Na de bonusdag in Macedonië (aanbod van Emilia) gaan we op weg naar Griekenland. Niet nadat we de Fransen geholpen hebben met het oppompen van hun band (dank Jip Saris; top compressor!). Interessant om te zien, waar Albanië eigenlijk overal wel zooi heeft, eigendom van mensen of niet is dat anders in Macedonië: schoon waar eigendom, meer rommel waar niet. Griekenland is alweer veel schoner en opgeruimder en meer georganiseerd (Noord in ieder geval). Hier staan ook langs de weg vuilcontainers en bij bv archeologische sites prullenbakken, een principe dat in die andere landen een zeldzaamheid was/is.
Op weg naar Griekenland en nog net in Macedonië en gewend aan een dagelijkse koffie rijden we ons klem in een klein dorpje op zoek naar koffie (ideetje van Mariska). Uiteraard ben ik de rust zelve;) en gaat Mariska het verkeer regelen (tegen de richting in er weer uit…..). Het wonderlijke is dat Macedoniërs erg rustig en vriendelijk blijven. Mariska wijdt dat aan de cultuur, ik dicht het toe aan de charmes van Mariska ;). Afijn, geen koffie, wel een mooi avontuur al kan het niet tippen aan Sante Severina (voor intimi). Het laatste deel Macedonië is echt prachtig. Opeens staan we aan de grens met Griekenland. Dat voelt toch als een soort van ‘thuiskomen’. De EU. Wie had dat gedacht, dat je je meer thuis zou voelen in de EU dan daar buiten. De douanier is verbaasd weer een NL camper te zien…’waar gaan jullie naar toe?’ is zijn vraag. ‘Horen jullie bij die andere 3 van vandaag?’. Nee, antwoorden wij. Wij gaan naar Thessaloníki. ‘Okay, and then’, vraagt hij. Wij: ‘to Japan..’. ‘By boat from Piraeus?’. ‘No, via Vladivostok.’ Hij denkt er het zijne van, ‘nothing to declare…?’. ‘No!’ Welcome and have a good trip! Weg zijn we. En wat een prachtige streek is Noord Griekenland, West Macedonië. Genieten onderweg. Een feestje is altijd de plaatselijke supermarkt en we vinden een heeeele goeie in Edessa. Uiteraard scoren we hier onze eerste (en zeker niet laatste) verse tzatsiki. Dan op zoek naar een slaapplek (we lijken wel zigeuners…). Die vinden we uiteindelijk bij ‘the ancient theatre of Mieza’. Je voelt de historie op deze plek (200 jaar BC!). Het ligt tussen de wijn- en fruitgaarden. Dus een beetje Betuwe. Bussie waterpas, Grieks wijntje, tzatsiki en olijven. Hoeveel beter kan het worden (het gekke is dat zeggen we tot nu toe behoorlijk vaak…). Okay, we sliepen wat minder rustig, het leek wel alsof we naast een hondenkennel stonden, alleen maar blaffen. En niet de tegenwoordigheid van geest hebben om de oordoppen te pakken…
We starten met een ontbijtje en doen daarna wat oefeningen. Rond 10.30 uur rijden we weg en komen we meteen een koffietentje tegen. Lekker. We rijden richting Olympos, de mythische berg, de berg van de Griekse goden. Het is een prachtig gebied hier, zeg maar Noord Griekenland. De natuur is mooi, veel groen, bergen, heuvels, valleien. Soort mengelmoes van Toscane, Alpen en Noorwegen, we kijken onze ogen uit. Lunchen doen we ergens midden op een akker, er zou een archeologische site hier liggen, die hebben we alleen niet gevonden. Geeft niet, onze boterhammen smaken top in deze setting, met blik op meer en berg en glooiende akkers. Nog even tanken, boodschappen doen en een plek opzoeken. En die vinden we weer. Blik op een meertje, blik op de Olympos (nog in de mist) en onze eigen waterbron (handig voor wassen morgen…). We moeten er wel een steil bergie voor op en af en we krijgen ’s avonds laat gezelschap van een kikkerfamilie die rond het meer huist en aardig wat kabaal maakt. Dit keer hebben we wel de tegenwoordigheid van geest; oordoppen in!
In Olympiada drinken we koffie en scoren we een verse versie van een Griekse krakeling. Via een onverharde route rijden we naar het national parc Olympos. Hier en daar grote rotsblokken op de weg, plassen water, ruige route. Bij een bron stoppen we en maken we een wandeling. Bos en weilanden. Prachtige combi. Met koeien en koeien met bellen, Mariska blijft maar foto’s maken. Na wat extra onderzoek blijkt dat we eigenlijk de Olympos vanuit de zee moeten benaderen, althans dat doen de meeste mensen. Okay, dan rijden we om de berg heen. Daar aangekomen dus weer een slaapplek zoeken. Dat wordt een dingetje…van een niet-okay plek (onwaterpas) naar een vuilnis- en daardoor zwerfhondenverzamelplaats (okay met 2 te leuke kleine puppy’s en geen ruimte extra in het bussie om ze mee te nemen) naar een stad (meestal geen goed teken qua vrij kamperen). Zoeken en zoeken, we worden er wat moe van. Dan toch maar toegeven aan sub-optimale plaatsen? Nee, vertrouwen dat er iets goeds komt. Om 18.30 rijden we een onverhard pad op, beetje van de weg af, een boer rijdt ons achterna, vindt het allemaal best. We vinden een plek en wat denk je? We moesten echt even een aantal keren goed kijken; er zit zowaar een schildpad in de struik, bij onze standplaats. Als dat geen teken is! En wat horen we dan. Bellen, niet van koeien maar van een enorme kudde geiten met hun herder. Hij vindt ’t prachtig allemaal, leidt de kudde langs ons bussie en zorgt voor mooie foto’s. Mariska zei vandaag nog wel eens wat foto’s van zo’n herder en kudde te willen maken. We staan/zitten nu 1ste rij! Nu hadden we al eens een hondenkennel naast ons, kikkers, veel wind (lawaai van het klapperende tentdoek) nu blijken we naast de airbase te liggen. De choppers gaan oefenen met, naar wij aannemen, met losse flodders. Gelukkig hebben we onze oordoppen (en stoppen ze ook rond bedtijd ;).
Nu zijn we omgereden om te kunnen wandelen en worden we wakker met regen…wel gezellig zo op ons daktentje, minder gezellig om te wandelen. Althans, ik heb er geen zin. Mariska is het snel eens. Dus duiken we een koffietentje in. We selecteren op ‘goede koffie, parkeren en free wifi’. We besluiten door te rijden naar Meteora. Het regent toch (en daar is het mooi weer, zeg ik). Het is zo’n 1,5 uur sturen en inderdaad, daar schijnt de zon. We lunchen in een plaatselijk specialiteiten restaurant (only local vegetables, real fresh…), fried black pig (best pig meat from pig that had nice life…), grilspies met thijm en lemonolie (very goot greek foot…). Niks aan gelogen. Op de vraag of de eigenaar nog tips voor ons heeft gaat ie los. Kaartje erbij, waar liggen de kloosters die je moet zien, waar een plek om te slapen… En ook daar niks aan gelogen. Onze slaapplek is ook top, hoog op een berg, beschut met schitterend uitzicht. De weg er naartoe; buitenaards mooi! Echt waanzinnig. Van hieruit kunnen we morgen mooi het gebied gaan ontdekken.
Drone en camera’s op zak, wandelkleren aan en dan kun je hier je lol op. Je kunt helemaal los gaan. Het ene vergezicht is nog mooier dan het andere. Het ene klooster specialer etc. Van binnen is zo’n klooster helemaal bijzonder. Oude fresco’s, bijzondere relikwieën. Je mag er geen foto’s maken, dat doe ik stiekem toch… Maar okay, zoals ome Eelco het op Polarsteps verwoordde; ‘deze foto’s zijn pure reclame voor hun toko, dus….’. We zijn superblij dat we dit gebied aangedaan hebben. Echt adembenemend! Qua route wordt duidelijk dat we niks voorbereid hebben en maar wat doen, haha. We plukken de dag. Zoals het er nu uitziet gaan we via een ‘extra lus’ Griekenland weer uit. Langzaam, eerst nog wat zaken bekijken, we zijn hier nog niet klaar!
