Een extra lus door midden en noord Griekenland

by Paul

De volgers op Polarsteps zullen zich wel afvragen ‘wat voor route nemen zij…?’. Nou, we hebben besloten een extra lus te maken door Midden en Noord Griekenland.

Zo bezoeken we Zagoria, een streek met veel oude dorpjes, in de bergen, bekend van ‘boogbruggen’ en natuurschoon. Overnachten doen we bij het beeld van de ‘vrouwen van Zagoria’ van 6 meter hoog. Dit beeld verwijst naar de ondersteuning die de vrouwen van Zagoria hebben gegeven in de oorlog, 1940, toen de Duitsers dit gebied binnenvielen. Zij hebben hun mannen onafgebroken voorzien van munitie, voorraden etc.

In de streek Zagoria gaan we eerst naar een klein bergdorpje in de authentieke stijl van hier, waar het gebied om bekend staat. Prachtige huisjes gemaakt van grote stenen/keien uit het gebied en met leistenendaken. De ramen zijn geschilderd in allerlei kleuren, blauw, rood, groen. Om ze vooral te laten aftekenen van de gebruikte keien. In dit dorpje is helemaal niets te doen, hier heeft de tijd stil gestaan. Je kunt er niet inrijden, parkeren doe je aan het eind van de weg. Daarna alleen maar karrensporen, gelegd met kleine keien, te smal voor auto’s en mega hobbelig. In het midden liepen de ezels, aan de zijkanten de hoeders. Uitwerpselen konden door de regen uit het middenpad naar beneden wegspoelen. Zo’n dorpje dus.

Het is ook de streek van de ‘boogbruggen’. Prachtige oude bruggetjes gebouwd over riviertjes. We bezoeken de ‘captain bears brug’, daarna nog een grotere variant en tot slot de bekende ‘driebogenbrug’. Echt heel mooi. En allemaal midden in de prachtige natuur. In die natuur ligt ook de Vikos kloof. Om daar te komen rijden we door ‘stone forest’ (op 1500 meter hoogte). Een bos van steen. Bijzonder dit zo te zien. Het uitzicht bij de Vikos kloof is spectaculair. Er voert nog een pad verder langs de kloof, dit loop je op eigen risico. En inderdaad, een slippertje hier betekent een vrije val van honderd of meer meter. In de buurt bezoeken we ook nog een monastery (uit 1665) in Monodendri. Leuke wandeltocht door het dorp, door het bos, naar het klooster op een klif. Ook hier geldt weer; verder wandelen op eigen risico. Doen we wel een stukje, niet omdat het moet maar omdat het kan (en vanwege de schitterende panorama’s). In Monodendri spreken we een Griek over hoe mooi het is. Wanneer wij iets over ‘culture’ zeggen, zegt hij, ‘we have ancient culture, no culture…’. Goeie humor en zelfspot die Grieken.

Overnachten doen we naast een ‘boogbrug’. Steil pad naar beneden, even een extra check om te kijken of we er ook weer weg komen wanneer het fors gaat regenen. Ideaal staan we, zo dicht bij de rivier. Mooie wasplaats! En een top plek voor fitness en yoga. Daarna maken we een mooie hike vanuit onze standplaats langs de rivier, die we een aantal keren moeten oversteken, balancerend over steentjes, door kloven, kruipdoor-sluipdoor. Dan het pad omhoog naar weer een klein, zo goed als verlaten, dorpje. Een mooie tocht die voert door een prachtig bos, het gaat wel steil omhoog, dus even afzien.

Op naar Kastoria, via Nestoria. Die route voert ons over een epische bergpas. Boven ligt nog sneeuw (nu kunnen we gelukkig wel doorrijden). We komen geen auto tegen. En sommige bergen lijken wel gekleid te zijn. Dat moeten we even onderzoeken. Het blijkt van dichtbij een soort van zwart, groene gravel te zijn. Heel apart, gruis. We kunnen er niet achter komen wat het is. Kastoria, bekend van de meer dan 50 Byzantijnse kerken (op elke hoek één) met goed bewaarde fresco’s, ligt aan een bergmeer Orestiada (op 630 meter) waar Pelikanen leven. Die zijn lastig op de foto te krijgen, schuwe beestjes. Wanneer ze vliegen is echt een gaaf gezicht, 50 cm boven het water aanzetten met een aantal klappen van de vleugels en dan 10 cm boven het water scheren om te ‘vissen’.

De stad is wel wat vergane glorie, veel staat leeg, veel troep in de stad. En dat terwijl deze stad vroeger een zeer welvarende stad was (17 en 18e eeuw) en veel banden had en handel dreef met Venetië. Er zaten in deze stad 700 familiebedrijven in bont/pelsen. Veel handel ook met de Balkan van hieruit. Vanuit die tijd staan er veel mooie oude herenhuizen (tussen de flats en de lege winkels). Bont is nog wel veel te krijgen, langs de boulevard zien we alleen maar bontwinkeltjes. Kastoria betekent overigens ‘plaats voor Bevers’. Haha. Goed dan dat we hier geweest zijn en dat Mariska hier heelhuids weer weg komt ;). We bezoeken het Byzantijnse museum waar we meer te weten komen over de geschiedenis en de prachtige fresco’s en hoe deze gemaakt werden/worden.

Onze haartjes zijn behoorlijk aan een onderhoudsbeurtje toe. We vinden een kapper, lachen, ‘Hair Force One’. Die blijkt helaas dicht te zijn. Morgen dan maar ergens onderweg. Wel een epische naam.

We ontmoeten nog een stel Hongaren, ze zijn onderweg naar Meteora. We wisselen de goede plekjes en tips uit, zij voor waar wij naar toe rijden (Chalkidiki) en wij voor waar zij naar toe rijden (Meteora). Wij krijgen een goed tip voor een plek aan het strand om te overnachten, bij Pyrgadikia (wordt vervolgd…) en een fles Hongaarse wijn.

De nederzetting uit het stenen tijdperk in Dispilio (5.000 vC) is ook gaaf om te bezoeken. Hier is een paalwoningnederzetting nagebouwd zoals men denkt dat ie er toen uitgezien heeft en naar hoe de mensen toen leefden. Indrukwekkend te bedenken hoe zij leefden, handel dreven, al konden communiceren met een soort van tekeningenschrift. En dat wij dat nu mogen beleven vanuit een bussie onderweg naar waar het ons brengen gaat.

Next stop is Vergina, waar de opgravingen zijn van het graf van de ouders van Alexander de Grote. We komen door kleine Griekse dorpjes, met marktjes, waar we dus mooi verse groenten voor vanavond kunnen scoren. Voor 4 eurootjes de hele zak vol. En het treft, er is ook een kapper. En zij heeft tijd. En wij ook, we zijn er aan toe 😉 Heerlijk haartjes wassen en laten föhnen (ja, Paul ook, hij moest er aan geloven, zij stond er op!).

By the way Vergina; de koninklijke graftombes die daar gevonden zijn. Niet eens zo lang geleden, pas in 1977(!) zijn deze tombes ontdekt. Het betreft de tombe van Phillippus II, de vader van Alexander de Grote. Je mag er niet filmen of fotograferen (helaas, dat geldt ook voor Paul) en het is er druk. Dus adem in, adem uit. Maar hoe prachtig is dit zeg! Aan de hand van een schaalmodel wordt de opbouw en indeling van het graf duidelijk. Een grote dubbele deur met zuilen met daarachter een rechthoekig voorportaal en daar weer achter de feitelijke grafkamer. Je kunt via een trap afdalen tot de ingang van de grafkamer (die staat achter glas en wordt op temperatuur gehouden om de fantastische kleuren van de schilderingen in tact te houden). Er is een fresco boven de deuren en de zuilen dat een jachttafereel laat zien. Een van de jagers zou Alexander de Grote zijn. Het lichaam van Phillippus II is gecremeerd, de overgebleven botten gewassen in wijn en gewikkeld in een doek en daarna geplaatst in de gouden kist, samen met de koningskroon. De gouden kist weegt 11 kilo, 22 karaats! Op de deksel het Macedonische stersymbool. Boven op de kist lag de kroon. Met dit in het achterhoofd ook wel weer begrijpelijk dat Griekenland zich verzet heeft tegen de naam Macedonië (nu dus republiek Noord Macedonië geheten). De kroon is ook impressive. Puur goud, 714 gram schoon aan de haak (313 blaadjes en 68 eikeltjes). En de fijnheid waarmee alles gemaakt en gegraveerd is. Zo zagen we bijvoorbeeld het hoofd van Alexander de Grote in ivoor. Van 2 of 3 cm groot en dan zo gedetailleerd! Ook wapens zijn gevonden in het graf. Een schild van doorsnede 1 meter. Een gouden harnas, zwaard met goud afgezet, speren, afijn teveel om op te noemen. In de voorkamer van het graf lag de gouden (ietwat kleinere) kist van de laatste vrouw van de koning. Zij is vrijwillig mee het graf in gegaan (dus ook [levend] gecremeerd). Er is nog een 2e graftombe waarvan wordt aangenomen dat dit het graf betreft van de zoon van Alexander de Grote. Echt te gek om dit gezien te hebben. De drukte nemen we op de koop toe! Qua foto’s doen we een selfie serie; eentje bij de ingang, eentje bij de souvenirswinkels met vlaggen en eentje voor alle replica plastic wapensets (schilden, zwaarden, helmen) ;). Btw; plaatje kist en kroon van internet…

Op naar Thessaloníki, onze post ophalen (als het goed is ligt onze groene kaart daar te wachten). Onderweg lunchen we vanuit het bussie in een kiwigaard. Bij de DHL slecht nieuws, de koerier van UPC heeft de brief weer meegenomen want we kennen hier bij DHL geen meneer Fijten. Wat blijkt is dat we waarschijnlijk van UPC naar UPC of van DHL naar DHL moeten verzenden, anders komt het niet goed. Balen, want nu moeten we terug, in de loop van de volgende week. Ook wel weer goed omdat we nu gewaarschuwd zijn (i.v.m. onze ‘Mongolië visum aanvraag’, die we in NL doen en waarvoor onze paspoorten dan, gestempeld en wel, vanuit NL weer ergens naar waar we dan zijn, gestuurd moeten worden [jeetje wat ’n zin;)]). We komen langs een shopping mall en daar kunnen we nog wat zaken scoren die we missen. Dat loopt wat uit de hand. Het wordt te laat en we zijn genoodzaakt in het donker naar een slaapplek te zoeken. We hadden ons nog zo voorgenomen dat niet te doen! Geen fijn einde van de dag, te inspannend zo, zeker omdat we pas om 22.30 eindelijk een tankstation tegenkomen waar we kunnen staan. En dat terwijl ze ons tot hier bijna doodgegooid hebben met tankstations! Waar zijn ze als je ze nodig hebt ;).

Voordeel is dat we al vroeg in Pyrgadikia zijn (enig, klein vissersdorpje en niet toeristisch). We zoeken de strandplek op (tip van de Hongaren) en dat blijkt inderdaad een fraai plekje, zolang we op het stuk van het strand blijven waar nog gras staat. We staan naast een bergbron waar iedereen water komt tappen (en waarvan ze ons aanbevelen dat ook te doen…). De rest van de middag wat luieren en wat was doen. Moet ook gebeuren. Nog even iets fixen met ons droogrek zodat de was niet vuiler wordt dan we die er op hangen doordat het anders tegen ons (vieze) bussie hangt. Bamboe biedt uitkomst.

Eerste Paasdag. We hangen eerst onze Paasversiering in ons bussie (dank Trudie voor de stickervellen…) en dan doen we onze oefeningen. Zo aan het strand, erg fijn. We hebben gisteren ons bussie verplaatst naar een meer geborgen plek achter wat bossages, ook aan het strand en nog op het begroeide deel. Wanneer we weg willen rijden nemen we een iets te wijde bocht en ja hoor, we rijden onszelf vast. Dat wordt graven en lieren. Afijn, 2 uur later zijn we losgetrokken! Eerst ons grondanker geprobeerd, die hield het niet in deze toch nog te losse grond (zijn inderdaad meer voor harde/klei ondergrond). Toen naar boompjes gezocht; die bleken te dun, trokken we er zowat uit. Dan toch maar kijken of we de lantaarnpaal verderop kunnen redden. We gebruiken ons langste lint en het boomlint en dan blijkt tot overmaat van ramp dat we onze lier niet maximaal kunnen uitrollen. We komen zo’n 10-15 cm tekort! Gelukkig weet praktische Mariska raad, we gebruiken de lus van een ander lint en overbruggen zo de 15 cm. Meter voor meter komen we los. Paul’s bijnaam voor intimi was al Cody, die van Mariska is wat mij betreft vanaf nu Codine ;).

We gaan er op uit richting Sithonia, de streek van Aristoteles. We tuffen over de landtong, natuur is prachtig met olijfboomgaarden, naaldboombossen, strandjes, azuurblauw water. Het enige wat tegenvalt zijn de zogenaamd authentieke dorpjes…die zijn er niet. Allemaal vakantiehuizen, hotels, appartementen. Dan weet je wel wat hier loos is in het hoogseizoen. We rijden door tot Sarti, daar vinden we in ieder geval een leuk ‘kroegje’, waar we mee naar binnen moeten als de eigenaar hoort dat we uit NL komen. Op diverse plekken klompen, Amsterdam, tulpen enzoverder. Geinig. We kachelen terug naar ons strandje, we besluiten wel op een andere plek (100% safe tegen doorzakken) te gaan staan ;).

Op weg naar Alexandroupolis, via Thessaloníki. Daar ligt onze groene kaart nog te wachten en die is nodig in Turkije. Verder hebben we op internet nog wat adressen gevonden om gasflessen te vullen, die zoeken we ook op. Bij de McDo (jawel, geheel tegen mijn principes, BK is hier niet te vinden…) dan toch maar een Greek Mac eten en gebruik maken van de wifi. Het is inmiddels al dik in de middag en na die koffie van vanmorgen hebben we trek…niet dat dit dan helpt maar toch. Onderweg zoeken we nog contact met Jip om een lier-issuetje te checken en dan gaan we op weg naar Alexandroupolis, ruim 300 km verder, tegen de Turkse grens aan. Wel een mooie route, goede autoweg. We doen een gemeente camping in Alexandroupolis, wel even fijn, nog wat was doen, rustig oriënteren op ons Turkse avontuur. Visa online geregeld, ook die even laten printen op de camping. De camping is niet zo heel veel, maar ach met ’n douche zijn wij al lang tevreden ;). Mariska kleurt haar haar wat bij, we doen de was (zeker omdat we geen reactie van de Turkse campings in de buurt van Istanbul krijgen), maken het bussie van binnen schoon. De buitenkant laten we mogelijk even doen bij de buren (wasstraat). Alexandroupolis is eigenlijk een on-Griekse stad. Zo is die ook gebouwd, on-Grieks. Eigenlijk door de Russen opgezet, zij hebben het stadsplan gemaakt. Met brede, rechte, parallel aan elkaar lopende wegen. Dat in tegenstelling tot de steden die we tot nu toe hebben gezien, met smalle straatjes, keren, draaien, doodlopend, eenrichting, etc. De vibe in de stad is wel erg goed. We nemen afscheid van Griekenland tussen de Grieken in een lokaal restaurant met allemaal Griekse specialiteiten. Afgetopt komen we van tafel. We hebben in ieder geval de vuurtoren gezien (volgens de dame bij de receptie van de camping het belangrijkste om te bezoeken ?!?) Omdat we hier okay wifi hebben vragen we ook vast de visa voor Azerbaijan aan. ‘Plan’ is via Turkije naar Georgië en dan naar Azerbaijan. By the way “plan”, we liggen al 12 dagen achter op schema haha, goed bezig! Waar Turkije visa aanvragen eenvoudig ging, is het nu wat meer werk. We moeten namelijk ook een adres opgeven waar we verblijven. En ‘ons bussie’ gaan ze niet kopen denken we. Dan maar een hotel in Baku uitzoeken. Lijkt ons sowieso een okay plan, lekker hotelletje met P, fitness en spa. Hebben we tegen die tijd wel verdiend vinden we zelf. Overigens hebben we het visum al binnen.

We videobellen nog even met Lasse en Jure, fijn om ze te zien en te horen. En helemaal mooi om te zien dat tijdens ons gesprek vrienden langskomen om te buurten. Goed teken vinden wij! Er zijn trouwens ook nog 2 filmpjes op de site geplaatst, een van Meteora en een van Zagoria.

Griekenland was heel fraai. Nu op naar een volgend avontuur, op naar Turkije!

By the way; super fijn al die mooie reacties en lieve berichten van onze volgers, hoe verder we van huis komen hoe meer dat met ons doet (merken we…).

Leave a Comment