Een uiterst hartelijk welkom op de luchthaven van Canada, Halifax, Nova Scotia (NS). Een medewerkster bij de douane biedt meteen aan een foto van ons te maken bij aankomst. En dat was niet voor de controle (nemen wij aan;). We hebben voor de komende 2 weken een Airbnb kunnen fixen. Dat is de tijd dat ons bussie er met de car vessel carrier Thermopylae over zou doen. Leuke straat, net buiten de stad. Via een site kunnen we checken waar ons bussie zich bevindt. Zo zien we dat ie aangemeerd ligt in de haven van Halifax en zo zien we ook dat ie weer vertrekt richting New York. We hebben nog geen bericht gehad dat ons bussie op de kade hier staat. Daar gaan we dan maar van uit. En dat blijkt gelukkig het geval. Stempeltje scoren bij de douane en dan naar de haven. In het appartement kunnen we nog even de laatste zaken wassen en alles weer ompakken. Leuk klusje, alsof je weer opnieuw op reis gaat. En zo is het ook!
Nova Scotia gaan we ontdekken met onze huurauto. Zo zien we de beroemde vuurtoren bij Peggy’s Cove, de drie kerken van Mahone Bay en Lunenburg. Mahone bay zou de ‘prettiest town in Canada’ zijn. Het is zeker mooi, betekent dit dat we nu qua dorpen kunnen omkeren haha? Ergens onderweg staat een bordje ‘homemade cheesecake’ langs de weg. Op de rem en dat maar eens gaan ontdekken. Er zijn nog precies 2 stukken (stonden onze namen op) in een alleraardigst winkeltje vol met curiosa, zomaar in de ‘middle of nowhere’. Die cheesecake smaakt top en om als Limbo de stroop te compenseren scoren we nog een potje homemade ‘apple pie jam’. Kan ik dat weer op van alles en nog wat smeren. Onderweg komen we ook de ‘crashsite memorial’ tegen van vlucht 111 (Swiss) die hier voor de kust verongelukt is in 1998. Meer dan 200 slachtoffers. Er is hier een gedenkteken en verder op nog een begraafplaats waar de ‘remains’ begraven zijn. Indrukwekkend en alles ziet er zo netjes en verzorgd en respectvol uit. Het mooie van rijden hier is dat je kunt opschieten. 80-100 kilometer in een uur. Hoe anders zijn we gewend. Dat was in Georgië en Rusland ’n uurtje of 3. Geeft ons een ander perspectief van de te overbruggen afstand richting Westen. In de valleys bij Wolfville liggen wijnvelden. De wijn smaakt hier goed en er wordt ook veel Cider gedronken (‘drink more apples’ is de slogan). En ook die is erg lekker en verfrissend bij het mooie weer op een terrasje buiten. De Bay of Fundy, waar Wolfville aan ligt, is bekend om een van de hoogste getijverschillen ter wereld. In het voorjaar worden hier verschillen gemeten van maar liefst 14,5 meter tussen eb en vloed, met incidentele uitschieters naar wel 16,3 meter! Wij zijn er met eb en dat is te zien aan de grote stukken modderweilanden die droog komen te liggen. Je zou hier ook whales kunnen spotten. Da’s nog niet gelukt. Verder valt op dat het reizen hier niet alleen door de goede wegen fijn is. Mensen spreken hier ook allemaal goed Engels ;).
We hebben mazzel (zoals tot nu toe wel vaker). De Toronto Raptors staan tegen de Golden State Warriors uit Oakland in de finale (best of seven) van de NBA. De Raptors kunnen als eerste Canadese NBA ploeg de ‘final’ winnen. Het hele land is in rep en roer. In de grote steden zijn fanzones ingericht, de zogenaamde Jurassic Parcs (vernoemd naar de Raptors). En zo is er ook een fanzone in Halifax waar wij live de beslissende wedstrijd mee kunnen beleven. Wat een spektakel. Wat een sport mentaliteit. De Raptors winnen uiteindelijk de NBA ‘final’ na een bloedstollend einde. Het hele land viert feest. En wij waren erbij! Heel vet om meegemaakt te hebben. Dit zijn van die ervaringen, die vergeet je niet meer. En hoe enthousiast is men hier, hoe eensgezind, hoe gedisciplineerd gaat het er aan toe in de wachtrij om binnen te kunnen komen. Gewoon rustig wachten op je beurt, ID laten zien, stempeltje halen en feesten. Er is zelfs zoveel discipline dat een deel van de stoep wordt vrijgehouden voor voetgangers door de rij wachtenden. Dat kunnen wij ons echt niet voorstellen. Was echt genieten!
Halifax is een havenstad, niet al te groot, behoorlijk overzichtelijk. Ook niet veel hoogbouw, oude houten panden wisselen nieuwe panden af. Dat ziet er mooi uit. Er is een hele waterfront looproute/boulevard. Langs die route staan veel beelden/monumenten, uitleg over de historie van de stad en er staan veel gekleurde houten stoelen. Zo kun je dus hier en daar lekker in het zonnetje aan de waterkant gaan zitten. Er worden allerlei excursies aangeboden. Nou ja, je ziet dat die er zijn, niks opdringerig, niks aanprijzen. Gewoon relaxed allemaal. Hoe anders dan wat we hebben meegemaakt. Halifax heeft wel een aantal interessante historische verhalen te vertellen. Zo is Pier 21 de plek waar veel Europeanen het land zijn ingekomen. In de oorlogen WO I en II zijn van hieruit veel manschappen en bevoorradingen verscheept en was er continue gevaar van vijandelijke onderzeeboten voor de kust. Verder heeft zich hier op 6 december 1917 een grote ramp voltrokken toen in de haven 2 schepen op elkaar botsten. Eén er van was een Frans munitieschip (volgeladen). Het andere was een Noors schip dat aan België verhuurd was. De explosie heeft een groot deel van de stad verwoest en aan 2.000 mensen het leven gekost. Uitkijkend over de stad staat het citadel, een oud fort. In de stad ligt ook een prachtig park, vol met bloemen en verschillende soorten bomen. En alles perfect onderhouden. En er is de reddingsactie van de Titanic die mede vanuit Halifax vorm kreeg. Buiten het centrum mooie laagbouw met van die fraaie gekleurde woningen.
De Titanic Grave Site, Fairview Cemetery, is de plek waar 120 slachtoffers van de Titanic ramp zijn begraven (mag je trouwens gewoon met je auto oprijden?!). Van de totaal meer dan 1.500 slachtoffers (totaal ruim 2.200 opvarenden) zijn er slechts 333 geborgen (waarvan de meesten een zeemansgraf hebben gekregen). Eén graf was van een onbekend jongetje van 19 maanden oud. Het bleek dat hij zonder zwemvest dreef op het koude water. Hij is pas recent met behulp van dna-technieken geïdentificeerd. In de steen is nu ook de naam gegraveerd. Er is ook een graf van J. Dawson. In de film speelt Leonardo di Caprio een J. Dawson. Is een toevalligheid zegt de filmmaker en het is toch een soort van bedevaartsoord geworden voor filmliefhebbers. De graven (stenen) liggen in de vorm van een boeg van een schip. Wanneer we daarna het maritiem museum bezoeken leren we meer over de ramp en vooral over de rescueteams die vanuit Halifax zijn uitgerukt. We zien ook stukken van de Titanic die geborgen zijn, waaronder een complete deckchair van hout en een houten, ook geheel intact, cabinet uit een van de vertrekken. Zet de ramp van de Titanic naast die van 5 jaar later, de Halifax explosion waar in het museum ook een aparte ruimte aan is gewijd, dan weet je meer van de maritieme geschiedenis en heritage van Halifax en omgeving. Wel heftig allemaal. Nog maar even een lekkere wandeling maken langs de waterfront, kan het allemaal wat bezinken. Hoe anders en luchtiger is het verhaal van Maud Lewis. Een expositie van haar, compleet met het huisje waar zij in woonde met haar man, is hier te zien. Bij de tandarts (ja, hebben we ook nog even bezocht) dachten ze dat Mariska een tasje had van Maud Lewis haha. Kijk maar naar de gelijkenis van de print op haar tasje. Het schilderwerk van Maud Lewis is eenvoudig en vrolijk, bijna kinderlijk. Zij schilderde alles wat ze zag uit haar raam. De Citadel is ook mooi om te bezoeken. Het fort dat Halifax moet verdedigen en bewaken. Nu als museum ingericht.
Het barst in Canada van de parcs & trails. We regelen dan ook maar direct een Discovery Pass voor de parken ‘all over the country’. In het kader van ‘better safe than sorry’ doen we er wat bearspray en een bearbell bij. Zeker wanneer je in die parken gaat vrij kamperen wordt dat aangeraden. Kan ook gewoon lekker een goede verkooptruc zijn. Net als ‘the best choice’ bij alles wat je koopt. Of als je niks meer hoeft is het gewoon ‘awsome’. Of ‘no worries’. En bijverkoop (gebakje bij de koffie) gaat als volgt: ‘now that I have your attention can I offer you….’. Afijn, wennen voor ons nuchtere Hollanders. En alles beter dan wat we ook hebben meegemaakt ;). De plaatselijke parken hier liggen vooral aan de kust, met schitterende trails die je kunt lopen, deels over paden, deels over de rotsen langs het water.
Nu we ons bussie weer hebben gaan we weer op pad. Ons nomaden bestaan weer oppakken en dat voelt voor ons toch beter dan te verblijven op die ene plek. Eerst op zoek naar vulling voor onze gasfles (die moest leeg aan boord). No go om die gevuld te krijgen, ook niet met de Georgische adapter. We krijgen wel een volle, Canadese fles mee. Voor niets. We gaan wel kijken of we er iets mee kunnen. Helaas, ook enkele specialisten buigen zich over opties. Geen oplossing. Wel iedereen zeer behulpzaam! Dat wordt dus maximaal ‘outdoor cooken’. Cape Breton en de Cabot Trail zijn must sees hier. Schitterend is het zeker, geen twijfel. We staan weer op bijzondere plekken en voelt als ‘thuiskomen’. Zeker wanneer we weer lekker fikkie kunnen stoken! Met een huissquirl naast ons in de boom en een eagle op gepaste afstand.
