Na de grensovergangen tot nu toe is dit een different cookie. Grote borden die waarschuwen: ‘Vrij kamperen is streng verboden’ en ‘Grote boetes’. Best lastig als er bijna geen campings zijn en al helemaal niet open in dit seizoen. En tja de hoogte van die boetes, volgens mij zijn wij meer gewend, maar toch het maakt even wat onzeker en voelt minder welkom. Daarnaast is ons devies wij kamperen niet maar slapen in ‘da auto’, wij zijn ‘overlanders’ haha… Omdat een weg naar een kleine grenspost gesloten is moeten we via de hoofdroute. Aan de grens checken ze alle papieren; ook kentekenbewijs en groene kaart. Die laatste hebben we alleen digitaal. ‘Montenegro is not digital…’ zegt de douanier. ‘Buy it, for 15 euros over there, then come back, show me and you get passport back…’. Dat doen we dan maar. Er kan een glimlach vanaf op wanneer wij op zijn vraag waar we naar toe gaan antwoorden met ‘Japan’. Is voor ons ook nog best ’n gek antwoord. Omdat ons bussie er niet meer uitziet en de nationale hobby van Montenegro auto’s wassen lijkt te zijn, doen wij ook even een wasstraat aan (om de 50 meter een wasstraat…). Dan maken we ook meteen contacten met de localo’s, dat helpt doorgaans. En inderdaad ook hier vriendelijke, behulpzame mensen. We scoren nog een jerrycan in een plaatselijke doe-het-zelf zaak en dan gaan we op zoek naar een camping. De vriendelijkheid die we aantreffen geeft ons al een beter gevoel. De camping die stond aangegeven was (uiteraard) nog dicht. Gelukkig vinden we er een (niet aangegeven), zo eentje ‘met-zonder’ voorzieningen. Gelukkig wel wifi haha. En een stel Fransen die meteen op ons toestappen om kennis te maken, zij zijn onderweg naar Griekenland. So are we. Even pielen om redelijk waterpas te kunnen slapen, maar uiteindelijk staan we er lekker bij, pal naast de zee.