terwijl ik juist erg geniet van die weidsheid, de mensen, Rusland bevalt mij erg goed, althans dit deel. Het Aziatische deel. Maar goed, we hebben een afspraak, het gaat niet om het doel, het gaat om de reis. Je moet ook af kunnen wijken, om kunnen keren. Bovendien hebben we de afspraak dat wanneer het voor één van beiden niet goed voelt, we daarnaar luisteren en handelen. Anders kun je een dergelijke reis samen niet maken. We besluiten dan ook niet verder te reizen naar Mongolië, we nemen afscheid van Daniel en Margit, onze Zwitserse reisgenoten. Een emotioneel besluit. Goed is te merken dat door het nemen van het besluit het met Mariska meteen ‘beter’ gaat. De druk is er af om ’t zo maar te zeggen. Voor mij gaat het op en af, ik moet me wel even herpakken. We zetten de reis voort richting Moskou en St. Petersburg. Onderweg kijken we hoe we kunnen verschepen. Nieuwe contouren van een plan (om er ook weer van af te kunnen wijken) dienen zich aan. Via een indrukwekkende begraafplaats waar zowel Duitse als Wit-Russische slachtoffers uit de oorlog liggen, en waar nog steeds slachtoffers bijgeplaatst worden die gevonden worden, gaan we op weg en vinden een leuk plekje naast een kerkje om te overnachten.
Naar Moskou is nog zo’n 600 kilometer. Beetje saaie weg. Doet Europees aan, alsof je door Frankrijk of Duitsland rijdt en dan gewoon enkelbaans. Er wordt veel aan de weg gewerkt, zo heb je af en toe ook wat oponthoud. Naarmate Moskou dichterbij komt wordt de rijstijl gekker en gekker. En agressiever. Je voelt hier bijna de agressie. Hoe anders is het hier dan in het Aziatische deel van Rusland. Leuk dat we nog even een afslag missen en ons weer terug moeten ‘vechten’ de juiste richting in. Nog leuker dat we over de laatste 3 kilometer zo’n 1,5 uur doen, ons persend tussen 3 rijen dikke auto’s waar eigenlijk maar plek is voor 2. Maar ach, je mag hier gewoon de trambaan oprijden, trams ophouden, afslagen blokkeren. Mag gewoon. Kunnen wij ook, we leren snel ;). We doen de camping in Moskou, even bijkomen en plannen maken voor het vervolg. Oh ja en onze bagage eens checken. We hebben toch teveel meegenomen haha. Voor we verder gaan schonen we de zaak op en sturen we naar huis wat we niet meer nodig hebben. De 80/20 regel gaat ook op in ons bussie! En Mariska slaapt alweer wat beter, maar goed ook!
Met de tram en metro richting het Rode Plein. Zwartrijden kan ook hier en wordt door de trambestuurder gedoogd met een handgebaar. Wat een pracht en praal. Rode Plein, Kathedraal, Kremlin, Gum (winkelparadijs), Mausoleum van Lenin, Graf van de Onbekende Soldaat, musea, alles op loopafstand. Veel, heel veel bewaking, militairen, politie, mannen in pakken met oortjes. Camera’s, heel veel camera’s. En dikke, zwarte, geblindeerde auto’s, ook daar heel veel van. Poetin was even in ‘da house’ (als dat met die vlag net zo werkt als bij ons), daarna was ie weg… We genieten al lopend door de stad, maken nog een wisseling van de wacht mee bij de Onbekende Soldaat, gelijk aan het ritueel dat we in Volgograd hebben gezien en weer even indrukwekkend/intimiderend. Na de bekende hoogtepunten gaan we lekker de stad in, beetje achteraf en lopen we een restaurant in. Tja, toeval bestaat niet, een Georgisch restaurant. En laat ons dan nog exact weten wat er op de kaart staat ;).
We wilden vroeg op pad naar Sint Petersburg. Dat liep iets anders omdat we aan de praat raken met Angela (Park) en James (Chang) uit Korea (Zuid). Zij zijn via Vladivostok gekomen. ‘A very long, very bumpy road…’. Ze wilden naar Sint Petersburg maar zien daar van af en gaan nu Europa in. ‘Every city in Russia is same…’ zeggen ze nog. We geven ze onze landkaarten van Europa, zijn ze superblij mee. Wij krijgen een uitnodiging om naar Korea te komen aan het eind van onze trip…. Heeft dat allemaal dan weer zo moeten zijn? We gaan het zien, contacten zijn uitgewisseld, foto’s gemaakt. Een bijzondere ontmoeting. Alweer. Vlak voor zij wegrijden komt James nog wat Korean coffee brengen, ‘people in Europe love this coffee’ zegt hij erbij. We zwaaien ze uit en pakken onze eigen laatste spullen in. Op naar Sint Petersburg. We hebben een plek in de stad bij een fitnesscenter gevonden via de iOverlander app. Daar rijden we naar toe. Niks bumpy roads, 75% vet goede snelweg. Da’s even kilometers maken. Het zijn er dan ook ruim 600. We bezoeken nog een willekeurig dorpje om wat foto’s te schieten van het leven hier van de snelweg af. Bijzonder fraaie huisjes, wel met wat achterstallig onderhoud en vaak achter een ijzeren omheining. Zelfs nog met Stalin op de gevel! Ik moet toch nog even een BK in Russia aandoen; smaakt vertrouwd. We rijden verkeerd in de stad en staan zomaar plots op de parkeerplaats van de Hermitage! Hier dan maar overnachten? Denk dat ze dat niet zo okay zullen vinden. En wat een prachtige stad is dit! Daar gaan we goed van genieten. Het centrum ziet er in ieder geval veelbelovend uit. En zeker niet als een alledaagse Russische stad. Poor Park & Chang. Dat ze dit missen! We zullen foto’s sturen. We rijden naar de stek bij de fitness doen nog wat boodschappen en zetten ons bussie neer.
De plek blijkt top. Zeker wanneer de eigenaar van de plaats hier ons meeneemt naar zijn tennishal naast de weide waar we staan. ‘Hier zijn de douches, hier de toiletten, dit is de code van de hal, hier kun je ’s avonds lekker zitten met tv en wifi. Oh ja en hier zijn de handdoeken, mag je gebruiken…’. Hoeveel aardiger kun je het krijgen?! En natuurlijk mag je fitnessen. En we fixen nog even wat printjes voor de Canada en USA verzekering en de shipping. Daarnaast krijgen we tips over de stad, hoe er te komen en wat te zien. Weer zo’n ervaring waarvan je denkt waar hebben we dat aan te danken?
Sint Petersburg. Een echte must-see. Wat een prachtige stad. Je kijkt je ogen echt uit. Wat blijkt, de stad bestaat morgen 316 jaar! En dat betekent een hoop festiviteiten in de stad, het centrum autovrij. Dus een gezellige drukte overal. We lopen 17,5 km door de stad. De uitschieters zijn de Hermitage (morgen doen we binnen) en de Kathedraal (Church of the Savior on Blood) met al z’n mozaïeken. En natuurlijk de plek waar Tsaar Alexander II in 1881 zijn fatale verwondingen heeft opgelopen. Eten doen we lekker in de stad en dan lopen we rustig terug. Rond ’n uur of 21 zijn we weer op onze stek.
Nog een dagje Sint Petersburg. Dit keer met de stepjes op pad, dan gaan die kilometers ’n stuk rapper. Komen we bij de Hermitage…. Gesloten! Jammer dan, geeft niks. Genoeg te zien. ’n Moskee. Ook alleen maar van de buitenkant. New Holland is een kunstmatig eiland in het stadscentrum. Aangelegd in 1719 als houtdepot voor de scheepsbouw. Het eiland is door Peter de Grote vernoemd naar de Nederlanders die destijds geholpen hebben met het opbouwen van de vloot. Wordt op dit moment in ere hersteld en gerenoveerd. Ook alleen de buitenkant dus. Laten we dan maar een Russisch restaurant bezoeken, ’n keer de binnenkant van iets vandaag. Borscht met Russische tapas (kaviaar, vis, worst en allerhande andere lekkernijen). We sluiten Rusland af met een drankje en maken ons op voor Finland. Rusland. Het was een bijzondere ervaring. En heel verschillend voor Mariska en voor mij.
