Arizona
Na ‘the Garden of the Gods’ (Colorado) bezoeken we nu de ‘the Valley of the Gods’. Deze ligt in Utah, net over de grens met Colorado. Hier in de buurt worden veel westerns opgenomen. De scenery is dan ook herkenbaar. De ‘Valley of the Gods’ is een dirtroad loop door dit natuurwonder. Prachtig! En heet, we tikken de 44 graden aan! Aan een hike wagen we ons zo midden op de dag maar niet ;). Via Monument Valley (is Native Reservation en dus gesloten vanwege Covid) rijden we naar Mexican Hat. Bekend van de Mexican Hat Rock. Bijzonder dat die sombrero zo maar op die rots blijft liggen ;).














We zijn in Kanab, bij de Vermillion Cliffs. Hier waren we al eerder, op weg richting de Grand Canyon. Nu nemen we de tijd om dit gebied te bekijken. Hier in de buurt ligt de langste en diepste ‘slot canyon’ van de wereld. ‘Slot’ betekent ‘smalle gleuf’. Ontstaan door heftige overstromingen in dit doorgaans droge gebied. Het gaat over de ‘Buckskin Gulch’, 20 kilometer lang, slechts 1 tot 3 meter breed, plaatselijk tot wel 150 meter diep (of hoog zo je wilt). Door de diepte is het er ook lekker koel, zeker nu we buiten in de zon de 40 graden weer halen. We starten onze hike vanuit de Wire Pass Trailhead, we lopen 3 kilometer in de zon en duiken dan de slot canyon (en dus de koelte) in. Zo gaaf is dit! Niet normaal. Het vraagt wel wat klimmen en klauteren, dat maakt het eigenlijk alleen maar nog gaver.











‘You can’t go wrong in Utah’ is ons door locals al eens verteld. En zo is het. Wat een natuurschoon is in deze staat te zien! En hoe verschillend. Zo bezoeken we de Paria Town Site. Je zit hier midden in de Badlands, prachtige bergen met schitterende verticale gekleurde strepen.








Je waant je op een andere planeet wanneer je de Toadstools bezoekt (bijna op de grens met Arizona). De ‘paddestoelen’ of hoodoos hier zijn wel heel bijzonder. En het gekke is, je rijdt gewoon op de highway, ziet een bord met ‘Toadstools trailhead’. Je parkeert, loopt een kilometer of 2 en dan sta je opeens in een compleet andere omgeving. Hoe bizar eigenlijk.










Een bijzonder gebied in Arizona voor de North Rim van de Grand Canyon is de Vermillion Cliffs. Dit National Monument ligt op het Colorado plateau en kent fantastische rotsformaties met namen als ‘The Wave’, ‘White Pockets’ en ‘Buckskin Gulch’. Het ligt als het ware plomp verloren midden in het vlakke ranchland. Ook de bruggen over de Colorado zijn gaaf om te zien. Hier zie je de rivier van dichtbij, dezelfde rivier die ook door de Grand Canyon stroomt. En die we overigens nog wel vaker zullen tegen komen.











Terug naar Utah via de North Rim van de Grand Canyon. Deze is nog steeds gesloten ivm wintersluiting, sterker nog, er is een extra pak sneeuw bijgevallen! We planten ons bussie bij Jacob Lake midden in Kaibab National Forest (Arizona). Hier worden we getrakteerd op meer sneeuw. En dat vind ik zeker niet erg. Sneeuw, winterse omstandigheden, dat is mijn ding. Maris ziet dat iets anders ;). Gelukkig hebben we prachtig weer en kunnen we heerlijk struinen door het vers besneeuwde bos.








Het is wat onzeker hier hoe de verschillende Staten om zullen gaan met Corona. Omdat we dicht bij de Grand Canyon zitten (we zijn in Zuid Utah) besluiten we die vast mee te pakken. Dat blijkt een goede keuze. Een week later is de GC gesloten! Ondanks dat de gouverneur een week geleden nog aangaf de arken in Arizona open houden, zo lang het kan. Hij moedigt mensen uit juist nu gebruik te maken van de prachtige en omvangrijke natuur die deze State te bieden heeft; ‘recreate en embrace nature and implement some social distancing’. We hadden het liefst via de North Rim naar de GC gereden, die was echter nog gesloten i.v.m. de winterse omstandigheden. Dus omrijden via de East en South Rim. Geen straf! We overnachten in Kaibab National Forest. Paar kilometer voor de entrance, lekker off grid. En de GC? Waanzinnig, hoe gaaf, hoe indrukwekkend? En we hebben mazzel, het is extreem rustig (‘elk nadeel heb zo z’n voordeel…’). We genieten.

















Vanuit de Grand Canyon rijden we terug naar Utah via Painted Desert. Dit ligt nabij Tuba City, de grootste Navajo Community. We moeten wat eten inslaan en zoeken een Navajo Supermarket. Daar word je dus heel blij van. Hoezo hamsteren? Hier wordt gezorgd voor de community. Op alle hardlopende waar zit een limiet qua aantallen per ‘family’. En dus een mooie, volle winkel. Daarnaast iedereen op gepaste afstand, veelal met mondkapjes en handschoentjes. We raken aan de klets met de kassière en zij is oprecht verbaasd over wat wij vertellen over wat we tot nu toe gezien hebben. ‘That’s how we take care of each other ….’. Wij denken bij onszelf, ‘als de shit hier echt de fan hits’ dan gaan we naar een tribal community. Respect!! In Painted Desert worden we gezandstraald, zitten af en toe midden in een zandstorm. Wat een schitterende plaatjes levert dat op. De toch al kleurrijke woestijn zorgt nu ook nog eens voor roze luchten door het zand in de lucht.






